WHITE LIVES MATTER

White Supremacy Deciding

DIE GEISSEL DER MENSCHHEIT

Ob die verbrecherische Rote Seuche des Kommunismus, ob die perverse LGBT-Seuche, von der Präsident Duda spricht, die für sich als Maske die Regenbogenfarben annektierte... beide haben ihre Wurzeln in der Gelben Judeobolschewistischen Seuche, die unsere Länder vor mehr als 100 Jahren gewaltsam befallen hat und im Laufe des Jahrhunderts um die 150 Millionen unschuldige Menschen ermordete. Und sie ist heute, wie die Pest in Europa seinerzeit, zur Geißel der Menschheit geworden.

Winston Churchill schrieb in einem Zeitungsartikel Februar 1920:

„Seit den Tagen von Spartacus [dem Ordensnamen von Adam Weishaupt] über die von Karl Marx und bis zu Trotzki (Russland), Béla Kun (Ungarn), Rosa Luxemburg (Deutschland) und Emma Goldman (Vereinigte Staaten) wuchs diese weltweite Verschwörung für den Umsturz der Zivilisation, für die Etablierung einer von Juden beherrschten Gesellschaft kontinuierlich."

Jerzy Chojnowski

Chairman-GTVRG e.V.

www.gtvrg.de

###

Kein Jahr ist es her, dass der Bischof von Krakau von einer "regenbogenfarbenen Seuche" gesprochen hat, die Polen heimsuche wie einst die "rote Seuche" des Sozialismus. Im erzkonservativen Südosten des Landes haben sich inzwischen Dutzende Kommunen zu sogenannten LGBT-freien Zonen erklärt. Duda aber legt im Wahlkampf noch einen drauf und spricht von einer Ideologie, die sich "neobolschewistischer" Methoden bediene: "Diese Ideologie wird in die Schulen geschmuggelt, um das Weltbild unserer Kinder während ihrer Sexualisierung zu verändern." (ZEIT)

THE LIE ABOUT THE ANTIFA

ALLES NACHSTEHEND GESCHRIEBENE LÄSST SICH KURZ UND BÜNDIG IN EINEM SATZ ZUSAMMENFASSEN:

DER ANTIFASCHISMUS AUCH ANTIFA GENANNT IST DER NACHFOLGER DES JUDEOBOLSCHEWISMUS DES XX. JAHRHUNDERTS UND ALS SOLCHER DER JUDEOFASCHISMUS UND LINKSFASCHISMUS DES 21. JAHRHUNDERTS - EIN KREBSGESCHWÜR UNSERER ZEIT.

Zum herausragenden konstitutiven Merkmal dieser jüdischen destruktiven Ideologie des Terrors gehört der Gesinnungs- und Meinungsterror, sprich der gewaltsamer Zwang zur Gleichschaltung des Denkens und politischer Meinung im Interesse der Juden.

DIESE SCHLICHTE WAHRHEIT WIRD VON KEINEM JUDEN ARTIKULIERT; ABER AUCH VON KEINEM VERLOGENEN ODER GEHIRNGEWASCHENEN POLITIKER DER FREIEN WELT.

EVERYTHING WRITTEN BELOW CAN BE SUMMARIZED IN BRIEF:

ANTIFASCISM, ALSO KNOWN AS ANTIFA, IS THE SUCCESSOR OF JUDEOBOLSCHEWISM OF THE XX. CENTURY AND SO THE JUDEOFASCHISM AND LEFTFASCISM OF THE 21st CENTURY - A CANCER OF OUR TIME.

The most outstanding constitutive feature of this Jewish destructive ideology of terror is the violent coercion to align thinking and political opinion in the interests of the Jews.


THIS SIMPLE TRUTH WILL NOT BE ARTICULATED BY A SINGLE JEW OR BY OUR LYING AND BRAINWASHED POLITICIANS OF THE FREE WORLD.

Jerzy Chojnpwski
Chairman-GTVRG e.V.
www.gtvrg.de

###

EDITORIAL

Trump is right: Antifa is a terrorist group. It always was.

by Washington Examiner, |   | June 02, 2020 12:00 AM

The term “anti-fascist” began as a lie. It remains a lie today.

Clueless commentators, ignorant of its history, have been known to refer to the "antifa" movement as “strictly principled anti-fascists” or a group that “protests fascism.” In fact, this is a movement of violent extremists whose philosophy traces back to the early 20th century.

The riots now raging in U.S. cities are not about police misconduct. They haven’t been for many days. The senseless and callous police killing of George Floyd inspired peaceful protests at first, but now, it has become an excuse for a troupe of professional revolutionaries and marauders. They use these incidents in order to flex their muscle and test how far their impressionable recruits are willing to go in breaking the law, as Jared Monroe discovered upon infiltrating one such group in Utah.

The Soviets coined “anti-fascism” as a propaganda term some nine decades ago. The Soviet regime needed to develop a message that would mollify credulous Western democracies and get them to stop viewing Bolshevism as a threat.

"Anti-fascism" suited this vision perfectly. It conveyed the impression that Stalinism was not diametrically opposed to the ideals of normal, decent people in free societies. It was a brilliant rhetorical device, a living, practical application of the false choice fallacy: “You’re against Nazis? Well then, you must be with us — or at least, we deserve the benefit of the doubt.”

Implicit here is the idea that if you don't sympathize, you must be a fascist, so you deserve whatever violence adherents inflict upon you.

On these terms, “antifa” demands that when its black-hooded actors take to the streets to wound and maim passersby in the name of some nice-sounding stated cause — anti-racism, anti-sexism, anti-greed, anti-corruption — they deserve the sympathy of their countrymen. They would get less sympathy if more people understood their overarching goals: the violent overthrow of the U.S. government, the abolition of private enterprise, and the violent suppression of the speech of anyone who disagrees with their ends or violent means.

But every now and then, so-called anti-fascism is exposed for the lie that it is. We are currently experiencing one of those moments. Amid the riots, the totalitarian mask is slipping.

There is a word for people who use violence to silence and intimidate others to advance a political cause, who try to make people afraid in their own cities and towns. That word is “terrorist.” We cannot speak in detail of every wannabe group that embraces the “antifa” label. But those specific groups and networks involved in organizing and conducting violent street actions are domestic terrorists. Those throwing rocks and beating innocent passersby as badly as the worst cop or klansman in America — they are terrorists. And these are the things the antifa movement is rightly known for.

Government exists precisely to protect human life and to prevent violence. Part of these directives involves suppressing movements that use street violence and intimidation tactics as a means of infringing the rights of others. It is time for the various states to fulfill their responsibility as guarantors of law and order by arresting and prosecuting rioters to the maximum extent the law allows.

As for President Trump's suggestion that he will designate such actors and groups as terrorists for the purposes of federal law, he should do just that.

This is not about condemning viewpoints, left or right — not even the most extreme ones. This is not about preventing controversial speech. Rather, it is about stopping violence, threats, and intimidation, which antifa and other terrorists use as a first resort. It is about stopping those who would infringe others’ freedom to speak. Antifa has managed to do this, administering violent beatings and violating laws in cities such as Berkeley and Portland, sometimes with a wink and a nod from local authorities. Such toleration of violence cannot coexist with freedom.

Historian Norman Davies wrote of the term “anti-fascism” that it “gave the false impression that principled democrats believing in the rule of law and freedom of speech could rub along fine with the dictators of the proletariat.” That is the same lie that sustains the antifa movement today, and it is betrayed by the violence of its adherents.

https://www.washingtonexaminer.com/opinion/editorials/trump-is-right-antifa-are-terrorists-they-always-were

Trump hat recht: Antifa ist eine Terroristengruppe. Das war sie immer.

von Washington Examiner, | | 02. Juni 2020, 00:00 Uhr

Der Begriff „Antifaschist“ begann als Lüge. Und es bleibt heute eine Lüge.

Es ist bekannt, dass ahnungslose Kommentatoren, die ihre Geschichte nicht kennen, die "Antifa" -Bewegung als "streng prinzipielle Antifaschisten" oder eine Gruppe bezeichnen, die "gegen den Faschismus protestiert". Tatsächlich handelt es sich um eine Bewegung gewalttätiger Extremisten, deren Philosophie bis ins frühe 20. Jahrhundert zurückreicht.

Bei den Unruhen in US-Städten geht es nicht um Fehlverhalten der Polizei. Sie sind seit vielen Tagen nicht mehr da. Die sinnlose und gefühllose Ermordung von George Floyd durch die Polizei hat zunächst zu friedlichen Protesten geführt, jetzt ist sie zu einer Ausrede für eine Truppe professioneller Revolutionäre und Plünderer geworden. Sie nutzen diese Vorfälle, um ihre Muskeln zu spielen und zu testen, inwieweit ihre beeindruckenden Rekruten bereit sind, gegen das Gesetz zu verstoßen, wie Jared Monroe bei der Infiltration einer solchen Gruppe in Utah herausfand.

Die Sowjets haben vor neun Jahrzehnten den „Antifaschismus“ als Propagandabegriff geprägt. Das sowjetische Regime musste eine Botschaft entwickeln, die leichtgläubige westliche Demokratien besänftigt und sie dazu bringt, den Bolschewismus nicht mehr als Bedrohung anzusehen.

"Antifaschismus" passte perfekt zu dieser Vision. Es vermittelte den Eindruck, dass der Stalinismus den Idealen normaler, anständiger Menschen in freien Gesellschaften nicht diametral entgegengesetzt war. Es war ein brillantes rhetorisches Mittel, eine lebendige, praktische Anwendung des Irrtums der falschen Wahl: "Du bist gegen Nazis? Dann müssen Sie bei uns sein - oder zumindest verdienen wir den Vorteil des Zweifels. “

Implizit ist hier die Idee, dass man, wenn man (mit Antifa) nicht sympathisiert, ein Faschist sein muss, der verdient, dass man gegen ihn wie auch immer geartete Gewalt anwendet.

Unter diesen Bedingungen fordert „Antifa“, dass seine schwarzhaarigen Schauspieler auf die Straße gehen, um Passanten im Namen einer gut klingenden erklärten Ursache zu verwunden und zu verstümmeln - Antirassismus, Antisexismus, Antigier, Korruptionsbekämpfung - Sie verdienen das Mitgefühl ihrer Landsleute. Sie würden weniger Sympathie bekommen, wenn mehr Menschen ihre übergeordneten Ziele verstehen würden: den gewaltsamen Sturz der US-Regierung, die Abschaffung privater Unternehmen und die gewaltsame Unterdrückung der Rede von Personen, die mit ihren Zielen oder gewalttätigen Mitteln nicht einverstanden sind.

Aber hin und wieder wird der sogenannte Antifaschismus für die Lüge entlarvt, die er ist. Wir erleben gerade einen dieser Momente. Inmitten der Unruhen rutscht die totalitäre Maske ab.

Es gibt ein Wort für Menschen, die Gewalt anwenden, um andere zum Schweigen zu bringen und einzuschüchtern, um eine politische Sache voranzutreiben, und die versuchen, Menschen in ihren eigenen Städten und Gemeinden Angst zu machen. Dieses Wort ist "Terrorist". Wir können nicht im Detail über jede Möchtegerngruppe sprechen, die das „Antifa“ -Label umfasst. Aber diese spezifischen Gruppen und Netzwerke, die an der Organisation und Durchführung gewalttätiger Straßenaktionen beteiligt sind, sind inländische Terroristen. Diejenigen, die Steine ​​werfen und unschuldige Passanten so schlimm schlagen wie der schlimmste Polizist oder Klansman in Amerika - sie sind Terroristen. Und für diese Dinge ist die Antifa-Bewegung zu Recht bekannt.

Die Regierung existiert genau zum Schutz des menschlichen Lebens und zur Verhinderung von Gewalt. Ein Teil dieser Richtlinien beinhaltet die Unterdrückung von Bewegungen, die Straßengewalt und Einschüchterungstaktiken als Mittel zur Verletzung der Rechte anderer einsetzen. Es ist an der Zeit, dass die verschiedenen Staaten ihrer Verantwortung als Garanten für Recht und Ordnung nachkommen, indem sie Randalierer so weit wie gesetzlich zulässig verhaften und strafrechtlich verfolgen.

Was den Vorschlag von Präsident Trump betrifft, solche Akteure und Gruppen als Terroristen im Sinne des Bundesgesetzes zu bestimmen, sollte er genau das tun.

Hier geht es nicht darum, linke oder rechte Standpunkte zu verurteilen - nicht einmal die extremsten. Hier geht es nicht darum, kontroverse Sprache zu verhindern. Es geht vielmehr darum, Gewalt, Drohungen und Einschüchterungen zu stoppen, die Antifa und andere Terroristen als erstes Mittel einsetzen. Es geht darum, diejenigen zu stoppen, die die Redefreiheit anderer verletzen würden. Antifa hat es geschafft, gewalttätige Schläge zu verhängen und Gesetze in Städten wie Berkeley und Portland zu verletzen, manchmal mit einem Augenzwinkern und einem Nicken der örtlichen Behörden. Eine solche Toleranz gegenüber Gewalt kann nicht mit der Freiheit koexistieren.

Der Historiker Norman Davies schrieb über den Begriff „Antifaschismus“, dass er „den falschen Eindruck erweckte, dass prinzipielle Demokraten, die an Rechtsstaatlichkeit und Redefreiheit glauben, gut mit den Diktatoren des Proletariats zusammenarbeiten könnten“. Das ist dieselbe Lüge, die die Antifa-Bewegung heute stützt, und sie wird durch die Gewalt ihrer Anhänger verraten.

LUXEMBURGER SAUHERDE

An den

Gerichtshof der Europäischen Union (EuGH)

Palais de la Cour de Justice

Boulevard Konrad Adenauer

Kirchberg

L-2925 Luxembourg

Sehr entehrte Richter des EuGH,

euer nachstehendes skandalöses Urteil zusammengeschustert von korrupten und gehirngewaschenen Richtern, also von euch, nahm ich zur Kenntnis. Dort steht zwischen den Zeilen geschrieben: Die Finanzierung von subversiven NGO's seitens der destruktiv wirkenden jüdischen V. Kolonne sei zulässig und rechtens und alles, was dem entgegenwirkt illegal. Auch die damit einhergehende Intransparenz, die ein solch subversives Werk nicht nur begünstigt, sondern vielmehr erst überhaupt möglich macht, habt ihr, dämliche und korrupte Schweine in Majestät von Recht und Gesetz für rechtens erklärt - also alles, was mit der Staatsräson europäischer Nationalstaaten unvereinbar ist. Dieses Urteil eurer widerlichen Sauherde ist umso mehr widerlich, als dort rabulistisch von Freiheit, Privatheit, Datenschutz und Demokratie die Rede ist - allesamt Schlagwörter, die in diesem Kontext evident rechtsbrecherisch missbraucht werden.

Infolgedessen werde ich nicht nur Ungarn, sondern auch einem jeden anderen europäischen Staat empfehlen, der ähnliche Gesetzte wie Ungarn verabschiedete oder verabschieden wird, raten, an eure Adresse folgende Aufforderung auszusprechen:

STECKT IHR EUCH IHR DÄMLICHES URTEIL GEFÄLLIGST

IN EUREN DÄMLICHEN UND KORRUPTEN ARSCH!

SAUHERDE!

Mit vorzüglicher Missachtung

Jerzy Chojnowski

Chairman-GTVRG e.V.

www,gtvrg.de

###

Ein von Ungarn erlassenes Gesetz über den Umgang mit ausländischen Spenden an Nichtregierungsorganisationen (NGO) verstößt laut dem Europäischen Gerichtshof (EuGH) gegen EU-Recht. Das entschieden die Luxemburger Richter am Donnerstag. Das 2017 von der Regierung unter Ministerpräsident Viktor Orban verabschiedete Gesetz schreibt vor, dass sich NGO registrieren müssen, wenn sie aus Auslandsspenden von mehr als 24.000 Euro im Jahr erhalten.

Das Gesetz schreibt ferner vor, dass die Informationen von den Behörden im Internet veröffentlicht werden und sich betroffene Organisationen in ihrer Selbstdarstellung als "aus dem Ausland unterstützt" beschreiben müssen. Nach Auffassung der Richter am EuGH verstoßen die Vorgaben jedoch gegen das Recht auf freien Kapitalverkehr sowie die Rechte auf Privatsphäre und Datenschutz. Zudem verletzten sie auch das Grundrecht auf Vereinigungsfreiheit.

Das Gesetz war das erste von zwei ungarischen NGO-Gesetzen, mit denen die Regierung unter Orban die Kontrolle über Organisationen verschärfte, die Spendengeld aus dem Ausland erhalten. Die EU-Kommission reichte wegen des Gesetzes vor rund zwei Jahren eine Vertragsverletzungsklage gegen das Mitgliedsland beim EuGH ein. Mit ihrem Urteil entsprachen die Richter dem Antrag des für den Fall zuständigen Generalanwalts beim EuGH.

Die in dem Gesetz festgelegten Maßnahmen mit Blick auf Spenden aus dem Ausland stellten eine "diskriminierende beschränkende Maßnahme" im Kapitalverkehr dar und seien geeignet, "ein Klima des Misstrauens" gegenüber den betroffenen Organisationen zu schaffen, hieß es in der Begründung des Gerichts. Das Recht auf Vereinigungsfreiheit sei unter anderem "eine der wesentlichen Grundlagen einer demokratischen und pluralistischen Gesellschaft".

(AFP)

ŻYDOWSCY KACI W POLSCE

Żydowscy kaci NKWD i UB w powojennej Polsce.

Negowanie znaczenia roli Żydów w służbie NKWD jest sprzeczne z podstawowymi faktami ustalonymi przez historyków. Prof. Andrzej Paczkowski sformułował tę tezę jako „nadreprezentacją Żydów w UB”. Jednoznacznie pisze o „nadreprezentatywności Żydów w UB” inny czołowy historyk IPN-owski dr hab. Jan Żaryn w swym opracowaniu „Wokół pogromu kieleckiego” (Warszawa 2006, s. 86).

O bardzo niefortunnych dysproporcjach, wynikających z nadmiernej liczebności Żydów w UB, pisali również niejednokrotnie dużo rzetelniejsi od Grossa autorzy żydowscy, np. Michael Chęciński, były funkcjonariusz informacji wojskowej LWP, w wydanej w 1982 r. w Nowym Jorku książce „Poland. Communism, Nationalism, Anti-semitism” (s. 63-64).

Żydowski autor wydanej w Paryżu w 1984 r. książki „Les Juifs en Pologne et Solidarność” („Żydzi w Polsce i Solidarność”) Michel Wiewiórka pisał na s. 122: „Ministerstwo spraw wewnętrznych, zwłaszcza za wyjątkiem samego ministra, było kierowane w różnych departamentach przez Żydów, podczas gdy doradcy sowieccy zapewniali kontrolę jego działalności”.

Na szeregu stronach „Strachu” Gross stara się całkowicie zanegować wobec amerykańskich czytelników jakiekolwiek znaczenie roli Żydów w UB. Równocześnie jednak ten sam Gross całkowicie przemilcza istotne wpływy, wręcz dominację żydowskich komunistów w innych sferach władzy, takich jak sądownictwo, propaganda czygospodarka. W ponad 50-stronicowej części książki poświęconej „żydokomunie” nawet jednym zdaniem nie wspomina o tym amerykańskim czytelnikom, cynicznie utrzymując ich w totalnej nieświadomości na ten temat.

Rola Żydów w bezpiece, jej wyjątkowość polegała nie tylko na nadmiernej liczebności, lecz także na splamieniu się przez bardzo wielu żydowskich funkcjonariuszy UB przykładami ogromnego okrucieństwa, brakiem jakichkolwiek skrupułów i brutalnym łamaniem prawa wobec polskich więźniów politycznych. Rzecz znamienna – złowieszcza rola żydowskich funkcjonariuszy jest widoczna w każdej bardziej znaczącej zbrodni UB, od ludobójczych mordów w obozie w Świętochłowicach począwszy, poprzez sądowe mordy na generale Fieldorfie „Nilu” i rotmistrzu Pileckim po proces gen. Tatara i współoskarżonych wyższych wojskowych.

Główni winowajcy zabójstwa tego polskiego bohatera to w przeważającej części żydowscy komuniści. Była wśród nich czerwona prokurator Helena Wolińska (Fajga Mindla-Danielak), która zadecydowała o bezprawnym aresztowaniu gen. Fieldorfa, a później równie bezprawnie przedłużała czas jego aresztowania. Wyrok śmierci na generała w sfabrykowanym procesie wydała sędzia komunistka żydowskiego pochodzenia Maria Gurowska z domu Sand, córka Moryca i Frajdy z domu Einseman.

Dodajmy do tego żydowskie pochodzenie trzech z czterech osób wchodzących w skład kolegium Sądu Najwyższego, które zatwierdziły wyrok śmierci na polskiego bohatera (sędziego dr. Emila Merza, sędziego Gustawa Auscalera i prokurator Pauliny Kern). Cała trójka później dożywała ostatnich lat swego życia w Izraelu. Przypomnijmy również, że wcześniej w rozprawie pierwszej instancji oskarżał gen. „Nila” jeden z najbezwzględniejszych prokuratorów żydowskiego pochodzenia Benjamin Wajsblech. Dodajmy, że prawdopodobnie sam Józef Różański (Goldberg) wręczał przesłuchującemu gen. Fieldorfa porucznikowi Kazimierzowi Górskiemu tzw. pytajniki, tj. odpowiednio spisane zestawy pytań, które miał zadawać więźniowi (wg P. Lipiński, Temat życia: wina, Magazyn „Gazety Wyborczej”, 18 listopada 1994 r.).

Warto przypomnieć w tym kontekście fragment rozmowy Sławomira Bilaka z Marią Fieldorf-Czarską, córką zamordowanego generała.

Powiedziała ona m.in.: „Pytam się dlaczego nikt nie mówi, że w sprawie mojego ojca występowali wyłącznie sami Żydzi? Nie wiem, dlaczego w Polsce wobec obywatela polskiego oskarżali i sądzili Żydzi” (cyt. za: Temida oczy ma zamknięte. Nikt nie odpowie za śmierć mojego ojca, „Nasza Polska”, 24 lutego 1999 r.).

Przypomnijmy teraz jakże haniebną sprawę wydania wyroku śmierci na jednego z największych polskich bohaterów rotmistrza Witolda Pileckiego i stracenia go w 1948 roku. Człowieka, który dobrowolnie dał się aresztować, aby trafić do Oświęcimia i zbadać prawdę o sytuacji w obozie, a później stał się tam twórcą pierwszej obozowej konspiracji. Oficera, którego wybitny angielski historyk Michael Foot nazwał „sumieniem walczącej przeciw hitlerowcom Europy” i jedną z kilku najwybitniejszych i najodważniejszych postaci europejskiego Ruchu Oporu. Otóż – jak pisał na temat sprawy rotmistrza Pileckiego i współoskarżonych z nim w procesie Tadeusz M. Płużański:

„Wyroki zapadły już wcześniej – wydał je dyrektor departamentu śledczego MBP Józef Goldberg Różański. Podczas jednego z przesłuchań powiedział Płużańskiemu: „Ciebie nic nie uratuje. Masz u mnie dwa wyroki śmierci. Przyjdą, wyprowadzą, pieprzną ci w łeb, i to będzie taka zwykła ludzka śmierć” (por. T.M. Płużański, Prokurator zadań specjalnych, „Najwyższy Czas”, 5 października 2002 r.).

Warto przy okazji stwierdzić, że jednym z członków kolegium Najwyższego Sądu Wojskowego, który 3 maja 1948 r. zatwierdził wyrok śmierci na Pileckim, wykonany 25 maja 1948 r., był sędzia Leo Hochberg, syn Saula Szoela (wg T.M. Płużański, Prawnicy II RP, komunistyczni zbrodniarze, „Najwyższy Czas”, 27 października 2001 r.).

Pominę tu szersze relacjonowanie jednej z najczęściej przypominanych zbrodni – ludobójczego wymordowania około 1650 niewinnych więźniów w ciągu niecałego roku przez Salomona Morela i podległych mu żydowskich oprawców z UB (zob. na ten temat szerzej książkę autora jakże rzetelnego żydowskiego samo-rozrachunku Johna Sacka „Oko za oko”, Gliwice 1995).

Przypomnę tu tylko jedną z ulubionych „zabaw” ludobójczego „kata ze Świętochłowic” S. Morela, polegającą na ustawianiu piramid z ludzi, którym kazał się kłaść czwórkami jedni na drugich. Gdy stos ciał był już dostatecznie duży, wskakiwał na nich, by jeszcze zwiększyć ciężar. Po takich „zabawach” ludzie z górnych części stosu wychodzili wnajlepszym wypadku z połamanymi żebrami, natomiast dolna czwórka lądowała w kostnicy.

Dużo mniej znane są późniejsze zbrodnie, popełnione przez Morela na młodocianych polskich więźniach politycznych „reedukowanych” w obozie w Jaworznie. Morel zastąpił tam na stanowisku komendanta kapitana NKWD Iwana Mordasowa. W książce Marka J. Chodakiewicza, „Żydzi i Polacy 1918-1945” (Warszawa 2000, s. 410), czytamy:

„Między 1945 a 1949 rokiem w obozie w Jaworznie zmarło około 10 tysięcy więźniów”. Te aż tak przerażające dane liczbowe brzmią wprost niewiarygodnie i wymagają gruntownego sprawdzenia, choć Chodakiewicz przytacza je za źródłową pracą M. Wyrwicha, („Łagier Jaworzno”, Warszawa 1995).

Różne relacje potwierdzają w każdym razie wyjątkowe okrucieństwo okazywane wobec młodocianych polskich więźniów przez komendanta Morela. Począwszy od witania przez niego kolejnych transportów młodocianych więźniów typowym dlań powitaniem:

„Popatrzcie na słońce, bo niektórzy widzą je po raz ostatni!”. Czy słowami: „Jesteście bandytami, pokażemy wam tutaj, co znaczy wojowanie przeciwko władzy ludowej”.

(Oba cytaty za tekstem napisanego przez Mieczysława Wiełę „Listu otwartego do premiera rządu RP” („Jaworzniacy” nr 2/29 z lutego 1999 r.).

Poza katuszami fizycznymi Morel lubił zadawać swoim ofiarom różne udręki psychiczne. Na przykład kazał pisać po tysiąc razy: „Nienawidzę Piłsudskiego” (wg M. Wyrwich, „Łagier Jaworzno”, Warszawa 1995, s. 90).

Ludobójczy zbrodniarz S. Morel otrzymywał   polską rentę – mniej więcej 5 tys. zł.

Czołowy historyk IPN dr hab. Jan Żaryn pisał niedawno:

”Doświadczenia z lat 1944-1945 jedynie utrwalały stereotyp żydokomuny”. „NKWD przy pomocy pozostałych Żydów urządza krwawe orgie’ – meldował Władysław Liniarski „Mścisław”, komendant Okręgu AK w Białymstoku w styczniu 1945 r. do „polskiego Londynu” (…).

Polacy po wojnie, używając hasła „żydokomuna”, posługiwali się zatem stereotypem wytworzonym przez samych Żydów komunistów. Żydzi stawali się zatem współodpowiedzialnymi za cierpienia Polaków, w tym za utratę – po raz kolejny – niepodległości państwowej.

Do rodzin docierały szczegóły tortur, jakim byli poddawani w ubeckich kazamatach ich najbliżsi – często żołnierze podziemia niepodległościowego. „Gdy wyszedłem z karceru, zaraz wzięli mnie na górę i enkawudzista Faber [Samuel Faber – przypis J. Żaryna], (kto on był, nie wiem, czy to Polak, czy Rosjanin, na pewno Żyd) (…) kazał mnie związać. Zawiązali mi usta szmatą i między ręce i nogi wsadzili mi kij, na którym mnie zawiesili, po czym do nosa zaczęli mi wlewać chyba ropę. Po jakimś czasie przestali. Przytomności nie straciłem, więc wszystko do końca czułem. Dostałem od tego krwotoku (…)’ – wspominał Jakub Górski „Jurand”, żołnierz AK” (…).

Inny działacz podziemia niepodległościowego, Mieczysław Grygorcewicz, tak zapamiętał pierwsze dni pobytu w areszcie NKWD i UB w Warszawie:

„(…) Na pytania zadawane przez Józefa Światłę – szefa Wojewódzkiego UrzęduBezpieczeństwa początkowo nie odpowiadałem, byłem obojętny na wszystkie groźby i krzyki, opanowała mnie apatia, przede mną stanęła wizja śmierci. Przecież jestem w rękach wroga, i to w rękach żydowskich, których w UB nie brakowało. Poczułem do nich ogromny wstręt, przecież miałem do czynienia z szumowiną społeczną, przeważnie wychowaną w rynsztoku nalewkowskim”.

„Józef Światło – Żyd z pochodzenia, mając pistolet w ręku, oświadczył mi, że jeżeli nie podam swego miejsca zamieszkania, strzeli mi w łeb (…)”.

Światło przyprowadził Halickiego, kierownika sekcji śledczej, który również był Żydem, i ten rozpoczął śledztwo wstępne (…). Oficerowie ubowscy zmieniali się często (…). Szczególnie jeden z nich brutalnie i ordynarnie do mnie się odzywał, groził karą śmierci bez sądu. Jak się później dowiedziałem od śledczego porucznika Łojki – był to sam Józef Różański (Józef Goldberg), zastępca Radkiewicza, ministra bezpieczeństwa.

W takiej sytuacji i wśród tej zgrai ubeckiej byłem przygotowany na najgorsze, nawet na rozstrzelanie (…)”. (cyt. za J. Żaryn, Hierarchia Kościoła katolickiego wobec relacji polsko-żydowskich w latach 1945-1947, we: „Wokół pogromu kieleckiego”, Warszawa 2006, s. 86-88)”.

Przypomnijmy, że wymieniony tu Józef Różański (Goldberg), dyrektor Departamentu Śledczego w MBP zyskał sobie zasłużoną sławę najokrutniejszego kata bezpieki. Od byłego oficera AK Kazimierza Moczarskiego, który był jedną z ofiar „piekielnego śledztwa” prowadzonego pod nadzorem Różańskiego, wiemy, jakie były metody katowania więźniów przesłuchiwanych w MBP. Spośród 49 rodzajów maltretowania i tortur, którym go poddawano, Moczarski wymienił m.in.:

„1. bicie pałką gumową specjalnie uczulonych miejsc ciała (np. nasady nosa, podbródka i gruczołów śluzowych, wystających części łopatek itp.);

2. bicie batem, obciągniętym w tzw. lepką gumę, wierzchniej części nagich stóp – szczególnie bolesna operacja torturowa;
3. bicie pałką gumową w pięty (seria po 10 uderzeń na piętę – kilka razy dziennie);
4. wyrywanie włosów ze skroni i karku (tzw. podskubywanie gęsi), z brody, z piersi oraz z krocza i narządów płciowych;
5. miażdżenie palców między trzema ołówkami (…);
6. przypalanie rozżarzonym papierosem okolicy ust i oczu; (…)
7. zmuszanie do niespania przez okres 7-9 dni (…)” (cyt. za K. Moczarski, Piekielne śledztwo, „Odrodzenie”, 21 stycznia 1989 r.).

Dygnitarz MBP – Józef Światło nadzorował tajne więzienie w Miedzeszynie, gdzie do metod wydobywania zeznań należało m.in. skazywanie na klęczenie na podłodze z cegieł z podniesionymi do góry rękami przez 5 godzin, przepędzanie nago korytarzami z jednoczesnym chłostaniem stalowymi prętami, bicie pałką splecioną ze stalowych drutów (wg T. Grotowicz, Józef Światło, „Nasza Polska”, 22 lipca 1998 r.).

O tych wszystkich okrucieństwach i zbrodniach żydowskich katów z UB nie znajdziemy nawet jednego zdania informacji w książkach J. T. Grossa, tak chętnie i obszernie rozpisującego się o zbrodniach popełnionych przez Polaków na Żydach.

Warto przypomnieć, że Różański (Goldberg) był odpowiedzialny za działanie tajnej grupy ubeckich morderców, którzy na jego polecenie potajemnie mordowali w lesie wybranych żołnierzy AK i porywanych z ulicy ludzi. Tak zamordowano m.in. formalnie zwolnionego z aresztu ks. Antoniego Dąbrowskiego, byłego kapelana 27 Wołyńskiej Dywizji Piechoty Armii Krajowej (27 DP AK) – wielkiej jednostki piechoty Armii Krajowej utworzonej z siłOkręgu Wołyń w ramach akcji „Burza”. W marcu 1944 27 DP AK liczyła około 6000 żołnierzy.

Wśród skrytobójczo zamordowanych po wywiezieniu z więzienia do lasu był m.in. pułkownik AK Aleksander Bielecki, na którym bezpiece nie udało się wymusić oczekiwanych zeznań, oraz jego żona.

Warto przypomnieć, że żydowski komunista Leon Kasman, przez wiele lat redaktor naczelny organu KC PZPR „Trybuny Ludu”, był tym działaczem, który najgwałtowniej nawoływał do zaostrzenia represji wobec przeciwników politycznych podczas obrad Biura Politycznego KC PPR w październiku 1944 roku.

„Wsławił się” wówczas powiedzeniem: „Przerażenie ogarnia, że w tej Polsce, w której partia jest hegemonem, nie spadła nawet jedna głowa” (cyt. za P. Lipiński, Bolesław Niejasny, Magazyn „Gazety Wyborczej”, 3 maja 2000 r.).

I głowy polskich patriotów, głównie AK-owców, zaczęły spadać w przyspieszonym tempie na skutek rozpętanej wówczas pierwszej wielkiej fali terroru przeciw Narodowi.

I tak np. w grudniu 1944 r. doszło do rozstrzelania pięciu AK-owców w piwnicy domu przed Zamkiem Lubelskim. Ich sprawę prowadził prokurator wojskowy narodowości żydowskiej (wg. mgr Marek Kolasiński, sędzia Sądu Apelacyjnego w Lublinie, „Raport o sądowych morderstwach”, Warszawa 1994, s. 108).

Jaskrawe przykłady okrucieństwa żydowskich śledczych wobec przesłuchiwanych polskich oficerów znajdujemy w tzw. sprawie bydgoskiej.

Jerzy Poksiński opisał np., jak to „kpt. Mateusz Frydman chwytał przesłuchiwanych oficerów za gardło i tłukł ich głową o ściany, powiedział do majora Krzysika:

„Zastrzelę cię, a grób zaorzę, aby ci Anders nie mógł pomnika wystawić” (por. J. Poksiński, „TUN. Tatar – Utnik – Nowicki”, Warszawa 1992, s. 38).

W sprawie bydgoskiej zmarł zamęczony płk Józef de Meksz. W toku innej sfabrykowanej sprawy niewinnych oficerów, tzw. sprawy zamojsko-bydgoskiej, zmarł zamęczony w więzieniu płk Julian Załęski. Stracił on życie jako ofiara okrutnych tortur nakazanych przez jednego z najbezwzględniejszych żydowskich oprawców – szefa Głównego ZarząduInformacji Wojska Polskiego płk. Stefana Kuhla, zwanego „krwawym Kuhlem” (por. A.K. Kunert – J. Poksiński, Płk Stefan Kuhl, „Życie Warszawy”, 24 lutego 1993 r.).

Dyrektor departamentu V MBP żydowską komunistkę Lunę Brystygierową, wyspecjalizowaną w prześladowaniu Kościoła katolickiego i inteligencji patriotycznej, nazywano „Krwawą Luną” z powodu wyjątkowej bezwzględności, z jaką przesłuchiwała więźniów. Żołnierz AK i były więzień polityczny Anna Rószkiewicz-Litwinowiczowa pisała w swych wspomnieniach, iż:

„Julia Brystygierowa słynęła z sadystycznych tortur zadawanych młodym więźniom. W czasie przesłuchań we Lwowie wsadzała więźniom genitalia do szuflady, gwałtownie ją zatrzaskując. Była zboczona na punkcie seksualnym, i tu miała pole do popisu” (por. A. Rószkiewicz – Litwinowiczowa, Trudne decyzje. Kontrwywiad Okręgu Warszawa AK 1943-1944. Więzienie 1949-1954, Warszawa 1991, s. 106).

Do najhaniebniejszych spraw należało aresztowanie w 1947 r. na podstawie sfabrykowanych oskarżeń majora Mieczysława Słabego, byłego lekarza westerplatczyków, najsłynniejszej bohaterskiej formacji polskiej wojny obronnej 1939 roku.

Major Słaby już po kilku miesiącach przesłuchań zmarł w wieku zaledwie 42 lat na skutek ran odniesionych podczas śledztwa. Jego sprawę prowadził wiceprokurator mjr S.D. Mojsezon (Mojżeszowicz), Żyd z pochodzenia.

On to napisał własnoręczne rzekome „zeznania” mjr. Słabego, przyznającego się w nich do tego, jakoby „działał na szkodę państwa polskiego”. Majora Słabego nakłoniono zaś odpowiednimi metodami do podpisania sformułowanych przez prokuratora Mojsezona zeznań. Skatowany major umarł przed skazaniem i wyrokiem.

Na wyjaśnienie ciągle czeka po dwukrotnych umorzeniach śledztwa (w 1993 i 1995 r.) sprawa kulisów śmierci w gmachu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego jednego z bohaterów książki Aleksandra Kamińskiego z batalionu „Zośka” – Jana Rodowicza ps. „Anoda”.

Był jedną z postaci słynnych z niewiarygodnej wręcz odwagi, poświęcenia i zdolności do ryzyka. Za swe wojenne zasługi był odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) i Krzyżem Virtuti Militari.

Wszechstronnie uzdolniony, studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, gdy padł ofiarą represji. Aresztowano go w wigilię Bożego Narodzenia 1948 r. i zabrano do ubeckiej katowni. Jego przesłuchiwaniami kierował naczelnik V Departamentu MBP major żydowskiego pochodzenia Wiktor Herer (później profesor ekonomii).

Zaledwie w dwa tygodnie po aresztowaniu legendarny „Anoda” zginął w gmachu MBP. Z informacji złożonych w prokuraturze przez innego członka batalionu „Zośka”, uwięzionego w tym samym czasie, co „Anoda”, Rodowicz został zastrzelony przez Bronisława K. z MBP.

Były naczelnik w MBP Wiktor Herer zaprzeczył wersji o zamordowaniu „Anody”.Podtrzymał starą oficjalną wersję, jakoby „Anoda” popełnił samobójstwo, skacząc na parapet otwartego okna i wyskakując z czwartego piętra.

Wersja ta wydaje się dość nieprawdopodobna, choćby ze względu na to, że był wówczas środek zimy – 7 stycznia 1949 r. Jak więc wytłumaczyć twierdzenie, że w takim czasie w budynku MBP na czwartym piętrze było otwarte okno?

Generalnie ciągle za mało znane są liczne zbrodnie popełnione w różnych województwach na polecenie i pod dowództwem miejscowych żydowskich ubeków. Typowym przykładem pod tym względem jest sprawa zbrodni na 16 Polakach – zdemobilizowanych żołnierzach AK i NSZ dokonanej w Siedlcach 12 i 13 kwietnia 1945 roku.

W toku postępowania prokuratorskiego w latach 90. bezspornie udowodniono, że mordu dokonali pracownicy Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Siedlcach. W czasie zbrodni szefem ówczesnego UB w Siedlcach był por. Edward Słowik, oficer narodowości żydowskiej, mający za „doradcę” oficera NKWD – majora Timoszenkę.

W momencie zbrodni w całym ówczesnym siedleckim UB na około 50 pracowników, około 20 było narodowości żydowskiej. Według historyka Marka J. Chodakiewicza, większość uczestników porwań i zabójstw 16 byłych żołnierzy podziemia niepodległościowego w Siedlcach, a wśród nich Braun (Bronek) Blumsztajn i Hersz Blumsztajn, została przeniesiona służbowo do innych miejscowości (por. M.J. Chodakiewicz, op. cit., s. 466).

Spośród zbrodniczych oficerów śledczych żydowskiego pochodzenia warto osobno wymienić majora (Izaaka) Ignacego Maciechowskiego, zastępcę szefa Wydziału IV GZI w latach 1949-1951. Według raportu komisji Mazura prowadził on śledztwo wymierzone przeciw gen. Tatarowi, płk. Uziębło, płk. Sidorskiemu, płk. Barbasiewiczowi, płk. Jurkowskiemu i mjr. Wackowi przy użyciu bardzo brutalnych metod przesłuchań. Kilku z torturowanych przez Maciechowskiego oficerów po przyznaniu się do „win” zostało skazanych przez stalinowskie sądy na karę śmierci, płk Ścibor, płk Barbasiewicz i płk Sidorski (por. T. Grotowicz, Ignacy Maciechowski, „Nasza Polska” z 10 lutego 1999).

Osobny obszerny temat, który tu przedstawiam bardzo skrótowo, to sprawa rozlicznych odpowiedzialnych sędziów żydowskiego pochodzenia typu wspomnianej już prokurator Heleny Wolińskiej (Fajgi Mindla-Danielak) czy sędzi Marii Gurowskiej.

Wymieńmy tu m.in. takie osoby, jak zastępcę prokuratora generalnego PRL Henryka Podlaskiego, zastępcę szefa Najwyższego Sądu Wojskowego i szefa Zarządu Wojskowego Oskara Szyję Karlinera (doprowadził on do takiego opanowania stanowisk w tym zarządzie przez oficerów żydowskiego pochodzenia, że instytucję tę złośliwie nazywano „Naczelnym Rabinatem Wojska Polskiego”), szefa Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego płk. Stefana Kuhla, prokuratora Benjamina Wajsblecha, sędziego Stefana Michnika, ppłk. Filipa Barskiego (Badnera), kpt. Franciszka Kapczuka (Nataniela Trau), prokuratora Henryka Holdera, sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego Marcina Danziga, sędziego płk. Zygmunta Wizelberga, sędziego Aleksandra Wareckiego (Weishaupta), prokuratora płk. Kazimierza Graffa, sędziego Emila Merza, płk. Józefa Feldmana, płk. Maksymiliana Lityńskiego, płk. Mariana Frenkla, płk. Nauma Lewandowskiego, prokuratorów w Prokuraturze Generalnej: Benedykta Jodelisa, Paulinę Kern, płk. Feliksa Aspisa, płk. Eugeniusza Landsberga.

Dość przypomnieć, że tylko w 1968 r. wyjechało około 1000 osób z dawnego aparatu władzy, skompromitowanych udziałem w służbach specjalnych UB, etc. (według informacji podanej 12 marca 1993 r. w audycji telewizyjnej przez wybitnego badacza najnowszej historii płk. J. Poksińskiego).

A przypomnijmy, że część żydowskich ubeków i morderców sądowych, najbardziej skompromitowanych działaniami w aparacie terroru, opuściła Polskę już wcześniej, w pierwszych latach po 1956 r. Porównajmy te dane ze skrajnie próbującym pomniejszyć rolę Żydów w aparacie represji J.T. Grossem, wypisującym  uwagi o „paru tuzinach Żydów” , „działających jako pachołki Stalina”.

Wspomnę tu tylko bardzo skrótowo o kilku mało świetlanych postaciach z kręgu sądownictwa. Do najbardziej bezwzględnych prokuratorów żydowskiego pochodzenia należał Kazimierz Graff, syn kupca Maurycego Graffa i nauczycielki Gustawy Simoberg, były przewodniczący Warszawskiego Akademickiego Komitetu Antygettowego w latach 1937-1938.

26 lutego 1946 r. jako wiceprokurator Wydziału do Spraw Doraźnych Sądu Okręgowego w Siedlcach podczas sesji wyjazdowej w Sokołowie Podlaskim doprowadził do skazania na karę śmierci 10 żołnierzy AK.

Już następnego dnia Graff wydał rozkaz rozstrzelania skazanych AK-owców, „aby nie zdążyli złożyć przysługującej im z mocy prawa prośby o ułaskawienie” (wg: T.M. Płużański, „Przypadek prokuratora Graffa”, „Najwyższy Czas”, 6 lipca 2002 r.).

Dzięki swej bezwzględności po serii mordów sądowych Graff szybko awansował do rangi zastępcy Naczelnego Prokuratora Wojskowego w randze pułkownika. Był głównym oskarżycielem w sprawie Konspiracyjnego Wojska Polskiego dowodzonego przez kpt. Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca”, doprowadzając do wydania wyroków śmierci na „Warszyca” i szereg innych współoskarżonych.

Główna Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu ustaliła, że w sprawie tej „miało miejsce morderstwo sądowe” (por. tamże). Graff „zasłynął” m.in. jako współautor aktu oskarżenia w sfabrykowanym procesie gen. S. Tatara i innych wyższych wojskowych, mającym wykryć „spisek w wojsku” (por. tamże).

Opracowany przezeń akt oskarżenia uznany został jednak za zawierający wiele oskarżeń „zbyt naiwnych i musieli go przerabiać dwaj dużo bardziej doświadczeni od Graffa spece od stalinowskich śledztw – A. Fejgin i J. Różański.

Morderca sądowy Stefan Michnik, brat obecnego redaktora naczelnego „Gazety Wyborczej” Adama Michnika, błyskawicznie awansował w wieku zaledwie 27 lat do rangi kapitana, mimo że nie posiadał matury.

„Zasłużył się” tak swą gorliwością w sfabrykowanych procesach politycznych. Już jako podporucznik był sędzią wydającym wyroki w sfabrykowanych procesach mjr. Zefiryna Machalli, płk. Maksymiliana Chojeckiego, mjr. Jerzego Lewandowskiego, płk. Stanisława Weckiego, mjr. Zenona Tarasiewicza, ppłk. Romualda Sidorskiego, ppłk. Aleksandra Kowalskiego.

10 stycznia 1952 r. stracono w wieku 37 lat skazanego na śmierć przez Stefana. Michnika mjr. Z. Machallę (został zrehabilitowany pośmiertnie 4 maja 1956 r.).

8 grudnia 1954 r. zmarł w niecały miesiąc po udzieleniu mu przerwy w wykonaniu kary więzienia skazany przez Michnika na karę 13 lat więzienia płk Stanisław Wecki. Na szczęście nie wykonano wyroków śmierci na skazanych przez S. Michnika na śmierć płk. M. Chojeckim i mjr. J. Lewandowskim.

W 1951 r. został stracony z wyroku S. Michnika mjr Karol Sęk (w procesie podlaskiego NSZ – zbrodnia całkowicie nieznana.

Tak Stefan Michnik skazywał żołnierzy NSZ na śmierć.

Karol Sęk to jedna z piękniejszych kart patriotycznych. W wieku 16 lat zerwał godło niemieckie, później uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W czasie II wojny światowej więzień Majdanka, żołnierz NOW i NSZ. Życie dla Polski zostało przerwane 7 czerwca 1952 r. decyzją Stefana Michnika, brata Adama Michnika. Karol Sęk zginął zamordowany w więzieniu.

W tym samym procesie podlaskiego NSZ Stefan Michnik wydał jeszcze dwa wyroki śmierci: jeden wykonano (na Stanisławie Okunińskim), inny (na Tadeuszu Moniuszce) złagodzono na dożywocie. W „Życiu” z 11 lutego 1999 r. podano, że według informacji redakcji S. Michnik wydał około 20 wyroków śmierci w procesach politycznych.

.

Prof. Witold Kulesza, ówczesny szef pionu śledczego IPN, szumnie zapowiadał, że Instytut Pamięci Narodowej będzie się domagał ekstradycji Stefana Michnika.

Ciekawe, jakie to względy (czyżby troska o to, żeby nie osłabiać „autorytetu” Adama Michnika?) zdecydowały o wycofaniu się z tej zapowiedzi? Warto przy tym zapytać, dlaczego kieresowskim władzom IPN zabrakło elementarnej uczciwości i odwagi do publicznego poinformowania o motywach wycofania się z zapowiedzianych żądań ekstradycji S. Michnika?

Wśród innych morderców sądowych warto wspomnieć m.in. o przypadku szefa Prokuratury Wojskowej w Warszawie płk. Eugeniusza Landsberga. Został on uratowany przez Polaków w czasie wojny dzięki schronieniu danym mu przy kościele katolickim. Odpłacił się za nie licznymi wyrokami śmierci na polskich patriotów w sfabrykowanych procesach politycznych.

Obsadzenie bardzo wielu wpływowych stanowisk w UB, prokuraturze i sądach osobami żydowskiego pochodzenia, niezwiązanymi z polskością, z polskimi tradycjami narodowymi i patriotyzmem, stawało się dla sterujących sprawami w Polsce stalinowskich dygnitarzy sowieckich najlepszą gwarancją zdecydowania w walce z polskimi patriotami z podziemia niepodległościowego. I pod tym względem się nie zawiedziono.

Spośród ubeków, sędziów i prokuratorów żydowskiego pochodzenia wywodziła się szczególnie duża liczba najbardziej nieubłaganych „pogromców” polskiego AK-owskiego podziemia gotowych do konstruowania przeciw niemu najbardziej absurdalnych oskarżeń.

Typowy pod tym względem był sędzia Dawid Rozenfeld, który uzasadniał wyrok skazujący tylko na dożywocie agentkę gestapo winną zadenuncjowania i śmierci wielu żołnierzy i oficerów AK, współwinną wydania gestapo gen. Stefana Roweckiego „Grota”. Jako okoliczność łagodzącą sędzia Rozenfeld uznał w przypadku tej agentki to, iż:

„Zdaniem Sądu Wojewódzkiego oskarżona jest ofiarą zbrodniczej działalności kierownictwa AK, które jak wiemy obecnie, współpracowało z Gestapo, było na usługach Gestapo i wraz z Gestapo walczyło przeciw większej części Narodu Polskiego w jego walce o narodowe i społeczne wyzwolenie” (cyt. za: J. Piłek, Stalinowcy są wśród nas, w: „Gazeta Polska”, 4 sierpnia 1994).

ADWO – KACI

Dodajmy do powyższych opisów jeszcze rolę niektórych adwokatów pochodzenia żydowskiego. Szczególny typ „obrońcy” w procesach politycznych reprezentował np. adwokat żydowskiego pochodzenia Mieczysław (Mojżesz) Maślanko. Tak „bronił” swych podopiecznych, że porównał grupę Moczarskiego do Gestapo i Abwehry, twierdząc, że „wszystkie te instytucje zostały powołane przez klasy posiadające, które chcą zatrzymać koło historii” (wg: T.M. Płużański, Adwo-kaci, w: „Najwyższy Czas”, 26 stycznia 2003 r.).

W podobny sposób Maślanko „bronił” – oskarżając szefa II Zarządu Głównego WiN płk. Franciszka Niepokólczyckiego, słynnego „Łupaszkę”, czyli mjr. Zygmunta Szendzielarza, dowódcę V Wileńskiej Brygady AK, narodowca Adama Doboszyńskeigo, rotmistrza Witolda Pileckiego i współoskarżonych, gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila” (Maślanko zgodził się z większością rzekomych dowodów „winy” gen. „Nila”).

Według ostatniego delegata Rządu w Londynie na Kraj Stefana Korbońskiego, w sprawie Pileckiego i współoskarżonych „Różański postawił sprawę jasno: obowiązkiem rady obrońców (której przewodniczył Maślanko – przypis T.M. Płużańskiego) jest gromadzenie dowodów przeciw oskarżonym” (por. tamże).

Niegodne zachowanie M. Maślanki, robiącego wszystko, by pogrążyć oskarżonych, których miał bronić, było tym bardziej oburzające, że on sam został uratowany od śmierci w Oświęcimiu przez słynnego narodowca Jana Mosdorfa.

Podobnym do Maślanki „obrońcą”, a raczej „adwo-katem” w sprawach politycznych był inny adwokat żydowskiego pochodzenia, pracujący we wspólnej kancelarii z Maślanką –Edward Rettinger.

„Bronił” on Moczarskiego i jego kolegów słowami: „(…) to było bajoro zbrodni, którego miazmaty dziś nam trują jeszcze duszę.

To było bajoro zbrodni, gdzie zastygła krew lepi się jeszcze do rąk” (por. tamże). Innym tego typu pseudoobrońcą był Marian Rozenblitt, który działał już w sądownictwie polskiej armii w ZSRS.

W Krakowie działali konfidenci Gestapo i SB, jak żydowscy adwokaci Maurycy Wiener i Karol Buczyński. Prokuratorem wojewódzkim w Krakowie był Rek, a jego zastępcami Gołda, Józef Skwierawski, Krystyna Pałkówna. Działali wspólnie i w porozumieniu z adwokatami Wienerem i Buczyńskim, za grube pieniądze umarzając śledztwa pospolitych bandytów. Bogatych bandziorów „rekomendował” Bruno Miecugow, tatuś Grzegorza Miecugowa dziennikarza TVN. Bruno Miecugow jako sygnatariusz haniebnej listy 53 literatów w sprawie wyroków śmierci w procesie „Kurii krakowskiej” wysłał przy pomocy lekarki Żydówki M. Orwid  (psychiatria) do krakowskiego Kobierzyna (szpital psychiatryczny) wielkiego polskiego architekta i patriotę Wiesława Zgrzebnickiego („Zgrzesia”) za publiczne potępienie w krakowskim Klubie Dziennikarzy „Pod Gruszką” podpisu Brunona Miecugowa w owej hańbie 53 krakowskich literatów. Hańbę „53” podpisali jeszcze m.in. Wisława Szymborska i Sławomir Mrożek, z decyzji kard. Stanisława Dziwisza pochowany w Panteonie Narodowym w krypcie pod kościołem św. Piotra i Pawła w Krakowie.

Wiesław Zgrzebnicki zadręczony przez krakowską ubecką kobierzyńską psychuszkę zmarł w wieku 40 lat.

Do pomocy Brunonowi Miecugowowi wyznaczono krakowską lekarkę Ewę Hołowiecką sekretarza POP PZPR w krakowskiej Akademii Medycznej.

Należy przypomnieć zbrodnie wojenne:

Zbrodnia w Nalibokach – masakra polskich mieszkańców wsi Naliboki dokonana przez oddziały sowieckich i żydowskich partyzantów 8 maja 1943 roku pod dowództwem Pawła Gulewicza z Brygady im. Stalina, w tym grupa składająca się z osób narodowości żydowskiej (trwa ustalanie czy była to część oddziału pod dowództwem Tewje Bielskiego czy Szolema Zorina).http://www.bibula.com/?p=2061

Tewje Bielski lub Tuwia Bielski i Anatol Bielski (ur. 8 maja 1906 w Stankiewiczach koło Nowogródka, zm. 1987 w Nowym Jorku) – polscy Żydzi, twórcy (wraz z trójką braci) i dowódcy żydowskiego oddziału partyzanckiego w lasach Puszczy Nalibockiej podczas II wojny światowej.

Spalono kościół, szkołę, pocztę, remizę i część domów mieszkalnych, resztę osady ograbiono. Zginęło także kilku napastników. W sowieckich źródłach szacowano liczbę zabitych Polaków na 250 osób, 6 sierpnia 1943 roku wieś została ponownie spacyfikowana, tym razem przez oddziały niemieckie, w ramach tzw. „Akcji Hermann”, a jej mieszkańców wywieziono w głąb Rzeszy na roboty przymusowe.

Zbrodnia w Koniuchach – zbiorowe morderstwo co najmniej 38 polskich mieszkańców (mężczyzn, kobiety i dzieci; najmłodsze miało 2 lata) wsi Koniuchy (dziś na terenie państwa litewskiego, dawniej w II Rzeczypospolitej w województwie nowogródzkim w powiecie lidzkim) dokonane 29 stycznia 1944 przez partyzantów sowiechich (Rosjan i Litwinów) i żydowskich.

W czasie pogromu we wsi spalono większość domów, oprócz zamordowanych co najmniej kilkunastu mieszkańców zostało rannych, a przynajmniej jedna osoba z nich zmarła następnie z ran. Przed atakiem wieś zamieszkana była przez około 300 polskich mieszkańców, istniało w niej około 60 zabudowań. Partyzanci sowieccy wcześniej często rekwirowali mieszkańcom wsi żywność, ubrania i bydło, dlatego też tutejsi mieszkańcy powołali niewielki ochotniczy oddział samoobrony.

W sprawie masakry w Koniuchach prowadzone jest śledztwo IPN. Dotychczas ustalono, że napadu dokonały sowieckie oddziały partyzanckie stacjonujące w Puszczy Rudnickiej: „Śmierć faszystom” i „Margirio”, wchodzące w skład Brygady Wileńskiej Litewskiego Sztabu Ruchu Partyzanckiego, oraz „Śmierć okupantowi”, wchodzący w skład Brygady Kowieńskiej.

Do oddziałów tych należeli Rosjanie i Litwini, większość oddziału „Śmierć okupantowi” tworzyli Żydzi i żołnierze Armii Czerwonej zbiegli z obozów jenieckich. Oddział żydowski liczył 50 ludzi, a oddziały rosyjsko-litewskie około 70 osób. Dowódcami byli Jakub Penner i Samuel Kaplinsky.

Według jednego z napastników, Chaima Lazara, celem operacji była zagłada całej ludności łącznie z dziećmi jako przykład służący zastraszeniu reszty wiosek. Według ustaleń Kongresu Polonii Kanadyjskiej, będących podstawą wszczęcia śledztwa, liczba zabitych była większa (ok. 130).

Atak na Koniuchy i wymordowanie tutejszej ludności cywilnej był największą z szeregu podobnych akcji prowadzonych w 1943 i 1944 przez oddziały partyzantki sowieckiej i żydowskiej w Puszczy Rudnickiej i Nalibockiej (np. masakra ludności w miasteczku Naliboki).

W maju 2004 w Koniuchach odsłonięto pomnik pamięci ofiar, zawierający 34 ustalone nazwiska ofiar.

W powojennych opracowaniach, na podstawie m.in. relacji żydowskich uczestników ataku na wieś (np. Izaaka Chaima i Chaima Lazara) często podawano informacje o zamordowaniu wszystkich 300 mieszkańców, a także o walkach z oddziałem niemieckich żołnierzy (w innych źródłach litewskiej policji).

Jednak późniejsze opracowania nie potwierdziły obecności Niemców czy policjantów w wiosce, a także zakwestionowały tezę, że zginęli wszyscy mieszkańcy wsi (część z mieszkańców uciekła z masakry i przeżyła wojnę). Informacja stwierdzająca, że wymordowani zostali wszyscy polscy mieszkańcy wsi Koniuchy pojawiała się także w ówczesnych meldunkach struktur Polskiego Państwa Podziemnego.

Dokumenty, źródła, cytaty:

prof. Jerzy Robert Nowak, („Nasz Dziennik”, 18 sierpnia 2006)

http://pantarhei.type.pl/1712/zydowscy-kaci-w-powojennej-polsce/

http://dakowski.pl//index.php?option=com_content&task=view&id=10450&Itemid=53

http://www.wicipolskie.org/index.php?option=com_content&task=view&id=9400&Itemid=56

Autor Aleksander Szumański

http://aleksanderszumanski.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=1103&Itemid=2

Posted by Włodek Kuliński - Wirtualna Polonia w dniu 2015-03-07

Share this!

https://wirtualnapolonia.com/2015/03/07/zydowscy-kaci-nkwd-i-ub-w-powojennej-polsce/?fbclid=IwAR34yNO2yOPSLA9xWIhaShjspXKaApi5iSFsr6iJqhb2zQ7ukUfTBUVL0NY

ŻYDOWSCY ZBRODNIARZE I OSZUŚCI

Zbrodnicza organizacja żydowska “Żagiew”

POSTED BY WL ⋅ 10 SIERPNIA, 2012

Sami Żydzi byli oprawcami, a także  szpiegami w policji niemieckiej, założyli organizację “Żagiew” wyłapującą Żydów. Setki tysięcy Żydów zlikwidowali ich współbracia. Bogaci Żydzi popierali Holokaust i likwidację Żydów w wykonaniu Niemców.
Niemcy mieli wśród Żydów w Warszawie aż – 70,000 agentów, którzy wymieszani wśród Żydów wychwytywali wszystko, co interesowało Niemców. Wśród tych 70 000 szpicli, było 15 000 kryminalistów żydowskich, których Niemcy celowo wypuścili z więzienia. Ci szpicle mieli w mieście specjalne kuchnie i stołówkę. Ponadto Niemcy założyli organizacje „ŻAGIEW”. Byli to specjalnie przeszkoleni Żydzi, do likwidacji bądź ujawniania tych Żydów, którzy byli skłonni walczyć o życie z Niemcami. Oni poruszali się nie tylko po Warszawie, ale po całym dystrykcie warszawskim. Nikt lepiej nie potrafił rozpoznać Żyda wśród Polaków, jak właśnie oni. Świadczyli oni nieocenione usługi Niemcom. Wydali oni w ręce Niemców ok. 50 000 Żydów, 6 000 Polaków, którzy ukrywali Żydów, i ponad 1 500 księży polskich, którzy pomagali Żydom. 

Są to haniebne dla Żydów fakty i dane liczbowe. Obciążają ich bardzo. Straty wśród Żydów były tak duże, że z tego powodu musiano wbrew woli rabinów powołać zbrojną organizację do likwidacji, „żagwistów”.
Podczas  ostatecznej likwidacji getta w okupowanej przez Niemców Warszawie Himmler powołał do tej likwidacji strumbannfuhrera Hofte. Rozpoczęto likwidację 20 lipca 1942 r. Hofte ściągnął całą plejadę krwawych asów z Warszawy i rozpoczął swe zadanie. Zorganizował miejscowe siły gestapo oraz policję niemiecką. Były też oddziały litewskie, Łotysze i przede wszystkim Ukraińcy. 

Ważne role grali ludzie judenratu na czele z A. Czerniakowem i inż. Lichtenbaunem (obaj Żydzi) oraz cała policja żydowska porządkowa w gettcie warszawskim. „W 1984 r. odnalazłem dokument w centralnym archiwum KC PZPR. Miał on tytuł: „Akta delegatury rządu” sygn. 202/II 44 tom 2. Akta te zawierały w układzie alfabetycznym spis kolaborantów i zdrajców Żydów. Lista liczyła 1500 nazwisk i kończyła się zapisem, że to tylko część zdrajców żydowskich.”(A.Siwak, Bez strachu, rozdz.Życie codzienne getta warszawskiego, t.II, cz XV, rozdz V pt.Największa pralnia Kneset)

https://wolniludzie.wordpress.com/2012/08/10/zbrodnicza-organizacja-zydowska-zagiew/?fbclid=IwAR2P24k1BQzLSCAN1OgYa9WenhheMKcnvjE8Ko_EJXTbD2zlcazFz4Lqz0s

###

Powoli na światło dzienne wychodzą sprawy osławionej „13” czy organizacji „Żagiew”.

Jak twierdzi spore grono historyków, piszących na podstawie materiałów zgromadzonych w Żydowskim Instytucie Historycznym, nie ma ze strony zatrudnionych tam historyków woli opisania roli, jaką w czasie okupacji spełniali tacy ludzie jak Abraham Gancwajch, kpt. Dawid Sternfeld i wielu innych. Za to tacy historycy, jak dr Alina Cała z ŻIH z pasją piszą o szmalcownikach narodowości polskiej, ale ani jednym słowem nie wspomną o szmalcownikach żydowskich w gettach, choćby na przykładzie getta warszawskiego. 

Żydowscy szmalcownicy dość szybko zorientowali się, w jaki sposób dostarczana jest pomoc dla getta, m.in. żywność i lekarstwa i… czekali na Polaków dostarczających te artykuły do getta tylko po to, aby wymusić okup. Działali w porozumieniu z Judischer Ordnugsdienst, z którymi obstawiali tunele (wybudowane przez ŻZW i ŻOB), przejścia piwniczne i bardzo często schwytanych Polaków, najczęściej członków AK wydawali Niemcom.

„W samym getcie warszawskim aż kilka tysięcy Żydów kolaborowało z Niemcami: Judenrat, żydowska policja w getcie, żydowskie gestapo — tzw. „13″, organizacja „Żagiew” itd. Ich praca uderzała często w środowiska polskie czy pojedynczych Polaków niosących pomoc Żydom. „Kolaboracja i zdrada wśród Żydów osiągnęła w getcie warszawskim duże rozmiary. Były one procentowo znacznie wyższe niż ilość kolaborantów i zdrajców w narodzie polskim…” pisze Tadeusz Bednarczyk (Życie codzienne warszawskiego getta, Warszawa 1995).

Z chwilą zamknięcia getta warszawskiego i powołaniu do życia Żydowskiej Policji Pomocniczej (Judischer Ordnugsdienst) okazało się, że wyżej w hierarchii żydowskich kolaborantów stali żydowscy agenci gestapo, którzy mieli swoje siedziby przy ulicy Leszno 14 (szefami tej grupy byli Kahn i Heller, blisko związani z gestapowcem Karlem Brandtem), a druga przy ul.Leszno 13, (tą placówką dowodził Gancweich i kpt. Dawid Sternfeld). Leszno 14 zakamuflowane było jako przedsiębiorstwo przemysłowe m.in. ich były tramwaje konne zwane konhellerkami, zaś Leszno 13 jako placówka policji przemysłowej, występującej pod różnymi nazwami jako „przykrywką” np. 

Urząd do Walki z Lichwą i Spekulacją, albo Urząd Kontroli Miar i Wag, Oddział Rzemiosła i Handlu, Biuro Kontroli Plakatów, Oddział Pracy Przymusowej, a nawet Pogotowie Ratunkowe i inne. Według dostępnych dziś wspomnień specjalnie ożywioną, szeroką i szkodliwa działalność prowadziła ta ostatnia, zwana popularnie „trzynastką”. Spośród specjalnie dobranego elementu z „trzynastki” i osobistych agentów Brandta, powstała w końcu 1940 roku organizacja „Żagiew”. Dowódcami „Żagwi” w różnych jej okresach byli: Leon Skosowski –„Lonek”, Abraham Gancwajch, Sternfeld, Koenigl i „kapitan” Lontski. Ionas Turkov w swoich wspomnieniach pisze, że Leon Skosowski i Koenigl służyli jako agenci SD i „operowali” po aryjskiej stronie z zadaniem rozpracowania polskiej konspiracji wspomagającej Żydów, w szczególności „Żegoty”.

Celem organizacji „Żagiew” było penetrowanie wszystkich przejawów życia w getcie, z agendami gminy włącznie (Judenraty, Policja Żydowska, zakłady wytwórcze tzw. Szopy). Do tego dochodziło zadanie główne, którym było rozpoznanie akcji zorganizowanej pomocy dla getta (szmuglu), by w ten sposób rozpoznać źródła polskiej pomocy i tą drogą dojść do organizacji konspiracyjnych, wspierających getto. Agenci „Żagwi” posiadali specjalne przepustki umożliwiające im poruszanie się po stronie aryjskiej, a niektórzy mogli poruszać się po całej Generalnej Guberni. Agenci „Żagwi” jako „fachowcy od prowokacji” byli używani przez Niemców także w innych miastach, np. niejaki Meryn z Sosnowca czy Grajer, były fryzjer i restaurator z Lublina, znany zausznik Hoeflego, ściągnięty przez niego do Warszawy w lipcu 1942 roku. Jeśli dodamy do tego, że wielu z nich miało oficjalnie wydane przez Gestapo pozwolenie na broń, w okładkach koloru pąsowego oraz pistolety służbowe, co zostało stwierdzone już w końcu 1940 roku, przy likwidacji pierwszego rzutu „Żagwi”, to wyłania się obraz zagrożenia, jakie ci agenci żydowscy stanowili nie tylko dla Żydów, ale dla całej konspiracji antyniemieckiej i jak bardzo byli doceniani przez Niemców.

Dla zakonspirowania przed gettem kontaktów „Żagwi” z gestapo, agenci „Żagwi” przekazywali meldunki i donosy nie w getcie, ale w kilku punktach w Warszawie m.in. na Poczcie Głównej, w kawiarni Rival (Plac na Rozdrożu, w pobliżu Al. Szucha), oraz w sklepie z tekstyliami, mieszczącym się przy ul. Mazowieckiej 7, na I piętrze od frontu. Żydowscy agenci gestapo chodzili do pracy na tzw. placówki i w drodze powrotnej do getta składali tam swoje meldunki. „Żagiew” została wywiadowczo rozpracowana przez Żydowski Związek Wojskowy i w końcu 1940 roku nastąpiła „likwidacja pierwszego rzutu „Żagwi”. Wyroki na agentach żydowskich wykonywali bojowcy ŻZW, ŻOB i AK. Dla Niemców agencyjna praca „Żagwi” była bardzo użyteczna, dlatego dość szybko zorganizowano tzw. „drugi rzut”, którego likwidacja przez żydowską i polską konspirację trwała prawie rok, ale nie zakończyła się pełnym sukcesem. Likwidację kolejnych tzw. rzutów „Żagwi” przerwała akcja Hoeflego (22.07-13.09.1942). Od września 1942 roku do kwietnia 1943 roku konsekwentnie likwidowano ostatni rzut „Żagwi”. Rozproszone niedobitki „Żagwi”, które trudniły się szmalcownictwem były likwidowane nawet w trakcie Powstania Warszawskiego, jak np. Bursztyn-Wiśniewski, dyrektor szopu Hoffmana.

Po upadku Powstania w Getcie ok.300 „żagwistów” zostało skoszarowanych w budynkach gestapo przy al. Szucha, z żołdem podoficerskim przysługującym gestapowcom, skąd wychodzili „do pracy” na terenie Warszawy w charakterze tzw. „łapaczy”. O „łapaczach” szerzej napiszę w następnym odcinku, bowiem problem ten był powszechny i dotyczył całej niemal Europy. Ponadto, „żagwiści” często działali poza Warszawą, gdzie na prowincji pod szyldem „prześladowanych i uciekających przed Niemcami Żydów”,wślizgiwali” się do oddziałów partyzanckich w celu ich rozpracowani i zadenuncjowania. Obrońcy tej grupy Żydów twierdzą, że nie mieli oni możliwości ucieczki, co jest naciąganym argumentem. „Żagwiści” i inni żydowscy agenci niemieccy mając możliwość nieskrępowanego poruszania się poza gettem, mając do tego specjalne przepustki, mogli w każdej chwili „urwać się” gestapo ze smyczy. W dostępnych dziś dokumentach niemieckich nie ma żadnej wzmianki nawet o próbie „urwania się”. Dlaczego?

W Krakowie działała 30-osobowa grupa, którą kierował Maurycy Diamant i Julian Appel. Ponadto funkcjonowała w Krakowie odrębna 6-osobowa grupa pod dowództwem Aleksandra Foerstera. W getcie białostockim podobnym zespołem kierował Grysza Zetkowicz a w lubelskim Szamaj Grajer. O skuteczności działania tych grup możemy dowiedzieć się z meldunków organizacji konspiracyjnych. Dużo wsyp dotyczyło lewicowej konspiracji, ale co zrozumiałe, bowiem kolaboranci żydowscy łatwiej do nich przenikali. Nawet prof. Śpiewak w swojej książce „Żydokomuna” pisze o „szczególnej wrażliwości Żydów na nierówności społeczne”. Z takim nastawieniem zarówno konspiracji lewicowej, jak i samych Żydów lewicowe organizacje były łatwiejszym celem i kolaboranci żydowscy z premedytacją to wykorzystywali. W niepodległościowym meldunku czytamy: „Okazało się, że główny żydowski agent gestapo Diamant, któremu podlegało około 60-ciu konfidentów, współpracował z PPR, dostarczając jej broń. Poza tym stwierdzono, że miał on kontakty z komunistami ukraińskimi, m.in. gestapo przeprowadziło rewizję w jednej z urzędowych instytucji ukraińskich na ulicy Zielonej [w Krakowie], gdzie trafiło na kompromitujący materiał. 

Diamant zbiegł do Warszawy. Kripo otrzymała od gestapo rozkaz zastrzelenia go, jako żyda [sic]”. (Zob.: AAN, Antyk, 228/17-6, k. 67. W 1944 listem gończym poszukiwano e.g. Leona Gancwajcha i Dawida Sternfelda. Zob. Kazimierz Kowalewski, „Dziennik Inwigilacyjny Dowództwa Policji Bezpieczeństwa (Sipo) i Służby Bezpieczeństwa (SD) podczas II wojny światowej i niektóre przypadki poszukiwanych przezeń Żydów na obszarze Generalnego Gubernatorstwa”, Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego, nr 1 (93) ; styczeń-marzec 1975): s. 94.6 Raport z 24 grudnia 1942, Archiwum Akt Nowych, Delegatura Rządu [dalej cyt. AAN, DR], 202/II-34, k. 6). Oto meldunek krakowskiej organizacji z dnia 23 stycznia 1944 roku: „organizacja krakowska została kompletnie rozbita… Aresztowania są rezultatem kilkumiesięcznej systematycznej pracy Gestapo. 

Prowokację zorganizował żydowski konfident Gestapo Diamant i jego ludzie” (Raport nr 15; 23 stycznia 1944;AAN-AL). Diamant pracował na dwie, a nawet trzy strony. Był bardzo wydajnym agentem Gestapo, jednocześnie współpracował z PPR, dostarczając jej… broń, a także miał kontakty z komunistami ukraińskimi. Ale to na podstawie jego „rozpracowania” Gestapo przeprowadziło rewizję i aresztowania w jednej z urzędowych instytucji ukraińskich na ul. Zielonej w Krakowie. Gdy Diamant zorientował się, że został zdekonspirowany zarówno przez konspirację lewicową, jak i AK zbiegł do Warszawy. Prawdopodobnie Gestapo także zorientowało się w grze Diamanta, bo tylko tym można tłumaczyć rozkaz, jaki Gestapo przekazało do KRIPO, aby zastrzelić Diamanta jako Żyda. I fakt wydania takiego rozkazu wystarcza, aby zaliczyć Diamanta do… ofiar Holocaustu, mimo jego haniebnej, przede wszystkim wobec Żydów działalności. (Zob. Kazimierz Kowalewski „Dziennik Inwigilacyjny Dowództwa Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa podczas II wojny światowej i niektóre przypadki poszukiwania przezeń Żydów na obszarze Generalnego Gubernatorstwa”; Biuletyn ŻIH, nr 1 (93), styczeń1975). I tak agent i kolaborant staje się bohaterem i ofiarą. Swoiście pojęta moralność i kryteria przyzwoitości. A co z ofiarami jego donosów?

https://fakty.plportal.pl/artykuly/polska-swiat-historia-kraj-felietony/zydzi-pacholki-hitlera-kolaboracja-zydow-z-niemcami

###

ŻAGIEW - hitlerowscy kolaboranci czy żydowscy faszyści?

Żagiew, Żydowska Gwardia Wolności - kolaboracyjna organizacja żydowska w getcie warszawskim, powołana pod koniec 1940 r. przez żydowski referat Gestapo z członków Grupy 13 do infiltrowania żydowskich i polskich organizacji podziemnych, w tym niosących pomoc Żydom.

Żagiew pozostawała w ścisłej konspiracji udając grupę przemytniczą, dzięki czemu mogła kontrolować kanały przerzutu żywności do getta. Według różnych opinii zajmowała się też szmalcownictwem, tropiąc i wydając Niemcom Żydów ukrywających się w tzw. aryjskiej części Warszawy. Agenci Żagwi, uznawani za najbardziej wartościowych, posiadali wydane przez Gestapo pozwolenie na broń.

Od początku zwalczana przez Żydowską Organizację Bojową i Żydowski Związek Wojskowy. Rozbita na początku 1941 r., szybko została odtworzona. W czasie powstania w getcie, straciło życie większość członków Żagwi - według niektórych relacji ocalał jej przywódca, Abraham Gancwajch.

"A kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem"

W czasie drugiej wojny światowej nie było narodu, który nie splamiłby się kolaboracją z hitlerowskim okupantem. Z faszystami kolaborowali zarówno Europejczycy z Zachodu, jak i ci z krajów słowiańskich. Nie ma co ukrywać, że również Polacy zajmowali się tym niecnym procederem, co ostatnio bardzo dobitnie nam przypomniano na przykładzie Jedwabnego. Ale również i naród żydowski splamił się kolaboracją z hitlerowcami, dlatego też uważamy, że wypominanie innym grzechów przeszłości jest wielce niesprawiedliwe gdy samemu ma się nieczyste sumienie. Poniżej prezentujemy przykłady żydowskiej kolaboracji z okupantem w czasie drugiej wojny światowej, naszym celem nie jest szkalowanie narodu żydowskiego, którego cierpienia w czasie wojny są niepodważalne, a jedynie pokazanie, że w czasie wojny każdy może być kolaborantem, również i ten który później jest ofiarą.

(...) Od wiosny 1942 r. kontaktowałem się bliżej z sekcją wywiadu ŻZW (Żydowski Związek Wojskowy - podziemna organizacja żydowskiego ruchu oporu - dop. red.). stąd moja dobra znajomość tego zagadnienia. Policja żydowska i Zarząd Gminy, zasłużyli sobie na miano zdrajców. Nikt i nic ich nie może obronić ani wytłumaczyć ich postępowania. Istniało ponadto szereg żydowskich placówek gestapowskich, podległych bezpośrednio kierownikowi referatu żydowskiego w gestapo - Karlowi Brandtowi, mieściły się one m.in. przy ul. Leszno 13 i Leszno 14. Sprawy te były już częściowo omawiane w różnych pracach wydanych przez ŻIH (Żydowski Instytut Historyczny) choć np. as "13" i "Żagwi" kpt. Dawid Sternfeld nie doczekał się jeszcze miejsca w pisanej historii. Bardzo mało napisano dotychczas o kierownictwie żydowskich "szopów", czy o kierownikach różnych oddziałów w "szopach" niemieckich. Nikt dotąd prawie nie wspomniał o takim - zdawałoby się - niewiarygodnym fakcie, że działała wewnątrz getta dość duża grupa żydowskich szmalcowników. Czyhali oni na Polaków nielegalnie przedostających się z pomocą do getta, aby wymusić od nich okup. Tymi szmalcownikami byli głównie żydowscy szmuglerzy, wśród których dominowali tragarze, oraz - działający z nimi w zmowie - niektórzy żydowscy policjanci.

Obstawiali oni gmachy Sądów, mury i różne przejścia do getta. Zdarzały się wypadki wydawania tych Polaków Niemcom, gdy nie mieli się oni czym wykupić. Np. Jan Nowakowski szmuglujący do getta na polecenie ojca prasę PPR (Polskiej Partii Robotniczej), żywność, czasem amunicję, został złapany przez policje żydowską i wydany Niemcom. Było to na początku kwietnia 1943 roku. Żandarm Niemiecki widząc, że jest to 14 letnie dziecko ulitował się, skrzyczał go i kopniakiem wyrzucił za bramę. Prawie nic nie wiadomo do dziś o "Żagwi", za wyjątkiem tego, że istniała i że kilku zdrajców zastrzelono. Na tych kartach autor ograniczy się jedynie do opisu walki z "Żagwią" i z kolaborantami, prowadzonej przez ŻZW przy udziale oficerów OW-KB. Szczegóły tych wydarzeń są dotychczas nieznane zupełnie (jest hasło w wielkiej encyklopedii).

Kolaboracja i zdrada wśród Żydów, przybrała większe rozmiary z chwilą zamknięcia getta i powołania do życia żydowskiej policji porządkowej. Na o wiele wyższym szczeblu zdrady własnego narodu, stali żydowscy agenci gestapo, jedna ich siedziba znajdowała się przy Leszno 14, gdzie szefami byli Kohn i Heller (zausznicy Karla Brandta) a druga przy Leszno 13. Tą drugą placówką dowodził Gancweich i kpt. Dawid Sternfeld. Leszno 14 zakamuflowane było jako przedsiębiorstwo przemysłowe m.in. ich były tramwaje konne zwane konhellerkami, zaś Leszno 13 jako placówka policji przemysłowej występującej pod różnymi nazwami np. Urząd do Walki z Lichwą i Spekulacją, albo Urząd Kontroli Miar i Wag, Oddział Rzemiosła i Handlu, Biuro Kontroli Plakatów, Oddział Pracy Przymusowej a nawet Pogotowie Ratunkowe i inne. Według naszej obserwacji, specjalnie ożywioną, szeroką i szkodliwa działalność prowadziła ta ostatnia, zwana popularnie "trzynastką". Spośród specjalnie dobranego elementu z "trzynastki", i osobistych agentów Brandta, powstała w końcu 1940 roku organizacja "Żagiew". Organizacja ta dostała zadanie penetrowania wszystkich przejawów życia w getcie, z agendami gminy włącznie. Miała obserwować szczególnie akcję zorganizowanego szmuglu, by w ten sposób rozpoznać źródła polskiej pomocy dla getta i tą drogą dojść do organizacji konspiracyjnych, wspierających getto. Autor był bodajże pierwszym, który zwrócił uwagę na działalność Sternfelda i "Żagwi". (...)

(...) Zauważyliśmy, że "Żagiew" prowadzi również przemyt żywności, a właściwie tylko go udaje, przy przerzucaniu bowiem ich transportów, zawsze widziało się w pobliżu policje granatową lub nawet patrol żandarmerii dla asekuracji, chcieli zatem wobec Żydów grać rolę grupy o charakterze przemytniczo-konspiracyjnym. Pozyskawszy tą drogą zaufanie niektórych naiwnych ludzi, usiłowali montować rzekomo jakąś organizacje wojskową. Zdradziły ich jednak kontakty ze Sternfeldem i z jednym z jego oficerów w stopniu podporucznika. Zdołali początkowo wciągnąć do tej organizacji kilkudziesięciu młodych ludzi. Tych nowo zwerbowanych ŻZW uprzedzał o prawdziwych celach "Żagwi" i dużo uczciwych - zdołano z niej wycofać. Ci , co pozostali na służbie - pomimo ostrzeżeń - ponieśli zasłużona karę. A "Żagiew" ilościowo rosła, dawała korzyści materialne.

Pierwsze uderzenie w "Żagiew" odbyło się na przełomie 1940/41 roku. Po zastrzeleniu, bądź zabiciu nożem kilku jej członków, organizacja rozleciała się i przestała przejawiać swą działalność. Drugi rzut "Żagwi", przystąpił jednak do pracy wiosna 1941 roku, bowiem Niemcy żądali istnienia tej organizacji. Po rozpoznaniu ich działalności, ŻZW i kilku oficerów OW-KB przystąpiło w drugiej połowie 1941 roku do ponownego uderzenia, częściowo tylko skutecznego. Pojedynczych gorliwych żagwistów zlikwidowano w międzyczasie. W maju 1942 roku autor otrzymał rozkaz z Komendy Głównej włączenia się do końcowego etapu akcji likwidacyjnej "Żagwi", do pracy wywiadowczej wewnątrz getta. Praca "Żagwi" przybrała wtedy bowiem dość niebezpieczne rozmiary. Wpadło wówczas i zostało aresztowanych kilku szeregowych członków ŻZW. Widać było, że żagwiści węszą coraz skuteczniej. Wpadł w końcu - późną wiosna 1942 roku - Kosieradzki, a z nim podręczny magazyn broni.

Ażeby nie demaskować się w oczach getta kontaktami z "trzynastką" lub Befehlstelle Karla Brandta (Żelazna 103), "Żagiew" udoskonaliła metody swej pracy. Agenci "Żagwi" zaczęli przekazywać meldunki i donosy swym mocodawcom nie w getcie, a w kilku punktach rozrzuconych w Warszawie. Znajdowały się one między innymi na Poczcie Głównej, w kawiarni Rival (Plac na Rozdrożu, w pobliżu Al. Szucha), oraz w sklepie z tekstyliami, mieszczącym się przy ul. Mazowieckiej 7, na I piętrze od frontu. Żydowscy agenci gestapo chodzili do pracy na tzw. placówki i w drodze powrotnej do getta składali tam swoje meldunki. Wielu z nich miało nawet specjalne przepustki, uprawniające do swobodnego poruszania się po terenie całej Generalnej Guberni, gdyż jako fachowcy byli używani do prac także w innych miastach, np. niejaki Meryn z Sosnowca czy Grajer były fryzjer i restaurator z Lublina, znany zausznik Hoeflego, ściągnięty przez niego do Warszawy w lipcu 1942 roku. Mieli oni wydane przez gestapo pozwolenia na broń, w okładkach koloru pąsowego oraz pistolety służbowe, co zostało stwierdzone już w końcu 1940 roku, przy likwidacji pierwszego rzutu "Żagwi". Likwidacja drugiego rzutu trwała cały rok i chociaż przynosiła raz większe, raz mniejsze efekty, to jednak nie została zakończono. Likwidacje trzeciego rzutu przerwała latem 1942 roku wielka akcja likwidacyjna Hoeflego (22.07 do 13.09.1942)

Za okres likwidacji czwartego rzutu "Żagwi" należy przyjąć czas od września 1942 do kwietnia 1943. Niedobitki "Żagwi" trudniące się szmalcownictwem, były likwidowane przez OW-KB nawet w czasie Powstania Warszawskiego, jak np. Bursztyn-Wisniewski, dyrektor szopu Hoffmana. Wypada dodać, że w tym okresie około 300 żagwistów i agentów gestapo mieszkało stale na terenie budynku gestapo w al. Szucha 11, skąd wychodzili "do pracy" w Warszawie, bądź na wyjazdy terenowe, gdzie pod szyldem prześladowanych Żydów wślizgiwali się do oddziałów partyzanckich dla ich rozpoznawania i wydawania; specjalizowali się oni w tropieniu Żydów w aryjskiej części Warszawy. Dostęp do nich i ich likwidacja były bardzo trudne. (...)

(...) Wykonywanie wyroków odbywało się na podstawie materiału dowodowego, zebranego przez sekcje śledczą i dostarczanego sądowi ŻZW. Sąd ŻZW składał się z wybitnych prawników, był całkowicie niezawisły i samodzielny w ramach narodowej odrębności. W ten sposób Żydzi samodzielnie, we własnym zakresie walczyli o morale getta i usuwali zło. Jeśli zapadł wyrok śmierci, podlegał on jednak zatwierdzeniu przez komendanta ŻZW i dopiero wówczas mógł być wykonany. (...)

(...) Chociaż akcje ŻZW i ŻOB (Żydowskiej Organizacji Bojowej) mobilizowały ludzi zdrowych moralnie, to jednak nie przełamały otępienia i zastraszenia ogółu społeczności getta. Bazując na takiej postawie Żydów "Żagiew", nie została - niestety - rozbita doszczętnie. Wszelkiego rodzaju uderzenia ŻZW w tę organizację miały szczególne nasilenie po akcji styczniowej 1943 roku i trwały aż do samego powstania w getcie. W czasie powstania udało się żołnierzom ŻZW i ŻOB dopaść i zlikwidować jeszcze kilku zdrajców, lecz dużo ich zostało, czego dowodem m.in. były wydane Niemcom bunkry bojowców, w tym i Anielewicza, co potwierdzili mi sami Żydzi. "Praca" ocalałych żagwistów nie skończyła się z upadkiem powstania. Byli oni Niemcom nadal potrzebni. Tym razem do pomocy w wyłapywaniu Żydów ukrywających się nie tylko w Warszawie, ale i w całej Generalnej Guberni. Żagwiści byli też wykorzystywani przez gestapo, jako prowokatorzy, wdzierający się podstępnie w szeregi polskich organizacji podziemnych. To właśnie m.in. żagwiści i inni żydowscy szmalcownicy i zdrajcy, byli winni większości śmierci ukrywających się Żydów, a tym samym winni byli śmierci ukrywających ich Polaków.

Dni 21 lutego 1943 roku wykonano na kilku żydowskich gestapowcach wyroki śmierci, na Leonie Skosowskim ("Lolek" - został wtedy ranny), Pawle Włodowskim, Areku Weintraubie, Chaimie Mangelu i Lidii Radziejowskiej. Dni 28 kwietnia 1943 roku na ul. Warmińskiej zlikwidowano Luftiga - Żyda, agenta gestapo, który pracował jako tłumacz w warsztacie kolejowym na Pradze.

Powszechnie znana afera Hotelu Polskiego (VII.1943), też jest dziełem żydowskich zdrajców (główny agent - naganiacz Leon Skosowski i Adam Żurawin - żyje w USA). Wpajali oni w swych współwyznawców przekonanie o specjalnym propagandowym, wypuszczeniu ich do krajów neutralnych. Działali na polecenie gestapo - Hahna i Brandta - ściągnęli około 2000 bogatych Żydów mających za ogromne pieniądze kupić paszporty zagraniczne. Niemcy ich ograbili i pomordowali (część wysłali do obozów), nielicznych wypuścili, w tym kilkudziesięciu swoich agentów dla działań propagandowych na rzecz Niemiec - patrz C. Arch. Sygn. 202/XV-2, tom 2, k.158, przechodzili ci Żydzi przez luksusowy obóz w Bergen Belsen i Vittel we Francji, oczekując na wymianę za towary z USA, byli internowani, ocaleli (a rząd polski na emigracji posyłał im pomoc!!)

Ilość Żydów - agentów gestapo była tak duża, że działalność ich zaczęła obejmować nie tylko dzielnicę aryjska Warszawy, ale i całą Generalną Gubernię. Stali się oni szczególnie niebezpieczni przez perfidne przybieranie maski ludzi prześladowanych i szukających pomocy u Polaków. Zdrajcy ci, szybko zaczęli zapełniać listy zdemaskowanych agentów gestapo, zestawiane przez Armie Krajową i inne polskie organizacje. Wyroki na nich zaczęły się sypać na terenie całej Generalnej Guberni.

Wiadomo nam było o działaniu zdrajców we wszystkich skupiskach żydowskich. Np. w Krakowie działali dwaj znani agenci gestapo - Żydzi - Zeligner i Forster. Forster zdołał nawet zmontować szeroko rozgałęzioną siatkę konfidentów.

Po likwidacji getta krakowskiego (23 marca 1943) pojawiły się jesienią 1943 roku w Krakowie, dwie zorganizowane grupy gestapo, rekrutujące się z Żydów. Specjalizowały się one w wykrywaniu ukrywających się Żydów w tzw. aryjskiej części miasta. Pierwsza taka zbrodnicza grupę stanowili: Diamand, Julek Appel, Natan Weissman i Stefania Brandstatter-Poklewska, a drugą: Forster, Marta Purec-Porzecka, Rosen, Goldberg, Loeffler, Kleinberger, Kerner, Pacanower, Rotkopf, Taubman, Weininger i wielu innych. Większość z nich - jako w końcu bezużytecznych - zlikwidowało gestapo.

W końcu sami Niemcy mieli ich dość i 24.05.1942 roku urządzili nocną rzeź kierownictwu "13". Szefowie Gancweich i Sternfeld uratowali się ucieczką, ale zabici zostali ich najbliżsi współpracownicy: Lewin, Mendel, Gurwicz, kuzyn Gancweicha Szymonowicz. Po tym sprawa przycichła i żydowska policja nadal pełniła zdrajcą służbę. Dotarcie do takich z wyrokiem było bardzo trudne, dlatego przeważnie dożyli do 1943 roku. Mniej ważni zdrajcy szybciej doczekiwali się kary. Np. były bokserski mistrz Polski Rotholc - popularny "Szapsio" tak dokuczył ludziom swą pałką policjanta, że na prośbę samych Żydów dostał karę ciężkiej chłosty, która egzekwował na nim członek mojego oddziału Teodor Niewiadomski. W zestawieniu z nim, biedacy idący podczas akcji Hoeflego dobrowolnie na śmierć, też dla mirażu chwilowego szczęścia, tylko w postaci bochenka chleba i kilograma marmolady, stanowili razem obraz z najkoszmarniejszych snów. (...)

(...) Pora na wstęp zbilansować ilość zdrajców z getta warszawskiego. Było ich ca 10 000 osób. Z tego w policji było (rotacyjnie) ca 2500. Specjalnych agentów Gestapo i "Żagwi" było ponad 1000 osób. W kolaboracyjnej Gminie Żydowskiej było ponad 6000 osób; z tego za szczególnie zdrajczych, biorących udział w specjalnym wyzysku i ekonomicznym wyniszczeniu narodu, w wyniszczaniu przesiedleńców i skazywaniu ich na śmierć głodową uważano co najmniej 2500 osób. Te 10 000 stanowiło w 1940/41 ca 2% ogółu społeczności getta; zaś w skali krajowej dochodziło do tego dziesiątki tysięcy ludzi, gdyż byli oni w każdym getcie. Wywodzili się oni ze sfer zamożnych, plutokracji, inteligencji, dużo pracowników policji. Im mniejsze getto tym procent zdrajców większy. Nie ma możności ustalenia ich liczby, skoro sami Żydzi i ŻIH ich ukrywają, skoro Kneset w 1950 roku uchwalił nie pociąganie ich do odpowiedzialności karnej. To jest niemoralne! (...)

Powyższy tekst jest fragmentem książki "Życie codzienne warszawskiego getta" autorstwa Tadeusza Bednarczyka. Autor (płk. WP) od stycznia 1940 r. kierował Wydziałem ds. Mniejszości Narodowych i Pomocy Żydom przy K.G. Organizacji Wojskowej. Był inicjatorem pierwszych zbrojnych grup w getcie warszawskim, osobiście przyczynił się do powstania Żydowskiego Związku Wojskowego zwalczającego siatki konfidentów i nazistowskich kolaborantów. W getcie po raz ostatni przebywał nocą z 30 kwietnia na 1 maja dostarczając amunicje walczącym powstańcom.

http://www.innyswiat.most.org.pl/15/zagiew.htm http://jedwabne.blox.pl/html/1310721,262146,21.html?287050

Aleksander SzumańskiTekst zamieściła również "Warszawska Gazeta" 22 lutego 2013 r.

10.03.2013r.
RODAKnet.com

https://www.rodaknet.com/rp_szumanski_116.htm

###

Opublikowano: 7.04.2018

Historia / Promowane | Autor: Zdzisław Pruchnik

„Żagiew” – tak wyglądało zorganizowane żydowskie szmalcownictwo

Mało kto o tym wie (a dla Żydów ta wiedza jest mocno niewygodna), że w czasie II wojny światowej zarówno w getcie warszawskim, jak i poza jego murami, prężnie działała żydowska organizacja, która niemal zawodowo trudniła się tym co najgorsze – szmalcownictwem i kolaboracją. Nazywała się „Żagiew” („Żydowska Gwardia Wolności”).

Liczyła od 300 do 400 Żydów, których zadaniem było przede wszystkim tropienie i infiltrowanie podziemnych organizacji walczących z Niemcami oraz wyszukiwanie osób, zwłaszcza Polaków ukrywających i pomagających Żydom, czyli po prostu szmalcownictwo. Można się domyślać, że na skutek aktywności „Żagwi” wielu Polaków za ukrywanie Żydów poniosła śmierć.

„Żagiew” bardzo aktywnie działała także w samym getcie, gdzie również tropiła i ujawniała Niemcom wszelkie przejawy pomocy, jaką otrzymywali Żydzi. A zatem okazuje się, że Żydzi z „Żagwi” bardzo sprawnie i chętnie donosili Niemcom na swoich rodaków. Warto o tym pamiętać zwłaszcza w kontekście kłamliwej narracji wskazującej na to, jakoby to Polacy w czasie wojny głównie zajmowali się szmalcownictwem i to przez nich zginęło mnóstwo żydowskich rodzin. Dziś już wiemy, że wcale tak nie było…

Warto dodać, że „Żydowska Gwardia Wolności” kontrolowała dostarczanie żywności do getta, co najpewniej oznaczało, że owej żywności trafiało za mury getta znacznie mniej niż pierwotnie było to planowane.

źródło: Wikipedia

http://gazetabaltycka.pl/promowane/zagiew-tak-wygladalo-zorganizowane-zydowskie-szmalcownictwo

###

Kłamstwa żydowskiej oszustki

Dekorując pośmiertnie Jana Karskiego najwyższym amerykańskim orderem prezydent USA Barack Obama palnął o „polskich obozach koncentracyjnych”!… Znów robią z nas zbrodniarzy!…

Gafa? Błąd? Niewybaczalny błąd. Obama przeprosił i niby sprawę załatwił. Ale to tylko „niby”, bo – jak słusznie zauważył jeden z polskich polityków – w świat poszło hasło o „polskich obozach”. A na skutki owej wypowiedzi nie trzeba było długo czekać

Niejaka Debbie Schlussel – pochodząca z rodziny żydowskich imigrantów z Polski amerykańska prawniczka, krytyk filmowy, publicystka (publikuje na łamach najpoczytniejszych za oceanem tytułów: New York Post, The Wall Street Journal czy The Washington Times), a także znana blogerka była „uprzejma” zabrać w tej sprawie głos. I cóż miała do powiedzenia? Oto cytat z jej wpisu na blogu:

Polacy wymordowali miliony Żydów, utrzymywali kilka obozów śmierci i wyeliminowali prawie całą moją rodzinę z obu stron, tak samo jak setki tysięcy innych żydowskich rodzin. To nie byli tylko naziści. To były dziesiątki tysięcy gorliwych Polaków. Obama nie popełnił tutaj gafy. Gorliwi polscy kaci zajęli ważne miejsce wśród gorliwych katów Hitlera.

I dalej jeszcze: Ktoś musi przypomnieć panu Tuskowi że jego rodacy byli tymi, którzy sprawili ten ból i przeobrazili się w nazistów i masowych morderców co najmniej połowy z sześciu milionów Żydów zamordowanych podczas Holokaustu, część także z mojej rodziny. Jest pan „dotknięty” nazywaniem nazistowskich obozów śmierci „polskimi”???? A gdzie one były?…”

Czytając te słowa nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Argument o lokalizacji obozów jest tak prymitywny, by nie rzec: głupi, że trudno z nim polemizować. Powszechnie wiadomo że Niemcy byli i są świetnymi ekonomistami. To właśnie zasady racjonalnej gospodarki – a musimy pamiętać że niemieckie fabryki śmierci były oparte na zasadach ekonomii, gdzie wszystko się przydawało włącznie z włosami mordowanych ofiar – sprawiły że tu je zlokalizowano, ponieważ właśnie na terenie brutalnie okupowanej Polski mieszkało najwięcej Żydów. Dlatego Niemcom NIE OPŁACAŁO się wozić ich gdzieś po Europie, tylko woleli ich mordować na miejscu. I co, Schlussel o tym nie wie? Nie wierzę! Dobrze o tym wie, tylko… No właśnie, skąd się biorą takie brednie u amerykańskiej prawniczki żydowskiego pochodzenia?

Niemcy od wielu już lat usiłują przeinterpretować historię II wojny światowej. Coraz częściej pojawiają się tezy o cierpieniach narodu niemieckiego w latach tej hekatomby. O milionach wymordowanych obywateli III Rzeszy. Czy to w nalotach alianckich (Drezno), czy to zabijanych przez „dzikich, żądnych krwi sołdatów radzieckich i ich pomagierów od Berlinga”. Zaś co się tyczy samej rozpętanej przecież przez nich rzezi światowej pisze się teraz o niej jako o wojnie wywołanej przez „nazistów”, jakby naziści byli pozbawieni narodowości. Albo – coraz częściej – przedstawianych np. jako jednostki SS ukraińskie, łotewskie, azerbejdżańskie czy francuskie. Bo te niemieckie dywizje SS to były przecież oddziały złożone z fajnych chłopaków, którzy po prostu lubili wojaczkę – o czym można poczytać w bijących rekordy czytelnicze książeczkach Svena Hassela – duńskiego ochotnika SS. I tak pomału świat będzie zapominał o Niemcach – zbrodniarzach wojennych którzy w legalnych wyborach wybrali sobie na swojego szefa Adolfa Hitlera i jego kompanię i gorliwie go popierali do czasu kiedy zaczęli dostawać baty od zjednoczonych we wspólnych wysiłkach Europy i USA.

W zmianie optyki postrzegania tamtych czasów czynnie uczestniczą – niestety – także niektórzy polscy publicyści, dziennikarze i twórcy kultury. Oto na przykład współfinansujemy film o cierpieniach Niemek w czasie kiedy Rosjanie okupowali zdobyty w maju 45 Berlin. Albo publikujemy skandaliczny tekst w Przekroju pt. My Polacy, zabójcy Żydów. Jedwabne 70 lat później. I tyleż ohydny, co i głupi redakcyjny komentarz autorstwa niedouczonego jak widać „dziennikarza”, Mariusza Nowika, który napisał: Zbyt łatwo zapominamy że ci którzy znaleźli śmierć w płonącej stodole, w obozach koncentracyjnych, komorach gazowych i gettach, mieli polskie obywatelstwo. Mówili po polsku, chodzili do polskich szkół. Byli Polakami. Dopóki nie zrozumiemy że 70 lat temu sami sobie zgotowaliśmy ten los, nie wyciągniemy nauki z tej lekcji historii.

W tę optykę rewidowania historii wpisuje się ze swoimi „odkrywczymi” spostrzeżeniami także Debbie Schlussel. Sądzę że nie robi ona tego tak od siebie, ale czyni to na zlecenie swoich mocodawców od zmieniania historii. Być może robi to w zamian za konkretne korzyści… Zresztą – jeżeli by tak było – kontynuowałaby niejakie rodzinne tradycje, bo… Szukając informacji o zaciekle antypolskiej dziennikarce wszedłem na strony Wikipedii.

Okazało się że biogram Schlussel został, po zaciętej dyskusji wikipedystów, usunięty! Natomiast w jednym z głosów owej dyskusji przeczytałem to:

NIE USUWAĆ – zrobić jej pełny profil (zdjęcia, daty, dorobek), łącznie z redakcjami dla których pracuje. Propozycja umieszczenia kontrowersyjnych wypowiedzi B. DOBRA + komentarze /7 czerwca 2012/

Według danych zawartych w archiwum Gestapo w Warszawie jej rodziny nie zabili ani Niemcy, ani Polacy. Aaron Schlussel był członkiem organizacji ŻaGieW – Żydowskiej Gwardii Wolności i został zastrzelony przez oficera polskiego podziemia pochodzenia żydowskiego z ŻOB – Żydowskiej Organizacji Bojowej, która była częścią AK. Kiedyś szperałem w informacjach kto był kolaborantem ŻaGWi, sporo tego było. Ale właśnie to nazwisko mi się obiło o uszy ponieważ niewielu mogło „po pracy” posiadać prywatnie pistolet w nagrodę za skuteczne działanie w terenie. Po prostu zabili konfidenta, ale Debbie Schlussel jest innego zdania, dla niej kolaboracja z Niemcami to coś naturalnego i oczywistego /7 czerwca 2012/.

Od siebie dodam, że ŻaGieW, czyli wspomniana wyżej Żydowska Gwardia Wolności była kolaborującą z Niemcami organizacją trudniącą się… wyłapywaniem Żydów ukrywających się po aryjskiej stronie!

Pozostaje jednak faktem że zarówo poprawiacze historii z Przekroju jak i ich koleżanka „po fachu” Debbie Schlussel popełniają kłamstwo oświęcimskie, którego definicja określa że:

Kłamstwo oświęcimskie (negacjonizm, rewizjonizm Holocaustu; ang. Holocaust Denial, niem. Holocaustleugnung, fr. négationnisme, hiszp. negacionismo) – twierdzenie w języku prawnym przyjmujące że powszechnie przyjęta interpretacja Holocaustu jest albo w dużym stopniu przesadzona, albo całkowicie zafałszowana (…) Kłamstwo oświęcimskie jest powszechnie potępione jako niezgodne z prawdą historyczną oraz niezgodne z pamięcią i czcią dla ofiar Holocaustu. W wielu krajach, w tym w Polsce, istnieją obostrzenia prawne, nakładające na organy państwowe obowiązek ścigania z urzędu osób szerzących kłamstwo oświęcimskie. Według byłego prezesa Instytutu Pamięci Narodowej Leona Kieresa i szefa pionu śledczego IPN-u Witolda Kuleszy także mówienie o „polskich obozach zagłady” zalicza się do kłamstwa oświęcimskiego.

Jest ono potępiane również przez ONZ, którego Zgromadzenie Ogólne 22 marca 2007 r. przyjęło rezolucję 61/255, w której potępiono wszelkie formy „kłamstwa oświęcimskiego” i wezwano państwa członkowskie ONZ do całkowitego ich odrzucenia.

W naszym kraju „kłamstwo oświęcimskie” podlega penalizacji i jest z mocy prawa ścigane. Uważam że IPN powinien bezzwłocznie wszcząć prokuratorskie postępowanie w obu opisanych tu przypadkach. Przeciw autorom z Przekroju, jak i przeciw Schlussel. Państwo polskie stać na wynajęcie dobrej kancelarii prawnej w USA by wszcząć przeciw tej żydowskiej kłamczyni i oszustce oświęcimskiej postępowanie, o ile to możliwe, karne.

pl/dz /20.VI.2012/

http://zawszepolska.eu/klamstwa-zydowskiej-oszustki/

###

Żagiew, Żydowska gwardia wolności – kolaboracyjna organizacja żydowska w getcie warszawskim, powołana pod koniec 1940 przez żydowski referat Gestapo z członków Urzędu do Walki z Lichwą i Spekulacją („Trzynastki”) do infiltrowania żydowskich i polskich organizacji podziemnych, w tym niosących pomoc Żydom.

Żagiew pozostawała w ścisłej konspiracji udając grupę przemytniczą, dzięki czemu mogła kontrolować kanały przerzutu żywności do getta. Według różnych opinii zajmowała się też szmalcownictwem, tropiąc i wydając Niemcom Żydów ukrywających się w tzw. aryjskiej części Warszawy. Agenci Żagwi, uznawani za najbardziej wartościowych, posiadali wydane przez Gestapo pozwolenie na broń.

Była zwalczana przez Żydowską Organizację Bojową i Żydowski Związek Wojskowy^[1]. Rozbita na początku 1941 r., szybko została odtworzona. W czasie powstania w getcie większość członków Żagwi straciło życie. Według niektórych relacji ocalał jej przywódca, Abraham Gancwajch.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

1. ↑ Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 64, 67.