Dienstag, 23. Februar 2021

JUDENBESTIEN VOM ROTEN GESTAPO AM WERK

"Pamiętaj, abyś nie prosiła ich o łaskę! Zabraniam tego.”

24 lutego 1953 r. komuniści powiesili polskiego generała               
️Augusta Emila Fieldorfa ps. "Nil"️
Bohatera Narodowego potraktowali jak zwykłego kryminalistę...
"Nil" był generałem brygady Wojska Polskiego, zastępcą Komendanta Głównego AK, organizatorem i szefem Kedywu KG AK, jednym z najbardziej zasłużonych żołnierzy Armii Krajowej i polskiego podziemia niepodległościowego.

"Pamiętaj, abyś nie prosiła ich o łaskę! Zabraniam tego.” – w tych słowach generał Nil zwrócił się do swojej żony Janiny podczas jednego z ostatnich widzeń przed śmiercią. Nie chciał zastosowania prawa łaski. Uważał, że łaska jest dla przestępców, a nie dla żołnierzy walczących o niepodległość. Nie domagał się łaski, chciał jedynie sprawiedliwej rewizji wyroku. 24 lutego 1953 roku została wykonana na generale Fieldorfie zasądzona, w zbrodniczy sposób, kara śmierci.

Ciała do dziś nie odnaleziono...

Generała Emila Fieldorfa "Nila" pod szubienicę zaprowadzili żydowscy sądowi zbrodniarze. Tylko jeden był Rosjaninem.
Helena Wolińska (Fajga Mindla Danielak), Józef Różański (Goldberg), Zygmunt Wizelberg, Benjamin Wajsblech, Aleksander Warecki (Warenhaupt), Emil Merz, Alicja Graff (Fuks), Gustaw Auscaler, Maria Gurowska (vel Maria Górowska vel Maria Sand vel Genowefa Maria Danielak z domu Zand),Paulina Kern,Mieczysław Widaj i Igor Andrejew.

Du und 6 weitere Personen

Montag, 22. Februar 2021

BLUTRÜNSTIGES MONSTER MAO UND SEINE JUDEOBOLSCHEWISTISCHEN HENKERSHELFER

Mao als blutrünstiges Monster war nicht allein. Juden halfen ihm beim größten Massenmored aller Zeiten.

A Jew in Mao’s China — 85 bis 90% der Ausländer, die der KP China zur kommunistischen Machtergreifung verhalfen, waren Juden. Do 90 % cudzoziemców, którzy pomogli partii komunistycznej Chin dojść do władzy, to byli Żydzi (komunistyczni demagodzy i wywrotowcy).

https://piotrbein.wordpress.com/2018/08/23/a-jew-in-maos-china-do-90-obcych-zydow-pomoglo-partii-komunistycznej-chin-dojsc-do-wladzy/

……………………………

A Jew in Mao’s China

July 9, 2012 By Laura Goldman

Even when I have been disenfranchised from God and synagogue, I have always been culturally proud to be a Jew. A source of that pride is the Jewish tradition of helping the oppressed, and our involvement in social movements such as labor and civil rights.

Until I saw the documentary “The Revolutionary” at the Philadelphia Independent Film Festival, I mistakenly thought that China during the revolutionary period was one country that had not felt the Jewish embrace. In fact, 85 to 90% of the foreigners helping the Chinese at the time of the Communist takeover were Jewish. This included the daughter of the founder of the brokerage firm Goldman Sachs, who left the comfort of her Park Avenue home to assist the Chinese.

“The Revolutionary” tells the story of Southern-born Sidney Rittenberg, the only American that has ever been admitted to the Chinese Communist Party. The Mandarin-speaking Rittenberg, who was initially sent to China by the U.S. Army at the time of Japan’s surrender at the end of World War II, became an influential advisor to Mao Zedong and to the first premier of the People’s Republic of China, Zhou Enlai. His pivotal role at the Broadcast Authority, explaining the Communist Chinese point of view to America, earned him a higher salary than Chairman Mao.

Rittenberg’s life was not all wonderful, however. Twice, he was imprisoned by the Communist leadership, for a total of 16 years. When he had been in prison for a year during his first incarceration, he was offered the chance to leave if he returned to America and never came back to China. Although his first wife had divorced him, he rejected the offer. He believed he would be found innocent of Stalin’s charges of being a spy and never dreamed that he would spend five more years in jail.

Released from jail after Stalin died, Rittenberg was once again embraced by the Chinese Communists and returned to the Broadcast Authority as its head. But he could not stay quiet for long and began speaking out against the Cultural Revolution, which landed him back in jail.

The love story between Rittenberg and his second wife, which endured despite his second 10-year prison term, is a heartwarming backdrop to the film. At the end, Rittenberg admits that he could have helped the people of China just as much if he had abstained from politics.

Produced and directed by Lucy Ostrander and Don Sellers, a married couple from Seattle, and Irv Drasnin, “The Revolutionary” was partially based on “The Man Left Behind,” a memoir by Rittenberg, who is now a 91-year-old consultant to American businesses in China. The filmmakers employed the same technique that was so effective in the Academy Award-winning “The Fog of War” by Errol Morris. Irv Drasnin, a China expert who worked at CBS with Edward Murrow and Charles Kuralt, interviewed Rittenberg off screen, making him appear larger than life. The film was richly illustrated with striking posters of revolutionary art from the collection of the International Institute of Social History in Amsterdam.

Rittenberg’s compelling story, with all of its twists and turns, grabbed me. I left the theater marveling at his sacrifices and his lack of bitterness for the way things turned out. On the way home, my friend and I debated if we would be willing to forfeit as much for our principles. We joked that once again the wandering Jew had left his mark — this time, by advising Chairman Mao.

#######

Wir verweisen hierzu auf die nachstehenden korrespondierten Artikeln in diesem Blog:

http://gtvrg.blogspot.com/2017/04/gauner-und-verbrecher-unter-sich.html

http://gtvrg.blogspot.com/2017/10/china-deutschlands-bester-freund-und_24.html

http://gtvrg.blogspot.com/2018/08/feinde-des-volkes-enemies-of-nation.html

Jerzy Chojnowski

Chairman-GTVRG e.V.

www.gtvrg.de

###

Biographie von Jung Chang und Jon Halliday
Mao Tse-tung, der jahrzehntelang politische Macht ausübte über das Leben eines Viertels der Weltbevölkerung, sei persönlich verantwortlich für über 70 Millionen Tote in Friedenszeiten. Kein anderer politischer Führer des 20. Jahrhunderts reiche hier an ihn heran. Das ist die zentrale These der Mao-Biographie von Jung Chang und Jon Halliday. Sebastian Heilmann von der Harvard Universität stellt das Buch auf den Prüfstand.

Von Sebastian Heilmann

Dieses Buch ist keine Biographie, sondern eine Anklageschrift. Die von Krieg und Terror geprägte Geschichte Chinas im 20. Jahrhundert wird als Ergebnis des Machthungers und der Menschenverachtung Mao Zedongs dargelegt: Mao habe als Diktator in seiner Grausamkeit gegenüber dem eigenen Volk Hitler und Stalin noch übertroffen.

Bereits in ihrem autobiographischen Bestseller „Wilde Schwäne“ hatte Jung Chang die Hauptschuld für die Leiden ihrer Familie unter kommunistischer Herrschaft Mao persönlich angelastet. Für ihr neues Mao-Buch hat Jung Chang gemeinsam mit ihrem Ehemann, einem britischen Historiker, mehr als zehn Jahre lang recherchiert. Es geht ihr darum, mittels neuer Quellen die Verzerrungen und Lügen der offiziellen chinesischen Parteigeschichtsschreibung bloßzulegen und Maos Verantwortung für die Leiden des chinesischen Volkes zu beweisen.

In den 58 Kapiteln des Buches werden maßgebliche Ereignisse und Entwicklungen der Jahrzehnte zwischen dem politischen Aufstieg Maos nach 1928 bis zu dessen Tod 1976 auf Kalküle, Intrigen oder geheime Weisungen Maos zurückgeführt. Aufstände, Kriegshandlungen, politische Morde, Folterungen, öffentliche Hinrichtungen, Terrorkampagnen, Hungersnöte – Mao war aus der Sicht der Autoren fast immer direkt oder indirekt beteiligt. Die kommunistische Revolution in China erscheint nach der Lektüre dieses Buch als eine große wilde Verschwörungsgeschichte mit Stalin und Mao als übermächtigen Strippenziehern, die eine Unzahl mehr oder weniger tumber Marionetten manipulieren und in den Untergang treiben. Selbst der militärische Vorstoß Japans auf Shanghai 1937 wird als Ergebnis einer Verschwörung kommunistischer Agenten dargelegt, die im Interesse Stalins die japanische Militärmacht von den Grenzen der Sowjetunion weg in den Süden Chinas lockten. Solche Verschwörungstheorien sind unterhaltsam, erscheinen aufgrund der dürren Quellenbasis und bereits vorliegender seriöser historischer Studien aber unhaltbar.

Zu den wenigen guten Elementen des Buches gehört die Verwendung eines breiten Spektrums sowjetischer Quellen. Die Schilderungen der von wechselseitigen Täuschungsmanövern geprägten Beziehungen zwischen Mao und Stalin sind aufschlussreich. Auch wird der Terror, der in den von Mao geleiteten kommunistischen Sowjetgebieten bereits vor 1949 herrschte, gestützt auf eine Reihe neuer Quellen mit großer Eindringlichkeit geschildert. Der Mao-Kult wird plausibel als Produkt von gezielten Terrormaßnahmen und Geschichtsfälschungen bereits in der Zeit vor dem kommunistischen Sieg 1949 dargelegt. In diesen Punkten trägt das Buch zu einem geschärften Verständnis der Vorgeschichte der Volksrepublik China bei.

Die Verarbeitung der historischen Quellen fällt in Jung Changs Buch allerdings durchweg parteiisch aus. Mao werden stets die schlimmsten Motive unterstellt, obwohl sich diese Motive aus den vorliegenden Quellen nicht herauslesen lassen. Quellen und Deutungen, die diesem vorgefassten Mao-Bild widersprechen, werden systematisch ignoriert. Einige Mao-Zitate, die im Sinne der Autoren Maos totale Menschenverachtung belegen sollen, sind grob aus dem Kontext gerissen. Mao erscheint nach der Lektüre des Buches als ein geradezu übermenschliches, blutrünstiges Monster.

Dass es sich bei Mao um einen in höchstem Maße egomanischen, menschenverachtenden und ideologisch erstaunlich prinzipienlosen Diktator handelte, steht außer Zweifel. Mao aber zu einem monströsen Killer aufzubauen, der gleichsam im Alleingang Krieg, Revolution und Terror über China brachte, ist unhaltbar. Wer sich der Person und den Herrschaftsmethoden Mao Zedongs mit einem ausgewogeneren und auch lebendigeren Blick nähern möchte, sollte zu den Erinnerungen Li Zhisuis greifen, der als Leibarzt Maos über mehrere Jahrzehnte hinweg Zeuge der Vorgänge im Zentrum der Macht wurde. (Das Buch ist in deutscher Übersetzung 1994 unter dem Titel „Ich war Maos Leibarzt“ im Lübbe-Verlag erschienen.) Das Buch des Leibarztes hat in weiten Teilen einer kritischen Quellenüberprüfung durch Chinahistoriker standgehalten. Li bestätigt durch seine Schilderungen die grausamen Züge Maos. Er weist zugleich aber auf die innere Zerrissenheit, Ängste und Selbstzweifel hin, die Mao immer wieder in längeren Phasen seiner Herrschaft ergriffen. Mao geht aus Lis Erinnerungen nicht als kalter todbringender Dämon hervor, sondern als ein entrückter, von Schlafstörungen gequälter Gewaltherrscher, der sich politisch zeitlebens verwundbar fühlte, keinem Mitglied der Staats- und Parteiführung wirklich traute und zu radikalen politischen Maßnahmen neigte, ohne jemals die fatalen Folgen für Volk und Land zu bedenken.

In seinem großartigen Werk über Hitler hat der britische Historiker Ian Kershaw die Standards für Biographien der großen Diktatoren des 20. Jahrhunderts gesetzt. Kershaw warnt ausdrücklich davor, komplexe historische Entwicklungen auf die Psychologie oder das Handeln einzelner Personen zu reduzieren und den sozialen und politischen Kontext auszublenden. Die eigentliche Herausforderung für das Verständnis der Diktaturen des 20. Jahrhunderts besteht darin, herauszuarbeiten, welche Faktoren die besondere Art und Weise der Machtausübung überhaupt erst möglich machten. Um Maos Rolle in der chinesischen Revolution und in den ersten Jahrzehnten der Volksrepublik China zu verstehen, muss deshalb geklärt werden, warum eigentlich so viele Menschen und Führungsmitglieder bereit waren, dem Diktator Mao zu folgen und so große Opfer für dessen unberechenbare Herrschaft zu bringen. Die neue Mao-Biographie trägt zum Verständnis dieser Herrschaftsmechanismen nichts Neues bei, denn der Autorin geht es ausschließlich um die moralische Anprangerung des Diktators. Die Eigeninitiativen anderer chinesischer Politiker oder gesellschaftlicher Kräfte, die auch ohne Weisung Maos die Radikalisierung von Ideologie und Terror vorantrieben, werden nahezu ausgeblendet. Die ganze Geschichte Chinas wird auf die psychologischen Motive und politischen Manipulationen Maos reduziert. Der historische Kontext verschwindet so hinter einer Wand von persönlichen Anschuldigungen.

Jung Chang zielt mit ihrem Mao-Buch vermutlich gar nicht in erster Linie auf das westliche Publikum, sondern auf die chinesische Öffentlichkeit. Zwar wird das Buch nicht in der Volksrepublik China erscheinen können. Aber auf dem Wege illegaler Kopien und über das Internet wird das Werk dennoch in China Verbreitung finden und dort – ganz im Sinne Jung Changs – den Mao-Mythos beschädigen, der in weiten Teilen der Bevölkerung fortwirkt und von der Parteipropaganda gepflegt wird. Insofern muss man dieses Buch als politisches Projekt verstehen.

Wer aber begreifen will, wie die Diktatur Mao Zedongs möglich wurde und wie sie wirklich funktionierte, der sollte seine Finger von diesem Buch lassen.

Sebastian Heillmann über Jung Chang und Jon Halliday „Mao, Das Leben eines Mannes – Das Schicksal eines Volkes.“ Ursel Schäfer, Heike Schlatterer und Werner Roller haben das Werk aus dem Englischen übersetzt. Erschienen ist es im Karl Blessing Verlag in München, 976 Seiten für 34 Euro. (Deutschlandfunk)

Who was the biggest mass murderer in the history of the world? Most people probably assume that the answer is Adolf Hitler, architect of the Holocaust. Others might guess Soviet dictator Joseph Stalin, who may indeed have managed to kill even more innocent people than Hitler did, many of them as part of a terror famine that likely took more lives than the Holocaust. But both Hitler and Stalin were outdone by Mao Zedong. From 1958 to 1962, his Great Leap Forward policy led to the deaths of up to 45 milion people – easily making it the biggest episode of mass murder ever recorded.  [Mao's Red Terror killed between 70 and 80 million Chinese - J.Ch.] 
Historian Frank Dikötter, author of the important book Mao’s Great Famine recently published an article in History Today, summarizing what happened:
Mao thought that he could catapult his country past its competitors by herding villagers across the country into giant people’s communes. In pursuit of a utopian paradise, everything was collectivised. People had their work, homes, land, belongings and livelihoods taken from them. In collective canteens, food, distributed by the spoonful according to merit, became a weapon used to force people to follow the party’s every dictate. As incentives to work were removed, coercion and violence were used instead to compel famished farmers to perform labour on poorly planned irrigation projects while fields were neglected.
A catastrophe of gargantuan proportions ensued. Extrapolating from published population statistics, historians have speculated that tens of millions of people died of starvation. But the true dimensions of what happened are only now coming to light thanks to the meticulous reports the party itself compiled during the famine….
What comes out of this massive and detailed dossier is a tale of horror in which Mao emerges as one of the greatest mass murderers in history, responsible for the deaths of at least 45 million people between 1958 and 1962. [Mao's Red Terror killed between 70 and 80 million Chinese - J.Ch.] It is not merely the extent of the catastrophe that dwarfs earlier estimates, but also the manner in which many people died: between two and three million victims were tortured to death or summarily killed, often for the slightest infraction. When a boy stole a handful of grain in a Hunan village, local boss Xiong Dechang forced his father to bury him alive. The father died of grief a few days later. The case of Wang Ziyou was reported to the central leadership: one of his ears was chopped off, his legs were tied with iron wire, a ten kilogram stone was dropped on his back and then he was branded with a sizzling tool – punishment for digging up a potato.
The basic facts of the Great Leap Forward have long been known to scholars. Dikötter’s work is noteworthy for demonstrating that the number of victims may have been even greater than previously thought, and that the mass murder was more clearly intentional on Mao’s part, and included large numbers of victims who were executed or tortured, as opposed to “merely” starved to death. Even the previously standard estimates of 30 million or more, would still make this the greatest mass murder in history.
While the horrors of the Great Leap Forward are well known to experts on communism and Chinese history, they are rarely remembered by ordinary people outside China, and have had only a modest cultural impact. When Westerners think of the great evils of world history, they rarely think of this one. In contrast to the numerous books, movies, museums, and and remembrance days dedicated to the Holocaust, we make little effort to recall the Great Leap Forward, or to make sure that society has learned its lessons. When we vow “never again,” we don’t often recall that it should apply to this type of atrocity, as well as those motivated by racism or anti-semitism.
The fact that Mao’s atrocities resulted in many more deaths than those of Hitler does not necessarily mean he was the more evil of the two. The greater death toll is partly the result of the fact that Mao ruled over a much larger population for a much longer time. I lost several relatives in the Holocaust myself, and have no wish to diminish its significance. But the vast scale of Chinese communist atrocities puts them in the same general ballpark. At the very least, they deserve far more recognition than they currently receive.
I. Why We so Rarely Look Back on the Great Leap Forward
What accounts for this neglect? One possible answer is that most of the victims were Chinese peasants – people who are culturally and socially distant from the Western intellectuals and media figures who have the greatest influence over our historical consciousness and popular culture. As a general rule, it is easier to empathize with victims who seem similar to ourselves.
But an even bigger factor in our relative neglect of the Great Leap Forward is that it is part of the general tendency to downplay crimes committed by communist regimes, as opposed to right-wing authoritarians. Unlike in the days of Mao, today very few western intellectuals actually sympathize with communism. But many are reluctant to fully accept what a great evil it was, fearful – perhaps – that other left-wing causes might be tainted by association.
China's curious Cultural Revolution
In China, the regime has in recent years admitted that Mao made “mistakes” and allowed some degree of open discussion about this history. But the government is unwilling to admit that the mass murder was intentional and continues to occasionally suppress and persecute dissidents who point out the truth.
This reluctance is an obvious result of the fact that the Communist Party still rules China. Although they have repudiated many of Mao’s specific policies, the regime still derives much of its legitimacy from his legacy. I experienced China’s official ambivalence on this subject first-hand, when I gave a talk about the issue while teaching a course as a visiting professor at a Chinese university in 2014.
II. Why it Matters.
For both Chinese and westerners, failure to acknowledge the true nature of the Great Leap Forward carries serious costs. Some survivors of the Great Leap Forward are still alive today. They deserve far greater recognition of the horrible injustice they suffered. They also deserve compensation for their losses, and the infliction of appropriate punishment on the remaining perpetrators.
In addition, our continuing historical blind spot about the crimes of Mao and other communist rulers, leads us to underestimate the horrors of such policies, and makes it more likely that they might be revived in the future. The horrendous history of China, the USSR, and their imitators, should have permanently discredited socialism as completely as fascism was discredited by the Nazis. But it has not – so far – fully done so.
Just recently, the socialist government of Venezuela imposed forced labor on much of its population. Yet most of the media coverage of this injustice fails to note the connection to socialism, or that the policy has parallels in the history of the Soviet Union, China, Cuba, and other similar regimes. One analysis even claims that the real problem is not so much “socialism qua socialism,” but rather Venezuela’s “particular brand of socialism, which fuses bad economic ideas with a distinctive brand of strongman bullying,” and is prone to authoritarianism and “mismanagement.” The author simply ignores the fact that “strongman bullying” and “mismanagement” are typical of socialist states around the world. The Scandinavian nations – sometimes cited as examples of successful socialism- are not actually socialist at all, because they do not feature government ownership of the means of production, and in many ways have freer markets than most other western nations. (By Ilya Somin, August 3, 2016) 
https://www.washingtonpost.com/.../giving-historys.../...

KAMPF UM DIE MEINUNGSFREIHEIT

Seit der 32-jährige Rapper Pablo Hasél, mit bürgerlichem Namen Pablo Rivadulla Duró, wegen Herabwürdigung des Königshauses, sprich Majestätsbeleidigung, ins Gefängnis eingeliefert wurde, protestieren Menschen auf Spaniens Straßen. In Madrid, Barcelona und Valencia brennen Container, Autos und Schaufenster werden zertrümmert, Geschäfte geplündert.

Bei den Protesten gegen die Gefängnisstrafe des spanischen Rappers Pablo Hasél geht es um Meinungsfreiheit.

Amnesty International hat die Haftstrafe für Hasél verurteilt: Niemand solle Strafverfolgung befürchten müssen, nur weil man sich in den sozialen Medien äußere oder etwas Geschmackloses oder Schockierendes singe, sagte Esteban Beltrán, Direktor von Amnesty International Spanien. Die spanische Linkskoalition diskutiert im Parlament über eine Reform des Strafrechts. "Verbale Exzesse im Rahmen künstlerischer, kultureller oder intellektueller" Aktionen sollen dann nicht mehr unter das Strafrecht fallen. (Zeit)

Seit der Inhaftierung des Rapper Hasél brennen in Spanien die Straßen. Die Brutalität und die Verzweiflung der jugendlichen Demonstranten erschüttern das Land. Ihre Wut speist sich aus einer tiefen Enttäuschung. Die linke Regierung sieht hilflos aus.

Aus dem Samen, den er pflanze, werde die Freiheit wachsen: In seltenen Fällen gibt sich Pablo Hasél so poetisch. Das Kerngeschäft des spanischen Rappers ist brutale Unversöhnlichkeit, der sich von nichts und niemandem täuschen lässt. Schon gar nicht von denen, die ihn unterdrücken wollen, als da wären Staat, Polizei, Politiker jeglicher Couleur, Kapitalismus, alles Gegner und für Hasél nichts als: Faschisten.

In seinen Songs, denen er selbst einen „gehobenen revolutionären Inhalt“ bescheinigt, rechnet er mit allen ab. Den König hält er für einen Mafioso, für die Königstöchter fordert er die Todesstrafe, das öffentliche Fernsehen verdiene eine Bombe, und sich selbst bezeichnet er als „hart wie Baader-Meinhof“. Seine Mission: „Den Staat stoppen, sonst wird es noch schlimmer.“ Musik sei seine Kampfwaffe, sagt der 33-Jährige, für dessen Freilassung junge Spanier nun in die Straßenschlacht ziehen. (Welt)

Zur Erinnerung: Am 31. März 2016 thematisierte Jan Böhmermann in seiner satirischen Late-Night-Show „Neo Magazin Royale“ die Grenzen von Satire und trug ein Gedicht über den türkischen Präsidenten Erdoğan vor, das er mit dem Titel „Schmähkritik“ versah. Das Gedicht beinhaltet verschiedene sexuell konnotierte Schmähungen und andere Behauptungen. Böhmermann distanzierte sich dabei ausdrücklich mehrfach von dem vorgetragenen Text und wies darauf hin, damit ausschließlich veranschaulichen zu wollen, wann Spott die Grenze der Satirefreiheit in Deutschland überschreite und strafbar sein könnte. Das Gedicht war Anlass sowohl strafrechtlicher als auch zivilrechtlicher Gerichtsverfahren, dabei insbesondere ein Ermittlungsverfahren der Staatsanwaltschaft Mainz gegen Böhmermann aufgrund des Verdachts der Beleidigung von Organen und Vertretern ausländischer Staaten nach § 103 des Strafgesetzbuches, welches ein großes Medienecho erfuhr. Voraussetzung für das Ermittlungsverfahren war eine Ermächtigung der Bundesregierung. Sowohl diese Ermächtigung als auch das Gesetz an sich, das als nicht mehr zeitgemäß beurteilt wurde, wurden medial diskutiert, was letztlich dazu führte, dass der Paragraf 103 (Majestätsbeleidigung) zum Beginn des Jahres 2018 abgeschafft wurde. Im Mai 2018 verklagte Böhmermann die Bundesrepublik, weil die Bundeskanzlerin Angela Merkel und ihr Sprecher im Jahr 2016 gesagt hatten, sein Gedicht sei „bewusst verletzend“ gewesen. Im April 2019 wies das Verwaltungsgericht Berlin die Klage ab. Die Äußerung der Kanzlerin sei nicht rechtswidrig und müsse nicht von der Internetseite der Bundesregierung entfernt werden.(Wiki)

Straftatbestand von § 103 StGB

Die Beleidigung ausländischer Staatsoberhäupter oder diplomatischer Vertreter war bisher gesondert durch § 103 StGB, den so genannten "Schah-Paragrafen" (oder "Majestätsbeleidigungsparagrafen") unter Strafe gestellt. Voraussetzungen dafür: Die Bundesrepublik Deutschland unterhält diplomatische Beziehungen zu dem betroffenen Staat, die Rechtsvorschrift trifft dort auf Gegenseitigkeit, die ausländische Regierung hat bei der Bundesregierung Strafverfolgungsantrag gestellt und die Bundesregierung hat die Ermächtigung zur Strafverfolgung erteilt.

Gegenüber dem Straftatbestand der Beleidigung (§ 185 StGB), der bei Verbalbeleidigung ein Höchstmaß von einem Jahr Freiheitsstrafe vorsieht, gilt gem. § 103 StGB ein Höchstmaß von drei Jahren Freiheitsstrafe - im Fall einer verleumderischen Beleidigung drohte sogar eine Freiheitsstrafe von bis zu fünf Jahren.

Zum Hintergrund

Ein "Schmähgedicht" des Satirikers Jan Böhmermann über den türkischen Präsidenten Erdogan war der Auslöser für die Reform der Straftaten gegen ausländische Staaten. Die Staatsanwaltschaft Mainz ermittelte gegen Böhmermann wegen des Verdachts der Beleidigung des türkischen Staatsoberhauptes Erdogan, die Rechtsgrundlage dafür bildete § 103 StGB. Die Staatsanwaltschaft Mainz stellte die Ermittlungen gegen Böhmermann jedoch Anfang Oktober 2016 ein.

NEIN ZUR SYNAGOGE!

Liebe und Hass sind zwei leidenschaftliche Intensitäten auf den Gegenpolen der Gefühlsskala, zwei archaische Gefühle. Hass ist gegen die Feinde gerichtet und sein Gegensatz, die Liebe, ist den Freunden zugewandt. Beide sind mit der conditio humana unzertrennlich verschmolzen. Gleichgültigkeit ist keine Option.

Derzeit skandieren deutsche Patrioten auf den Straßen:

Wer Deutschland liebt, ist Antisemit.

Wer Deutschland hasst, ist bei Juden Gast.

Deswegen sage ich:

JA, zu Antisemitismus und NEIN, zur Bornplatzsynagoge!

Jerzy Chojnowski

Chairman-GTVRG e.V.

www.gtvrg.de

PS. Zur Juden-Religion des Hasses ein paar Beispielzitate aus dem Talmud

"Selbst die Besten von den ungläubigen Gojen [= Nichtjuden] sollten wie Vieh und Tiere getötet werden."

„Nimm das Leben der Klifoths (= Christen) und töte sie! Es wird dem Anblick des Höchsten gefallen - wie jemand, der ein Weihrauchopfer bringt."

"Die Geburtenrate von Nichtjuden muss deutlich gesenkt werden" - (Sohar II, 4b)

"Die Juden haben immer versucht, Nichtjuden zu betrügen" - (Sohar I, 168a)

"Jeder Jude darf Lügen und Meineid benutzen, um einen Nichtjuden zu ruinieren" - (Babha Kama 113a)

"Das Vieh von Gojen ist wie eine Wüste ohne Besitzer, und jeder (Jude), der es nimmt, hat es besessen" - (Talmud IV / 3 / 54b)

"Ein Jude kann vergewaltigen, betrügen und falsches Zeugnis schwören, aber er muss es so tun, dass seine Handlungen nicht entlarvt werden und Israel dadurch nicht geschädigt wird." - Schulchan AR. CH. Hamishapt 343.

„Alles Eigentum anderer Nationen gehört dem jüdischen Volk. Das jüdische Volk ist berechtigt, sich die Güter anderer Nationen skrupellos einzuverleiben. Es kann gegen die Moral vorgehen, wenn dies für den Juden oder die Juden im Allgemeinen von Vorteil ist “- Schulchan Aruch Khoshen Hamispat 348.

„Alle unsere Versprechen, Eide und Versprechen sollten als null und nichtig betrachtet werden. Unsere Eide haben keine bindende Kraft "- Schulchan Aruch, Edit I 36

"Wenn der Messias kommt, werden alle Nichtjuden Sklaven der Juden sein" - (Erubin 43b)

Für den Bau des neuen Tempels des Antichristen, der Bornplatzsynagoge in Hamburg, wo sich unsere Feinde werden noch besser gegen uns zusammenrotten können, um gegen uns Vernichtungspläne zu schmieden und ihre dreckigen Geschäfte zu besiegeln, wurden gerade 130 Millionen Steuergelder bewilligt. Für die Rettung deutscher Kulturgüter gibt es dagegen keinen müden Cent. ES IST EIN VERBRECHEN GEGEN DAS DEUTSCHE VOLK UND SEIN KULTURERBE!

Samstag, 20. Februar 2021

KTO RZĄDZI AMERYKĄ?

ŻYDOWSKA AGENTURA U STERU WŁADZY AMERYKI

Zażydziały Biały Dom i US Kongres. Czy jest to nowy fenomen? W żadnym wypadku.

Już Hitler protestował z oburzeniem i odrazą, że w Nowym Jorku panują Żydzi, że Ameryka jest przez nich opanowana, że Stany Zjednoczone są pod kontrolą Żydów. Stąd i z faktu mieszanki rasowej społeczństwa amerykańskiego zadominwanej Murzynami, która ze względów rasowo-ideologicznych była dla niego nie do przyjęcia, wywodził się jego antyamerykanizm.

100 lat póżniej sytuacja nie zmieniła się ani na jotę. Jest więc logiczne i zrozumiałe, że powstały z tej anormalnej sytuacji antyjudaizm i antysemityzm przerodzi się za granicą w radykalny antyamerykanizm. Jesteśmy właśnie tego świadkami.

Jerzy Chojnowski

Chairman-GTVRT e.V.

www.gtvrg.de

K. Baliński: NASI LUDZIE W BIAŁYM DOMU

Przez Last updated Lut 9, 2021

Fot. IPP - YouTube

18 stycznia, na łamach żydowskiego „Forward” Jacob Kornbluh napisał: Gdy Joe Biden ogłosił skład gabinetu, po żydowskim Twitterze zaczął krążyć dowcip – w Zachodnie Skrzydle Białego Domu będzie minjan (czyli wymagane w judaizmie przy odmawianiu modlitwy i czytaniu Tory kworum modlitewne wynoszące 10 mężczyzn). I rzeczywiście – kilkanaście kluczowych stanowisk w administracji Bidena przypadło Żydom, na czele z Ronaldem Klainem – szefem personelu Białego Domu i Dougem Emhoffem – mężem wiceprezydent Kamali Harris (i udziałowcem wielkiej firmy lobbingowej DLA Piper z Los Angeles, obsługującej Hollywood). Klain, w wywiadzie dla „NYT”, zdradził sekret – umówił się z chrześcijańską narzeczoną, że o ile w ich domu będzie choinka, to jednak dzieci zostaną wychowane w wierze mojżeszowej. Sam Emhoff, co do swych przyszłych obowiązków w Białym Domu, jest dziwnie tajemniczy, jednak wg „Forward”: Będzie odgrywał kluczową rolę w administracji. Kamal Harris ujawniła też nadany jej przez synów męża z poprzedniego małżeństwa przydomek – „mamełe”, który w jidysz oznacza „mamusia”. Utworzony przez Joshuę Tauberera portal Govtrack.us uznał ją za najbardziej liberalnego senatora (w rankingu wyprzedziła nawet Bernie Sandersa). Jest za legalizacją marihuany, za imigracją, za kontrolą posiadania broni, aborcją do dziewiątego miesiąca ciąży i razem z Bidenem tworzy najbardziej antykatolicki tandem w historii Ameryki. W pierwotnym zamyśle to ona miała zostać prezydentem. Sprawa skomplikowała się jednak, gdy w prawyborach Partii Demokratycznej otrzymała najgorszy wynik, niewiele ponad 2% głosów. Dlaczego wysunęli ją na to stanowisko? Bo jest córką imigrantów, bo ma męża Żyda i poparł ją Soros. I najważniejsze – nie jest biała.

Tak jak Kamala przechodzi do historii, jako pierwsza kolorowa kobieta na stanowisku wiceprezydenta, tak senator Chuck Schumer upamiętnił się, jako najwyżej politycznie plasowany Żyd w historii Ameryki. „To że został przewodniczącym senackiej większości to powód do dumy dla żydowskiej społeczności” – podsumował Rabin Michael Miller. Wyraził też oczekiwanie, że Schumer będzie używał swoich wpływów i pozycji, aby czyni dobro dla społeczności żydowskiej, Izraela i Żydów na świecie. Przy okazji wyliczył, że w obecnym Kongresie zasiada 37 przedstawicieli „amerykańskiej diaspory żydowskiej”.

Już sama zapowiedź nazwiska sekretarz stanu wywołała w gazetach wyborczych euforię i okrzyki radości: „Nasz człowiek w Białym Domu”. I rzeczywiście, oprócz dziadka pochodzącego z Polski, w biogramie Antony’ego Blinkena mocno podkreślony jest wątek ojczyma – Samuela Pisara, który podczas wojny miał trafić do getta w Białymstoku. Pradziadek Meir pochodził z tego samego kresowego sztetla, co żydowski wieszcz Szolem Aleichem, posługiwał się literackim pseudonim Mayer, a w USA swe powieści i opowiadań w języku jidysz zamieszczał w komunistycznych gazetach w Chicago, w tym „Idishe Arbeter Velt” (Świat żydowskich robotników). Życiorys Blinkena to wspaniały materiał na filmowy scenariusz o (jakby powiedział S. Michalkiewicz) jerozolimskiej szlachcie, a nawet o jerozolimskiej arystokracji: ojciec banksterska potęga – założyciel jednego z największych na świecie funduszy inwestycyjnych Warburg Pincus; matka mecenas sztuki; ojczym jeden z najbardziej wpływowych adwokatów w skali światowej, a on sam absolwent Harvarda. Nie mniej ciekawy jest wątek biznesów Blinkena w Polsce – do ojca należy sieć 180 aptek Gemini i największa w Polsce apteka internetowa. Gdy rok temu zamierzał je sprzedać, wartość biznesu oszacowano na 2,5 miliarda i okazało się, że Ministerstwo Zdrowia zarzucało Gemini nielegalne pozyskiwanie danych o pacjentach poprzez firmową aplikację do obsługi e-recept.

Sekretarz departamentu bezpieczeństwa wewnętrznego Alejandro Mayorkas jest sprzedawany publice, jako przedstawiciel „społeczności latynoskiej”, chociaż to reprezentantem społeczności żydowskiej, i to pełną gębą – ojciec sefardyjski Żyd z Kuby, a matka Żydówka z Rumunii. Jest pierwszym Amerykaninem urodzonym za granicą stojącym na czele najważniejszej agencji bezpieczeństwa. To także partner doskonale prosperującej żydowskiej kancelarii prawnej WilmerHale i członek zarządu Żydowskiej Grupy Pomocy Uchodźcom (HIAS). Jeszcze przed zaprzysiężeniem na stanowisko, zapowiedział skoncentrowanie się na walce z antysemityzmem i terroryzmem wewnętrznym ze strony „ekstremistów skrajnej prawicy”. Liderzy organizacji żydowskich, podczas spotkania z Mayorkas, wyrazili zaniepokojenie „wzrostem sił skrajnej prawicy” i restrykcyjną polityką imigracyjną Trumpa. Zażądali także powołania łącznika ze społecznością żydowską do spraw terroryzmu wewnętrznego. „Po insurekcji Trumpa jasnym stało się, że urząd Mayorkas będzie głównym adresem społeczności żydowskiej, dla zapewnienia bezpieczeństwa naszych instytucji. Jesteśmy niezwykle jednomyślni w kwestiach imigracji i podejścia do białych suprematystów” – podkreślali uczestnicy spotkania.

Jacob Jeremiah Sullivan, prezydencki doradca ds. bezpieczeństwa narodowego to mąż Margaret Goodlander, b. współpracownicy senatora Joe Liebermana. Za czasów Hillary Clinton był dyrektorem biura planowania politycznego w Departamencie Stanu i jednym z głównych macherów od spraw Bliskiego Wschodu. To on, w jednym z tajnych dokumentów przesyłanych na prywatny serwer pocztowy Clinton, napisał: „Al Qaida is on our side in Syria”. Utrzymywał też, że USA nie powinny powstrzymywać Chin, ale wręcz pomóc im w imperialnym wzlocie. À propos – Mayorkas, w czasach administracji Obamy dyrektor służb imigracyjnych i obywatelstwa, został przyłapany na sprzedaży zielonych kart bogatym Chińczykom. Czarnoskóry sekretarz obrony, ku uciesze Putina i Chińczyków, rozpoczął urzędowanie od oświadczenia, że będzie pilnował parytetu płci i praw mniejszości seksualnych. I chyba rację ma senator Marc Rubio, który ekipę Bidena od bezpieczeństwa narodowego nazywa „grzecznymi, dobrze ułożonymi nadzorcami upadku Ameryki”.

Prokurator generalny Merrick Garland wychował się na żydowskim przedmieściu Chicago Skokie. Dziadek żony, Samuel Irving Rosenman, wówczas protestant, był sędzią Sądu Najwyższego w Nowym Jorku oraz doradcą Roosevelta i Trumana. „Jako wnuk imigrantów, którzy uciekli z Rosji przed antysemityzmem, nada decydujący sznyt temu urzędowi. Oczekuję od niego poradzenia sobie z z takimi wyzwaniami jak nasilające się przestępstwa motywowane nienawiścią” – powiedział (lub raczej zapowiedział) szef Ligi Antydefamacyjne (ADL) Jonathan Greenblatt. Media żydowskie zabrały się też za rozszyfrowanie wytwornie angielskiego nazwiska „Garland”. Okazało się, że dziadek Garlanda w aplikacji o obywatelstwo amerykańskie wpisał: nazwisko „Max Hyman”, wyznanie „hebrajskie”, miejsce urodzenia „Wagowa na Litwie”. Okazało się też, że pełne nazwisko ojca Garlanda to Lejb Icek Garfinkel, że do USA przybył w 1907 r., że matka też pochodziła z Polski i miała na imię Roza oraz że nazwisko Max Garland przybrał na statku, którym z Liverpoolu przypłynął do Nowego Jorku. Przy okazji, i jakby przypadkiem, media żydowskie odkryły, że gubernator Iowa (od 24 lat) Terry Branstad to kuzyn Garlanda, katolik, wcześniej (po drugim mężu matki) luteranin.

Na kluczowe, związane z bezpieczeństwem cyfrowym, stanowisko w Narodowej Agencji Bezpieczeństwa Biden mianował Anne Neuberger. Chani, bo takie jest jej hebrajskie imię, urodziła się i wychowała w chasydzkiej gminie Boro Park na nowojorskim Brooklynie, ukończyła ortodoksyjny żeński college Bais Yaakov, w domu mówi wyłącznie w jidysz (z chasydzkim akcentem), a jej rodzice George i Renee Karfunkel byli na pokładzie samolotu Air France odbitego w 1976 r. z rąk fedainów przez izraelskich komandosów (w tym brata Netanjahu) na ugandyjskim lotnisku Entebbe. W dniu jej nominacji portal stacji NBC zamieścił informację, że prywatna fundacja jej imienia (i męża Yehudy) przekazała proizraelskiej grupie lobbingowej AIPAC 500 tysięcy dolarów, i że usunięcia wiadomości zażądały organizacje żydowskie i sam AIPEC, bo: jest obraźliwa dla Neuberger i ortodoksyjnych Żydów i insynuuje, że nie jest w pełni lojalną obywatelką USA.

Dokładnie wtedy, gdy potępiał Trumpa za „próbę przewrotu”, Biden wypromował Victorię Nuland, główną organizatorkę kijowskiego Majdanu, który w 2014 obalił Wiktora Janukowycza, a w Tel Awiwie cieszono się, że Ukraina jest drugim po Izraelu krajem, którego premier i prezydent są Żydami. Przy czym nie jej przeszkadzało, że zrobiła to rękami neonazistów, i musiała się przy tym nieźle napocić, gdy pod oknami ambasady USA wyśpiewywali: „Smert moskowsko-żidiwskij komunie”. Gdy jej dziadek, wileński Żyd przyszwędał się do Ameryki, nosił nazwisko Nudelman. Urodzony już na nowojorskim Bronksie ojciec utrzymuje, że jest ateistą, chociaż uczęszcza do synagogi, a córki wychował w tradycji żydowskiej. Jest żoną Roberta Kagana, współtwórcy niezwykle wpływowej grupy lobbingowej, która w latach 90. nadawała niepodzielnie ton w światowej polityce, przez siebie przewrotnie (albo dla niepoznaki) zwana neokonserwatywną, a przez prawdziwych konserwatystów neotrockistowską. Znakomicie zorganizowanej grupy proizraelskich polityków żydowskiego pochodzenia, w przeszłości wyznawców trockizmu, o korzeniach rodzinnych we Wschodniej Europy, najczęściej synów lub wnuków liderów Komunistycznej Partii USA. Przy tym, wszyscy odziedziczyli po kominternowskich przodkach ambicje „robienia porządków” w krajach swego pochodzenia. Mimo diabelskiej roli odegranej w inwazji na Irak, klan Kaganów otorbił administrację Obamy, a dziś wraca do władzy. À propos nazwiska – Nuland nie używa ani rodowego, ani męża. Usiłuje coś ukryć? Pierwsze z nich znaczy w jidysz tyle co wyrabiacz klusek. Drugie to tytuł wodzowski Chazarów, swojsko brzmiący w kontekście Łazara Kaganowicza, drobnego żydowskiego handlarza bydła, jednego z najbliższych współpracowników Stalina, architekta Wielkiego Głodu na Ukrainie, współodpowiedzialnego (obok Berii, Stalina i Kalinina) za zbrodnię katyńską. Czym dziś w USA zajmują się potomkowie Kaganów? Nigdy dość przypominania: pracują w Białym Domu, zasiadają w Kongresie, zarządzają wielkimi bankami, kształcą studentów, pisują dla tamtejszych „gazet wyborczych”, brylują na dyplomatycznych salonach. Bastionem Kaganów jest Departament Stanu. I jeszcze jedno lub jeszcze jedna – drugim zastępcą sekretarza stanu została 71-letnia Wendy Ruth Sherman.

Sekretarz Skarbu Janet Yellen wychowała się w żydowskiej rodzinie na nowojorskim Brooklynie. To córka pochodzących z Polski Anny Blumenthal i Juliusza Yellena (w Polsce nosił pospolicie brzmiące nazwisko „Jeleń”). W czasach Obamy szefowała Rezerwą Federalną (przed nią instytucją rządził pochodzący z polskich Kresów Stanley Fischer). Z nominacji Yellen szczególnie zadowolona była Sheila Katz, szefowa National Council of Jewish Women: „Biden zobowiązał się, że jego gabinet będzie wyglądał jak Ameryka i póki co wygląda. Jego nominacje uwzględniają różnorodność, Żydów, kobiety, Czarnych i Indian, reprezentują pełną różnorodność naszego narodu”. I rzeczywiści prawie wszystkie urzędy objęli przedstawiciele mniejszości. Z tym że Żydzi te najważniejsze, a resztę Indianin i Murzyn.

Za komentarz do innych nominacji powinny wystarczyć imiona i nazwiska: Avril Haines – koordynator służb wywiadowczych, córka Adriany Rappin (z domu Rappaport). Eric Lander – dyrektor Biura polityki naukowej i technologii, urodził się na nowojorskim Brooklynie, syn profesor socjologii Rhody oraz adwokata Harolda Landera. David Cohen – zastępca dyrektora CIA, w roli tej występuje po raz drugi, bo w 2015 r. został z-cą dyrektora CIA, najwyższym rangą Żydem w tej szpiegowskiej agencji, nadzorował akcje likwidacji i torturowania bliskowschodnich „terrorystów”. Wcześniej był zastępcą sekretarza Skarbu ds. terroryzmu i wywiadu finansowego i zdobył pseudonim „guru sankcji”. W administracji Obamy działała też sekretarz zdrowia Rachel Levine. To pierwsza otwarcie transseksualna osoba na stanowisku zatwierdzanym przez Senat. À propos „zdrowia” – wspomniany wcześniej Ronald Klain odegrał kluczową rolę w wypracowaniu podejścia Bidena do pandemii COVID-19, która – przypomnijmy – była głównym orężem w obaleniu rządów Trumpa. Ciekawi też, że na swych doradców ds. zwalczania epidemii powołał Davida Kesslera, Aarona Keyaka, Rebeccę Katz, Jeffa Zientsa, a szefem Agencji Leków zrobił Joshuę Sharfsteina. Rochelle Walensky, dyrektor amerykańskich Centrów ds. Kontroli i Prewencji Chorób (odpowiednik naszego Sanepidu) to z kolei córka Edwarda Bersoffa i Carola Bersoff-Bernsteina, członków żydowskiej kongregacji Temple Emanuel w Newton. No i jeszcze jedno – pierwszą decyzją Bidena było przywrócenie wsparcia dla przemysłu aborcyjnego z funduszy federalnych.

Media żydowskie triumfują: Blinken jest trzecim żydem na tym stanowisku po Henrym Kissingerze i Madeleine Albright. To nie prawda – był nim także (w administracji Obamy) pełniący w nowej administracji funkcję specjalnego pełnomocnika prezydenta ds. klimatu John Kerry. Praktykujący irlandzki katolik z Massachusetts okazał się być Johnem Kohnem. Wg jego biografów, odkrycie żydowskich korzeni zaskoczyło nawet jego najlepszych przyjaciół. Synowie prapradziadka Benedikta Kohna urodzonego w śląskiej Białej k. Prudnika chmielarza w warzelni piwa, którzy „strasznie cierpieli z powodu antysemityzmu, jaki

wówczas szalał w Europie”, porzucili żydowskie dziedzictwo i przeszli na katolicyzm. Postanowili także zmienić żydowsko brzmiące nazwisko. Nowe wybrali w oryginalny sposób – celując (z zamkniętymi oczyma) ołówkiem w mapę. A ten „trafił” w hrabstwo Kerry w Irlandii. Jeden z nich, szewc z zawodu, związał się z klezmerką z Budapesztu, wg niektórych pochodzącą z rodu rabina Judy Löwa, sławnego kabalisty i talmudysty, twórcy Golema. Po wyemigrowaniu do N. Jorku, biedny, regularnie uczęszczający do kościoła katolickiego na Brooklynie szewc, strzela sobie w łeb w hotelowej toalecie. Niektórzy mówili, że nie tyle z powodu bytowych problemów, co nie do zniesienia zbyt dużej duchowej, psychicznej i socjalnej udręki związanej ze zmianą wyznania. Syn nieszczęśnika pojął za żonę Rosemary Forbes z jednego z najstarszych rodów amerykańskich, spadkobierczynię miliardowej fortuny. Praprawnukiem Benedikta Kohna z Białej k. Prudnika jest Cameron, znany bostoński prawnik, który ożenił się z żydówką i wrócił do judaizmu.

Joe Biden to „katolik”, ale nieźle zblatowany z Żydami. I to nie tylko dlatego, że ma żydowskich powinowatych. 30 kwietnia 2013 r., podczas gali z okazji 100-lecia ADL, wygłosił niezwykłe przemówienie: „Czuję się tu jak w rodzinie. Wiem, iż ogromna większość Amerykanów uważa mnie za Żyda, a ja naprawdę jestem katolikiem. Jestem prawdziwym katolikiem, ale wykształciła mnie ADL. Byliście ze mną w każdej ważnej sprawie. Nie pamiętam nawet jednej, w której nie zgadzaliśmy się”. Trzy tygodnie później wygłosił w kwaterze ADL kolejną mowę: Jesteście sumieniem naszego społeczeństwa. Żydowskie dziedzictwo ukształtowało nas wszystkich. Tu kilka faktów: ADL to zbrojne propagandowe ramię żydowskiej loży B’nai B’rith, której podlegają wszystkie organizacje żydowskie; za istotę swej misji uważa wykluczenie wszelkich przejawów chrześcijaństwa z życia publicznego; stygmatyzuje katolików oskarżeniem, że Nowy Testament to nienawistna książka przesiąknięta antysemityzmem, odpowiedzialna za śmierć 6 milionów Żydów. Synowie Bidena, Beau i Hunter oraz córka Ashley weszli w związki małżeńskie z członkami the Tribe (czyli, jak sami Żydzi się określają, „plemienia”). I tak: Beau wziął sobie za żonę Hallie Olivere, która urodziła Bidenowi dwóch wnuków. W 2019 Hunter poślubił Melissę Cohen, a tuż przed ceremonią ślubną wytatuował sobie na bicepsie hebrajski napis „Shalom”, identyczny z tatuażem narzeczonej. W kwietniu Cohen urodziła Bidenowi wnuka, którego imienia nie ujawniła do dziś. W 2012 Ashley zawarła związek z Howardem Kreinem, a podczas przyjęcia ślubnego Joe Biden odtańczył żydowski taniec ludowy hora. „Jestem jedynym irlandzkim katolikiem, którego marzenie się spełniło, ponieważ moja córka wyszła za mąż za żydowskiego lekarza” – dowcipkował, wyraźnie zadowolony. Biden nie jest pierwszym prezydentem, który ma żydowskich zięciów, ale pierwszym, którego potomek wytatuował sobie na przedramieniu hebrajski napis. Biden nie tylko w tej kwestii rozstał się z Kościołem – gdy został wiceprezydentem nawoływał, licytując się przy tym z Obamą, do przyznania związkom homoseksualnym prawnego statusu tradycyjnych małżeństw.

Kadrowe decyzje nowej administracji potwierdzają tajemnicę poliszynela – Joe Biden i Kamala Harris to tylko figuranci i rządził będzie ten sam układ, który sterował Obamą. „Powitajcie prezydenta Joebamę” – pod takim tytułem brytyjski „The Spectator” ujawnił intrygę. Rzecz jasna to nie globaliści będą urzędować w pomieszczeniach Białego Domu, ale ci sami, którzy zajmowali najwyższe stanowiska u boku Obamy. „Żaden z bliskich współpracowników Bidena z jego sztabu wyborczego, nie znajdzie posady w Białym Domu” – kpił „The Guardian”. To także wyraźna analogia do samego Obamy, który w 2008 r. mógł tylko bezsilnie podpisywać nominacje ludzi wskazanych przez waszyngtońskie elity. Tym razem jednak skala kadrowych „wrzutek” jest na tyle duża, że zakrawa na zamach stanu w łonie Partii Demokratycznej. Bo głównym beneficjentem sukcesu Bidena nie są miliony głosujących na niego, ale waszyngtońska plutokracja, która utraciła wpływ na politykę po zwycięstwie Trumpa w 2016, dokonała zamachu stanu i znowu zajęła należne jej miejsce na szczytach władzy. Epatują hasłami równości i różnorodności. Znakiem rozpoznawczym administracji zrobili Kamalę Harris „córkę hinduskich imigrantów i pierwszą kobietę na tym stanowisku” oraz Alejandro Mayorkas „syna uciekiniera z Kuby i pierwszego Latynosa w Białym Domu”. Wszystko to na pokaz. Jedynym wspólnym mianownikiem nominacji jest – żydokomuna!

Opis bolszewickiej rewolucji w USA można zacząć od słów Stalina: „Nie ważne, kto głosuje, ale ważne, kto liczy głosy”, i zakończyć słowami Lenina: „Władzy raz zdobytej nie oddamy nigdy”. Prawda jest taka, że media, Hollywood, uniwersytety, prezydenci miast wspierali anarchistów z Antify, bandytów z Black Lives Matter i radykałów przeróżnych ras i płci, nawet wtedy, gdy palili i plądrowali amerykańskie miasta. Prawdą jest też, że BLM to ruch bolszewicki, opowiadający się nie tylko za likwidacją „rasistowskiej” policji i „rasistowskich” więzień, ale za niszczeniem rodziny i białego społeczeństwa, uprawiający maoistowską partyzantkę miejską, o którym Patrisse Cullors, współzałożycielka ruchu, rozbrajająco szczerze powiedziała: „Jesteśmy wyszkolonymi marksistami”. I tu polski akcent – Andrzej Trzaskowski spędził rok na wirtualnej ławce szkolnej u Michaela Bloomberg, ucząc się „zarządzania miastem”, obok takich talentów jak burmistrz Jacob Frey, który ekstremistom oddał we władanie całe dzielnice Minneapolis. A tak przy okazji – dlaczego komunistycznym bojówkarzom w Seattle sekundują w Polsce chorobliwie antyamerykańskie typy, widzące w komunistycznej rebelii początek końca „Imperium Zła”, rzucające hasło „Śmierć Ameryce!” i nazywające w dodatku to hasło „myślą polską”?

Kto stał za rebelią? Ci sami, którzy od dekad propagują w USA komunizm. Komunistyczna rewolta nie narodziła się dziś. Jest na porządku dziennym od wielu dekad. Przypomnijmy – w latach 60. kwitła rewolucja, dla niepoznaki zwana rewolucją „dzieci kwiatów”. Niczym też innym były protesty przeciwko wojnie w Wietnamie. Żydzi stanowili 50% członków komunistycznej jaczejki Weather Underground wzywającej do obalenia „amerykańskiego imperializmu i powołania bezklasowego społeczeństwa komunistycznego”, która w latach 70. przeprowadziła serię zamachów bombowych w budynkach rządowych i… na Kapitolu, a jedna trzecia aresztowanych przez FBI członków organizacji była Żydami. W jej władzach był członek Komunistycznej Partii USA i sowiecki szpieg Bill Ayers. Ci sami wywrotowcy stali za ruchem Black Panther. Nie od rzeczy będzie tu przypomnieć, że Obama, syn komunistki i Kenijczyka był wychowankiem Billa Ayersa i politycznie sformatowany został w kręgach chicagowskich marksistów. Także otoczeniu Obamy w Białym Domu nie było daleko do tych kręgów. Przykładem John Kerry – trockista i pacyfista, który opluwał amerykańskich żołnierzy wracających z Wietnamu i powielał kremlowską propagandę.

Prekursorami wszystkich komunistycznych rewolt byli Żydzi emigrujący na przełomie wieków do Ameryki z terenów przedrozbiorowej Polski. W Nowym Jorku osiedliło się ich tak wielu, że miasto zwane było „Moskwą nad rzeką Hudson”, a oni sami opisywani jako „rojowisko skłóconych radykałów”. Ich liderzy gloryfikowali rozkwit życia żydowskiego i przywileje dla Żydów pod władzą bolszewików, a komunizm uznawali za „dobry dla Żydów”. David Rockefeller, po wizycie w Pekinie, chwalił Mao Tse Tunga, który zgładził kilkadziesiąt milionów Chińczyków. W latach trzydziestych XX wieku żydowscy emigranci z Europy Wschodniej wzięli w pacht amerykańskie uniwersytety, zamieniając je w kuźnie marksistowskich kadr. Zinfiltrowali organizacje studenckie, skomunizowali Hollywood, zdominowali centrale związkowe, zabrali się za kształtowanie amerykańskiej tożsamości. Przypomnieć trzeba, że prawie wszyscy wzywani przez Komisję McCarthy’ego i skazani za szpiegostwo na rzecz Moskwy była pochodzenia żydowskiego, że Sowieci zdobyli tajemnice bomby atomowej dzięki Rosenbergom i że są w tym liczne „polskie ślady”. Czy dzisiejsza pozycja amerykańskich Żydów nie jest przypadkiem pochodną siły owych nowojorskich bolszewików? Nawiasem mówiąc, ojciec herszta komunistów w Partii Demokratycznej Bernie Sanders pochodził ze wsi Słopnice koło Limanowej, i kiedy w 1920 Armia Czerwona szła na Warszawę, wstąpił do niej, a po przegranej uciekł do Nowego Jorku, gdzie poślubił Dorotę Glassberg, córkę imigrantów z Polski. Dziś amerykańscy Żydzi to w większości wyznawcy skrajnie lewicowych, jeśli nie komunistycznych idei. Jeśli dodamy do tego przyjaźń Netanjahu z Putinem, a właściwie z 1,5 milionem Żydów sowieckich, w tym z KGB-istami w szeregach Mosadu, czyli bliskowschodnim Birobidżanem, gdzie 30 procent tubylców mówi po rosyjsku i wznosi pomniki wdzięczności Armii Czerwonej, to po czyjej stronie jest i będzie ich sympatia?

Wszystkie rewolucje na świecie miały naturę żydowską. Była nią rewolucja bolszewicka. Była nią kierowana przez Różę Luksemburg i Karla Liebknechta rewolta komunistyczna w Niemczech i ustanowione po niej rządy bolszewickie w Bawarii i na Węgrzech. Były nią także brygady międzynarodowe walczące w Hiszpanii przeciwko gen. Franco. Na przestrzeni dziejów z zadziwiającą precyzją lokowali się zawsze po stronie burzycieli ładu społecznego. Dlaczego wśród wodzirejów Antify i BLM przeważają Żydzi? Skąd sojusz z marksistami spod znaku Bernie Sandersa? Dlaczego stawiają na ludzi, którzy otwarcie gardzą Ameryką? À propos – hamując marsz Chińczyków Jedwabnym Szlakiem, Trump naruszał interesy żydokomunistycznego lobby czerpiącego ogromne korzyści z biznesu z Chinami, a dziś Biden podpisuje wszystkie dekrety piórem wykonanym w Chinach.

Mitem jest, że został prezydentem dzięki Żydom i był najbardziej prożydowskim prezydent w historii USA. Że tak nie jest świadczyło poparcie lobby żydowskiego dla Hillary Clinton i powyborcze sondaże wykazujące, że 80 procent Żydów poparło Bidena. To prawda, że próbował zneutralizować żydowskie lobby, obnosząc się z filosemityzmem. Ale czy nie wychodził ze słusznego założenia, że nie można walczyć ze wszystkimi? Mitem nie jest natomiast to, że za jego obaleniem kryła się „bolszewicka rewolucja”, i że był ofiarą „żydowskiego spisku”. A może w tym wszystkim nie chodziło o zablokowanie wyboru Trumpa na drugą kadencję, ale o coś zupełnie innego? Może o to, że stetryczały Biden przekaże władzę Kamali Harris, która zrealizuje agendę Emhoffa?

Dlaczego go nienawidzą? Dlaczego za impeachmentem stoją wyłącznie Żydzi? Dlaczego wśród autorów najbardziej jadowitych wypowiedzi pod jego adresem są tylko żydowskie nazwiska? Może dlatego, że pierwszą decyzją Trumpa była ustawa pro-life, że o likwidację 5 milionów miejsc pracy obwinił globalistów, a o monstrualne zadłużenie państwa architektów wojen na Bliskim Wschodzie? Może dlatego, że powiedział „America first” i oskarżał Sorosa o sprowadzanie nielegalnych imigrantów dla „wymazania białego i chrześcijańskiego oblicze Ameryki”? A może dlatego, że uznano go za antysemitę, bo podczas kampanii ‚2016 wykorzystywał spot ze zdjęciami Sorosa, Yellen, prezesa Goldman Sachs Lloyda Blankfeina i gwiazdy Dawida na stosie dolarów – z jasnym przekazem: Clintonowa jest marionetką w żydowskiej konspiracji? A może dlatego, że nie mieli nad nim kontroli? Przypomnijmy sekwencję wydarzeń: hasłem Trumpa była „walka z układem”; poparcie republikańskiego establishmentu uzyskał dopiero wtedy, gdy zagroził, że wystartuje jako kandydat niezależny.

Trump jednak na swój sposób wygrał, bo zwalczające go żydokomunistyczne „głębokiego państwa” musiał ujawnić, kto w Ameryce rządzi, w sytuacji gdy jego samo istnienie było najpilniej dotąd strzeżoną tajemnicą.

Za komentarz wystarczą imiona i nazwiska tych, którzy Trumpa zdradzili: Tim Geithner, z funduszu inwestycyjnego Warburg Pincus; Jonathan Shulkin z Valor Equity Partners; John Doerr z Kleiner Perkins; Stephen Mandel z Lone Pine Capital; Mark Zuckenberg z Facebook Inc., Jack Dorsey z Twitter Inc., Susan Wojcicki z YouTube; David Rubenstein z CarlyleRay; David Salomon z Goldman Sachs, Thomas Gottstein z Credit Suisse, James Gorman z Morgan Stanley; Steve Schwarzman z Blackstone; Adena Friedman z Nasdaq; Jeffrey Ubben z Inclusive Capital; Larry Ellison z Oracle; Safra Catz z Apollo Global Management; Peter Thiel z Goldman Sachs; Peter Scher z Citigroup; Candi Wolff i Rich Lesser z Boston Consulting Group; Jeff Bezos z Amazon, no i syn Sorosa Jonathan.

Donald Trump odszedł. Greenblatt i Schumer triumfują. Formowana lub raczej firmowana przez Bidena administracja to bolszewicka, kontrkulturowa rekonkwista. Nie ma gułagów, ale będą reedukacyjne obozy, a przeciwnicy polityczni uznawani za terrorystów. W nowej bolszewickiej republice pojawi się też sprawa Polski, bo w osobie Trumpa straciliśmy sojusznika. Przed Polską ciężkie dni, bo nie Biden będzie prezydentem, ale ADL, Zuckerberg i fundacje Sorosa, a w nich oparcie znajdą roszczenia do pożydowskiego mienia. Będzie też nowy ambasador ambasador USA, i jeszcze zatęsknimy za Mosbacher. I po raz kolejny czkawką odbija się, że ze stosunków polsko-amerykańskich rząd zrobił stosunki polsko-żydowskie, a do kontaktów z Trumpem wynajął żydowskich pośredników, czyli tych, którzy Trumpa zdradzili i obalili.

https://wprawo.pl/k-balinski-nasi-ludzie-w-bialym-domu/?fbclid=IwAR0YuYQbWiQi8xbw6q1hcAdYvSokFECFm9exfGSYJ6Ol-tFwfGKqdsvHYNM