Manifest z Ventotene
Włoscy działacze komunistyczni ukończyli Manifest z Ventotene w 1941 roku, po długich i zażartych dyskusjach w swoim gronie. W dokumencie autorzy próbowali wyjaśniać potrzebę, a wręcz konieczność zniesienia państw narodowych w Europie, w celu utworzenia jednego, solidnego tworu międzynarodowego. Miałby on być gwarantem tego, iż państwa europejskie nie prowadziłyby między sobą walk zbrojnych o prymat w Europie.
Manifest z Ventotene był pisany jako remedium na nazizm, który mylnie odebrano jako tryumf nacjonalizmu na kontynencie. Nowy porządek zgodny z założeniami Manifestu z Ventotene miało zapewnić przeprowadzenie wyborów powszechnych w Europie i zastąpienie niektórych kompetencji państw narodowych (w takich dziedzinach jak np. obronność, polityka zagraniczna, gospodarcza).
Autorzy podzielili manifest na trzy części, w których to krytykują obecny porządek europejski i przedstawiają swoje założenia co do nowego, socjalistycznego i opiekuńczego paneuropejskiego tworu. Aby uzasadnić, jakie de facto zasady promuje Manifest z Ventotene, warto przytoczyć niektóre jego założenia.
Pierwszym krokiem do osiągnięcia „postępu” rozumianego przez jego autorów jest zniesienie państw narodowych. Nie jest to cel sam w sobie, jest to warunek, bez którego integracja europejska się nie uda. Postuluje się ostateczne zlikwidowanie państw, przez co należy rozumieć trwałe rozbicie tkanki narodowej poszczególnych krajów w Europie do tego stopnia, aby utraciły swoje korzenie.
„Pierwszym zadaniem, bez rozwiązania którego wszelki postęp będzie tylko złudzeniem, jest ostateczne zlikwidowanie granic dzielących Europę na suwerenne państwa”
Autorzy żądają również, aby rewolucja w europie była socjalistyczna, ponieważ tylko taka może ich zadowolić i zadba o dopieszczenie klasy robotniczej i zaprowadzenie systemu komunistycznego, który będzie przeciwny „niesprawiedliwości i przywilejom”. Wskazuje na to poniższy cytat:
„Europejska rewolucja musi być socjalistyczna, żeby mogła sprostać naszym potrzebom; musi opowiedzieć się za emancypacją klasy robotniczej i stworzeniem ludzkich warunków życia”.
Architekci myśli zawartej w Manifeście z Ventotene stoją na stanowisku, że prawo własności nie może istnieć, jako dogmatyczna zasada wynikająca z przepisów prawa. Również prawa człowieka nie są przeszkodą, aby komuś jego własność odebrać – w postaci wywłaszczeń, ograniczania prawa do korzystania ze swojej własności, jak i korygowania, czyli państwowej redystrybucji. Nowe superpaństwo będzie także mogło dowolnie rozszerzać kogoś prawo własności – superpaństwo decyduje, co i komu dać oraz co i komu odebrać. Wynika to pośrednio z tego cytatu:
„Własność prywatna musi być – w zależności od sytuacji – zniesiona, ograniczona, skorygowana albo rozszerzona i to nie według jakichś dogmatycznych zasad.”
Altiero Spinelli wraz z kompanami rozwijają także bolszewicką myśl nśp. Włodzimierza Lenina – domagają się udoskonalenia i pieczołowitego przeprowadzenia kolektywizacji i „naprawienia” jej błędów. Państwo będzie rządziło przy pomocy socjalistycznej, centralnie planowanej gospodarki, aby rzekomo „chronić” masy obywateli przed niebezpieczeństwami gospodarki wolnorynkowej, która jest wg. Spinellego nieludzka, tak jak i prawo własności (prywatnej) i konkurencji – nikt nie może rzucić wyzwania superpaństwu europejskiemu. Jest to widoczne w tym stwierdzeniu:
„Zgodnie z podstawową zasadą socjalizmu – wobec której ogólna kolektywizacja była tylko pospiesznym i błędnym wnioskiem – siły wytwórcze nie powinny panować nad człowiekiem, ale tak, jak wcześniej siły natury, zostaną one podporządkowane człowiekowi, racjonalnie kierowane i kontrolowane, żeby zapobiec niebezpieczeństwu, że szerokie masy staną się ich ofiarą.”
Nacjonalizacja ma być powszechna i całkowita:
„Przedsiębiorstwa, które muszą prowadzić działalność monopolistyczną a w związku z tym mogą wykorzystywać szerokie kręgi konsumentów, nie powinny pozostawać w rękach prywatnych właścicieli. Na przykład przemysł energetyczny, czy branże, które trzeba utrzymywać dla wspólnego dobra. Żeby przetrwały, potrzebują ochrony celnej, dotacji, preferencyjnych zamówień itp. to także te przedsiębiorstwa, które ze względu na wielkość nakładów inwestycyjnych oraz liczbę pracowników, czy znaczenie sektorowe, mogą szantażować różne instytucje państwa, narzucając im korzystną dla siebie politykę. Na przykład przemysł górniczy, instytucje bankowe czy producenci broni. W tym obszarze, nacjonalizacja winna być przeprowadzona na wielką skalę, bez względu na prawa nabyte.”
Komunista Altiero Spinelli ustawicznie podkreśla konieczność zlikwidowania państw narodowych, jako samodzielnych, niezależnych bytów politycznych – wszystko ma być podporządkowane jednej władzy centralnej, celu, do którego oficjalnie i nieustannie dąży UE. W państwach narodowych autorzy Manifestu z Ventotene widzą największe zagrożenie dla funkcjonowania ich idei superpaństwa europejskiego:
„Adekwatność i realizacja każdego pojedynczego punktu programowego musi być badana pod względem jego zgodności z bezdyskusyjnym warunkiem europejskiej jedności.”
Jednocześnie raz po raz w dokumencie jest mowa o konieczności przeprowadzenia rewolucji i stworzeniu swoich własnych kadr. Nowy byt ma powstać dzięki oparciu się na masach proletariatu, ale następnie należy wziąć go w karby i poprowadzić nową linią programową – masy ludzi potratkuje się jako narzędzie, a niepokornych będzie zwalczało się terrorem. Jego stosowanie będzie uzasadniane zapewnieniem „jeszcze nieuformowanym masom pierwszej społecznej dyscypliny”. Wprost jest o tym mowa w poniższym fragmencie Manifestu z Ventotene:
„Nasz ruch czerpie pewność co do celów i kierunków działania nie z rozpoznania jakiejś nie istniejącej jeszcze woli ludu, ale ze świadomości reprezentowania najgłębszych potrzeb nowoczesnego społeczeństwa. Dzięki niej nasz ruch wyznacza linie kierunkowe nowego porządku, narzucając jeszcze nieuformowanym masom pierwszą społeczną dyscyplinę. Nowe państwo powstanie dzięki dyktaturze rewolucyjnej partii i dla nowej, prawdziwej demokracji.”
Zapewne lekki szok musi wywołać w czytelnikach tego komunistycznego dokumentu zapoznanie się z poniższą „myślą” włoskich komunistów:
„Nieprzydatni starzy zostaną wyeliminowani, a wśród młodych trzeba obudzić nową energię.”
Należy to rozumieć dosłownie. Ta część społeczeństwa, która tkwi mentalnie w starym porządku, a raczej nie jest wyznawcą nowego, proponowanego w manifeście, będzie eliminowana co najmniej z życia politycznego. Jest to bardzo ważne stwierdzenie – mówi o potrzebie wyklucia nowych kadr, nowego proletariatu, który ma być siłą komunistycznej rewolucji. Należy tutaj zauważyć, że o ile w momencie pisanie Manifestu z Ventotene (1941 rok, w trakcie II wojny światowej) autorzy domagają się nowego proletariatu (czyli mas robotniczych), to w latach 70′ XX wieku nowy, powojenny proletariat został zastąpiony jeszcze nowszym – mniejszościami seksualnymi.
Architekci tej „udoskonalonej” komunistycznej myśli, jaką jest bez wątpienia Manifest z Ventotene na wszelki wypadek przewidują utworzenie jednej wielkiej armii i centralnego aparatu sił/służb porządkowych. Jest to konieczne, aby „dopilnować” karnego wprowadzania w państwach związkowych paneuropejskiego tworu i jego porządku prawnego. Sprawny aparat terroru ma zmuszać do posłuszeństwa ludność państw, które nie będą dysponowały możliwością potencjalnej obrony – armie narodowe mają zniknąć, powstanie jedna paneuropejska armia, lojalna wobec władzy centralnej.
„Chodzi o stworzenie państwa federalnego, które stoi na własnych nogach i dysponuje europejską armią zamiast armiami narodowymi. Trzeba ostatecznie skończyć z gospodarczą samowystarczalnością, która stanowi kręgosłup totalitarnych reżimów. Potrzeba wystarczającej ilości organów i środków, żeby w poszczególnych państwach związkowych wprowadzić zarządzenia wydane w celu utrzymania porządku ogólnego.”
Są to tylko niektóre sformułowania zaczerpnięte z treści Manifestu z Ventotene, jego polskie tłumaczenie dostępne jest do lektury w tym miejscu
Manifest z Ventotene został napisany blisko sto lat po Manifeście Komunistycznym Karola Marska i Fryderyka Engelsa.Podobieństwa tutaj się nie kończą. Dokument w treści jest niemal identycznym powtórzeniem programu ojców myśli komunistycznej, a nawet jego „udoskonaleniem”, w postaci przemycenie do niego kardynalnych idei myśli Włodzimierza Lenina. Już krótka lektura manifestu daje obraz konieczności pełnej integracji i likwidacji suwerennych bytów narodowych. Treść dokumentu jest jawna i powszechnie dostępna, a odwołują się do niego najważniejsi decydenci z władz UE.
De facto Manifest z Ventotene można uznać za podstawę programową obecnej Unii Europejskiej. Z jego modyfikacją w postaci tzw. planu Spinellego, który został opracowany w 1984 roku – był w istocie pierwszym projektem nowego, socjalistycznego państwa.
Plan Spinellego stał się od 1993 roku oficjalnym programem Unii Europejskiej i od tego czasu budynek Parlamentu Europejskiego w Brukseli nosi imię tego włoskiego komunisty. Jest to dobitny przykład na kierunek obrany przez unijnych włodarzy – Unia Europejska ma być opiekuńczym i socjalistycznym paneuropejskim państwem, a de facto nowym wcieleniem państwa komunistycznego, z tą różnicą, że nie doprowadziły do niego działania zbrojne.
W 2011 roku, gdy obchodzono uroczystości z okazji 25-tej rocznicy śmierci Altiero Spinellego swoisty hołd jego komunistycznej wizji zjednoczonej Europy złożył ówczesny przewodniczący Parlamentu Europejskiego, Jerzy Buzek – uznał on, iż myśl Spinellego, jaka objawiła się w Manifeście z Ventotene jest wiecznie żywym źródłem idei europejskiej integracji.
„Dwadzieścia pięć lat po śmierci Altiero Spinelli ciągle nadaje siłę i wyznacza kierunek europejskiego projektu. Jego europejski entuzjazm pozostaje niezrównany – jego oddanie sprawie coraz ściślejszej integracji jest dzisiaj inspiracją dla wielu Europejczyków. Altiero Spinelli wiedział, że trwały pokój można osiągnąć tylko przez prawdziwą integrację, a nie przez współpracę między państwami. Integracja europejska musi być nieodwracalna, w przeciwnym razie zawsze istnieć będzie ryzyko konfliktu i dyktatury. Spinelli wiedział to najlepiej, gdy w więzieniu, wraz z Ernesto Rossim pisał Manifest z Ventotene – jedno z najbardziej żywych uzasadnień konieczności zjednoczenia Europy”.
https://bliskopolski.pl/unia-europejska/manifest-z-ventotene/
###
Manifest von Ventotene 1941
1941 verfasste Spinelli gemeinsam mit Rossi und Colorni das
Manifest von Ventotene, in dem sie die Krise des europäischen Nationalstaates
beschrieben und als einzige Lösung die Schaffung einer europäischen Föderation
sahen:
„Es gilt, einen Bundesstaat zu schaffen, der auf festen
Füßen steht und anstelle nationaler Heere über eine europäische Streitmacht
verfügt. Es gilt endgültig mit den wirtschaftlichen Autarchien, die das
Rückgrat der totalitären Regime bilden, aufzuräumen. Es braucht einer
ausreichenden Anzahl an Organen und Mitteln, um in den einzelnen Bundesstaaten
die Beschlüsse, die zur Aufrechterhaltung der allgemeinen Ordnung dienen,
durchzuführen. Gleichzeitig soll den Staaten jene Autonomie belassen werden,
die eine plastische Gliederung und die Entwicklung eines politischen Lebens,
gemäß den besonderen Eigenschaften der verschiedenen Völker, gestattet.“
Dieser europäische Bundesstaat sollte nach den Vorstellungen
Spinellis in der „kurzen intensiven Zeitspanne allgemeiner Krise“ nach dem Ende
des Zweiten Weltkriegs gegründet werden, indem eine „revolutionäre Bewegung“
eine Verfassung in Kraft setzen würde. Dabei machte Spinelli im Manifest von
Ventotene auch aus seinen sozialistischen Überzeugungen kein Hehl. Das
vereinigte Europa war für ihn zugleich Voraussetzung für die Befreiung der
Arbeiterklasse und die Überwindung des Kapitalismus:
„Die europäische Revolution muss sozialistisch sein, um
unseren Bedürfnissen gerecht zu werden; sie muss sich für die Emanzipation der
Arbeiterklasse und die Schaffung menschlicherer Lebensbedingungen einsetzen.“
Aufgrund des klaren Bekenntnisses zu einer bundesstaatlichen
Verfassung gilt Spinelli als Begründer des „klassischen Föderalismus“, der die
europäische Integration durch einen verfassunggebenden Akt anstrebt. Dies wird
auch als „konstitutionelle Methode“ bezeichnet, im Gegensatz zur später
entwickelten „Methode Monnet“ einer schrittweisen und sektoralen Integration.
Grundüberzeugung Spinellis war, dass nur die Schaffung gemeinsamer
supranationaler Organe die Sicherung des Gemeininteresses sicherstellen konnte:
„Zur Sicherung des gemeinsamen Interesses muß ein geeigneter
Apparat vorhanden sein, der die Verwirklichung dieses Interesses durchzusetzen
in der Lage ist. Wenn dieser Apparat fehlt, wenn die vorhandenen Einrichtungen
ausschließlich zur Vertretung von Einzelinteressen geeignet sind, dann müssen
(…) die Dinge offenbar unausweichlich einen Lauf nehmen, bei dem jeder für
seine eigenen Interessen sorgt, unbekümmert um den Schaden, den er anderen
zufügt; hieraus entstehen dann Reibungen und Spannungen, die schließlich nicht
mehr anders zu lösen sind als durch Gewalt. Zu beseitigen sind die Übel daher
nur durch die Schaffung von Institutionen, die ein internationales Gesetz
ausarbeiten und durchsetzen, das die Verfolgung von Zielen verhindert, die nur
einer Nation Nutzen, den anderen aber Schaden bringen.“ (wiki)
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen