SATANISMUS BEIM ESC 2024 IN MALMÖ

Satanismus beim Eurovision Song Contest 2024 in Malmö

Sie bezeichnet sich selbst als Hexe, ihr Auftritt beim Eurovision Song Contest war eine Satansanbetung mitsamt Teufel. Die „non-binäre“ irische Künstlerin „Bambie Thug“ steht natürlich für Toleranz. Außer, es geht um Israel.

Von Jörn Schumacher

13. Mai 2024 

Die irische Sängerin Bambie Thug erreichte mit dem Beitrag „Doomsday Blue“ beim Eurovision Song Contest in Malmö den 6. Platz

 

Der irische Beitrag beim „Eurovision Song Contest“ (ESC) am Samstag strotzte nur so von Satanismus. Wie wohl noch nie zuvor war ein Beitrag derart von Teufelsanbetung geprägt wie in diesem Jahr der von „Bambie Thug“, der Künstlerin, die Irland vertrat.

 

Die 31-jährige Sängerin „Bambie Thug“, die als „nicht-binäre Person“ gesehen werden möchte, hatte bei ihrem Live-Auftritt Hörner auf dem Kopf; sie bezirzte den Teufel – ein Tänzer, der ein Horn auf der Stirn trug – inmitten eines Kreises aus brennenden Kerzen, in dem ein Pentagramm (ein fünfeckiger Stern, der Satan symbolisiert) zu sehen war. Am Ende der Performance stand in großen Buchstaben auf der Leinwand „Crown the witch“ – Krönt die Hexe. Im Text des Liedes heißt es: „Ich spreche, um zu zerstören. Durch verdrehte Zungen wurde ein Fluch auf dich ausgeübt.“

 

Wohl noch nie hat ein Künstler beim ESC so offen Satanismus gezeigt wie hier. Sicher, über die Jahre traten viele schräge Vögel auf, im Jahr 2006 gewann die finnische Band „Lordi“, deren Mitglieder als Monster verkleidet waren, insgesamt aber als Spaß-Band gesehen werden wollten. Als 2021 für Zypern die griechische Pop-Sängerin Elena Tsagrinou ins Rennen ging, protestierte die Katholische Kirche gegen deren Auftritt – sie sprach von Satanismus und Blasphemie, denn im Lied „El Diablo“ sang die Künstlerin in einer Zeile vom Teufel, der ihr gesagt habe, dass sie sein Engel sei. Optisch war der Auftritt harmlos.

 

Satanistin „krönt“ den Sieger mit Dornenkrone

Bambie Thug hatte schon früh vehement für den Ausschluss Israels vom Eurovision Song Contest als Folge des Israel-Hamas-Krieges plädiert. Für die Probe hatte sie die Worte „Freiheit für Palästina“ auf ihre Beine geschrieben. Sie musste diese Botschaft vor der Livesendung jedoch entfernen. Dann plante sie, „Ceasefire“ (Waffenstillstand) und „Freedom“ (Freiheit) in Oghamschrift auf den Körper zu schreiben – ein frühmittelalterliches irisches Alphabet. Damit wollte sie gegen Israel protestieren. Auch das musste sie kurzfristig abändern – die Veranstalter verbieten es, politische Botschaften offen zu zeigen. Bambie Thug zählte in diesem Jahr zu den größten Kritikern der israelischen Teilnahme. Sie sagte der Presse, als sie von der Teilnahme der israelischen Künstlerin erfahren habe, habe sie vor Trauer geweint. Im israelischen Fernsehen wurde die Irin als „satanisch“ bezeichnet.

 

Am Ende belegte Bambie Thug nur Platz 6. Als der Gewinner des Abends klar war, Nemo aus der Schweiz, ging Bambie Thug vor einem Millionenpublikum zu dem Schweizer Künstler hinüber und setzte ihm eine schwarze Dornenkrone auf den Kopf. Der reagierte sichtlich verwirrt und nahm die Krone kurze Zeit später, als er in sicherer Entfernung von Bambie Thug war, wieder ab.

 

Der Eurovision Song Contest ist der größte Musikwettbewerb der Welt, weltweit schauten ihn mehr als 150 Millionen Menschen per Live-TV an. Alleine in der ARD sahen im Schnitt 7 Millionen Menschen zu – ein Marktanteil von 37 Prozent.

 

Lebensziel: Alle zur Hexerei bringen

Die 31-jährige Bambie Thug heißt mit bürgerlichem Namen Bambie Ray Robinson. Sie ist die Tochter eines schwedischen Vaters und einer irischen Mutter und hat drei Schwestern. Robinson besuchte eine katholische Mädchenschule im südirischen Macroom und war Mitglied im dortigen Schul-Chor. Später absolvierte sie eine Ausbildung zur Tänzerin. Inzwischen lebt sie in London.

 

Der Teufel und viel Nacktheit gehören zu ihrem Werk fest dazu. Sie hat für ihre Musik einen eigenen Genre-Namen erfunden: „Ouija-Pop“. Ouija ist die okkulte Praxis, mit Geistwesen in Kontakt zu treten. Ihr erstes Singlealbum veröffentlichte Robinson nach eigener Aussage, als sie drogenabhängig war. Das Video dazu erschien unzensiert auf Pornografie-Webseiten. Viele weitere Lieder von ihr handelten vor allem von Sex und Drogen. Ihre 2023 veröffentlichte Single trug den Titel „Egregore“ – damit werden in Okkultlehren Wesen bezeichnet, die durch Gedanken erschaffen werden, im Gegensatz zu Wesen, die von Gott geschaffen wurden.

 

Robinson praktiziert neoheidnische Hexerei, insbesondere „Sigillenmagie“ (bei der graphische Symbole – „Sigillen“ – etwa auf Amuletten benutzt werden) und „Manifestations-Magie“, bei der man daran glaubt, dass sich Wünsche erfüllen, wenn man nur fest daran glaubt. Robinson sagte in Interviews, auch Blutmagie ausgeübt zu haben – mit ihrem eigenen Blut während ihrer Periode. Sie sagte, in ihrer Musik spielten Hexerei und Zaubersprüche eine grundlegende Bedeutung; in vielen Texten seien Zaubersprüche und Verhexungen enthalten.

 

In einem Interview mit dem Magazin „tmrw“ sagte die Künstlerin, schon als Kind habe sie sich mit Hexerei und Zaubersprüchen auseinandergesetzt. „Meine Oma sah immer Personen in ihrem Haus. Als Kind hatte ich immer einen imaginären Freund, den ich wirklich sehen konnte.“ In Liedern wie „Doomsday“ spreche sie rückwärts, in anderen Liedern habe sie Zaubersprüche versteckt, das Lied „Necromancy“ („Totenbeschwörung“) entstand aus einem Zauberspruch. Weiter sagte sie: „Ich möchte auf jeden Fall mehr über das Okkulte sprechen, die Leute damit vertraut machen (…) Mein Lebensziel ist es, alle dazu zu bringen, alle anderen Religionen zu verlassen und sich der Hexerei anzuschließen.“ (Hinweis: Über moderne Hexerei und ihre Ausbreitung besonders bei TikTok handelt ein Artikel im neuen Medienmagazin PRO.)

 

Wie die Zeitung „Irish Mirror“ berichtet, gab es in Irland vorab auch heftige Kritik gegen die Auswahl von Bambie Thug für den ESC. In seiner Sonntagsmesse habe der Pater Declan McInerney, Pfarrer von Eyrecourt, Clonfert und Meelick in Galway, über Bambie Thug gesagt: „Der arme Teufel kann weder singen noch tanzen.“ In seiner Predigte sagte der Geistliche weiter: „Wir sind als Land am Ende.“ Es sei ihm egal, wie sie angezogen sei und dass sie sich auf der Bühne halb nackt auszieht. „Aber auf ihrem Rücken war ein Slogan zu sehen, und ich dachte: ‚Brauchen wir das jetzt, um den Eurovision Song Contest zu gewinnen?“ Er mache sich auch Sorgen darum, dass Kinder diesen Auftritt sehen können. „Gott helfe dem modernen Irland, wenn die Menschen in Europa denken, dass wir so sind.“

 

Ein Kommentar im Magazin „Focus“ bemerkte: „Bambie Thug lebt einen queeren Lebensstil und setzt darauf, dass die Welt ihr offen und tolerant begegnet. Mit gutem Recht. Doch für Bambie Thug selbst gilt diese Toleranz nur eingeschränkt.“ Ihr Verhalten gegenüber der israelischen Kollegin sei „schlimm“ und zeuge von der Doppelmoral der ESC-Community. „Solange es um ihre eigenen Interessen geht, ihre ungewöhnlichen und einzigartigen Lebensentwürfe, fordern sie maximale Rücksicht. Doch als es in diesen Tagen darum ging, die Sängerin Eden Golan aus Israel vor dem Hass zu schützen, der tagelang auf sie niederging, hat sich keiner aus dem Kreise der ach so weltoffenen ESC-Künstler hervorgetan.“

 

Es ist schon erstaunlich: Bei einem Musikwettbewerb, der wie kaum ein anderer für Toleranz steht, gibt es mittlerweile genau so viel Hass wie bei der Hamas. Wenn es um sexuelle Orientierung geht, ob jemand nun männlich, weiblich, gar nichts davon oder beides gleich ist, kennt die Toleranz keine Grenzen. Wenn jedoch eine Satanistin, die offenkundig eine Religion der Hexerei betreibt, von Fluch und Zerstörung singt, ist das kein Problem. Bei dem diesjährigen Motto des Gesangswettbewerbs – „United by Music“ (Vereint durch Musik) – kann man nur sagen: Mit vielen Teilnehmern möchte man auf keinen Fall in irgendeiner Weise vereint sein.

https://www.pro-medienmagazin.de/satanismus-beim-eurovision-song-contest/

ROWAN ATKINSON ON FREE SPEECH

TEMBLOR ABOUT CASCADIAN SUBDUCTION ZONE

 

A clearer picture of Cascadia emerges from modern mapping

Posted on August 2, 2024 by Temblor

Information gathered during a 2021 marine research expedition offers insight into the possible behavior of the Pacific Northwest’s most enigmatic fault.
 

By Rebecca Owen, Science Writer (@beccapox)
 

Citation: Owen, R., 2024, A clearer picture of Cascadia emerges from modern mapping, Temblor, http://doi.org/10.32858/temblor.347
 

On January 26, 1700, a magnitude 9.0 megathrust earthquake originating from the Cascadia Subduction Zone rocked the Pacific Northwest. The subsequent tsunami and coastal inundation from this historic event were immortalized. They’re mentioned in traditional stories shared by generations of local Indigenous people, in records of an orphan tsunami traveling across the Pacific Ocean to Japan without local people feeling an earthquake, and in the dead and submerged trees (or “ghost forests”) that haunt the Pacific Northwest’s coastline today. Since that event more than three hundred years ago, the Cascadia Subduction Zone has been very quiet. Its relative lack of movement — even small quakes are scarce — is perplexing scientists who study its behavior.
 

 

The Cascadia Subduction Zone, where the Juan de Fuca plate descends below the North American plate, stretches 700 miles from Cape Mendocino in Northern California to Vancouver Island, British Columbia. People living in coastal communities along the rugged and rocky Pacific Northwest coastline know about the possible dangers that exist as the plates underneath them slowly shift—as are residents in the major metropolitan areas of Portland, Seattle, and Vancouver, BC. A similar earthquake and tsunami to the 1700 event would affect millions of people from California to Canada, likely leading to significant fatalities, displacement, and damage — especially to infrastructure — that will affect and alter the region for years to come.

A new study, published in Science Advances, reports findings from the first-of-its-kind marine research expedition to map nearly the entire Cascadia Subduction Zone from the Oregon border north to British Columbia. The study provides high-resolution imaging of the fault zone that can help researchers, policymakers, and residents understand more about this sleeping giant.
 

Map showing location of Cascadia subduction zone. Credit: Temblor, CC BY-NC-ND 4.0

 

Outdated information provides an incomplete picture

Previous studies indicate that the Cascadia Subduction Zone has unleashed a major earthquake every 300 to 500 years. If that pattern continues, the Pacific Northwest may be due to experience a deadly, destructive earthquake and tsunami, one which some call “the Really Big One.” But missing details about the fault’s structure and mechanics limit our understanding of what the eventual megathrust quake might look like.

Much of what we know about the Cascadia Subduction Zone’s fault system and rupture history comes from models produced in the 1980s and ‘90s, says Harold Tobin, a seismologist at the University of Washington and one of the study’s authors. Though geophysical imaging from that period established the general architecture of the subduction zone, these dated surveys only allowed for a basic interpretation. “There has never been one survey that really covered the whole thing from north to south,” Tobin says.

Earlier models that reconstructed the 1700 Cascadia Subduction Zone earthquake using the “vintage” data showed several areas of possible slip along the fault, says Suzanne Carbotte, a marine geophysicist at Columbia University’s Lamont-Doherty Earth Observatory and lead author of the study. Some of those areas seemed to have lesser or greater slip, known as segmentation, she explains. Turbidite deposits form when an event like an earthquake, storm or tsunami triggers an underwater landslide that flows down the steep continental slope, depositing a distinct sequence of sediment layers. Previous studies analyzed the turbidite deposits for their ages, and those results roughly corroborated the models’ interpretation of where the Cascadia Subduction Zone ruptured in 1700.

But there is only so much information that researchers can glean from an earthquake that happened 300 years ago.

“The Cascadia subduction zone is very quiet. There are very few small earthquakes,” Carbotte says. “In most subduction zones, there are lots of small earthquakes going off all the time.” Those small, relatively harmless quakes can help scientists pin down a fault’s location and geometry. Cascadia is missing that critical information.

With limited and outdated data, scientists needed better mapping and imaging of the subduction zone to understand the possible scope of the next event. “That’s why this survey was conceived,” Tobin says. “Let’s do a modern approach.”
 

Crew aboard the Marcus G Langseth. Credit: Suzanne Carbotte, LDEO

 

Setting sail along Cascadia

In the summer of 2021, researchers embarked on a 41-day expedition off the Oregon, Washington, and British Columbia coast. They were aboard the Marcus G. Langseth, a 235-foot research vessel. Their goals were to map and image the subduction fault to better constrain its geometry and to capture images of its possible segmentation.

Because different segments might have different magnitudes of slip and rupture, certain communities throughout the Pacific Northwest could face greater shaking risks during future earthquakes, Carbotte says. “If there’s actual geologic structure that’s contributing to this segmentation, then we can make predictions that the segmentation is likely to be contributing to the next earthquake,” she says.

As the Langseth sailed, it dragged a 9-foot cable equipped with air guns and an approximately 7.5-mile seismic streamer of 1,200 hydrophones. The air guns emitted pulses that bounced off the seafloor while the hydrophones recorded these echoes. “We’re using sound to image the subsurface of the Earth,” Carbotte says. The method is akin to taking an ultrasound of the seabed, providing more detailed and higher-resolution images than the previous surveys. The hydrophones provide data that help scientists determine the location, shape, and angles of the fault zone — critical information for scientists looking to model how the fault will behave when it eventually ruptures.

“The first big takeaway from this from this study is a better view of what the fault zone actually looks like and evidence for actual segmentation of the plate boundary fault, places where it looks like it changes depth, or it’s broken by cross faults,” Tobin says. The second important findings, he says, are the depth of the plate and the angle as it dips into the earth. In some areas along its 700-mile span, Cascadia is close to horizontal, the new study found — much flatter than previously thought, Tobin says.
 

Equipment deployed off the back of the Marcus G Langseth. Credit: Suzanne Carbotte, LDEO

 

Cascadia comes into focus

From the new 3-D imaging, a fuller picture of the megathrust fault emerged to reveal at least four segments. The segments are separated from one another by vertical faults. “These are segment boundaries,” Carbotte says. And each segment has a distinct geometry, including how steeply the plate segments dive into the mantle.

One segment stretches from Northern California to Southern Oregon; the next segment travels up the Central Oregon coast; and a third ends by the mouth of the Columbia River on the Oregon-Washington border. The fourth segment runs parallel to the Washington coast toward British Columbia.

Along the large swath of territory encompassed by the fourth segment, the Juan De Fuca plate slides below the North American plate at a very shallow angle. The part of the fault capable of rupturing during a large earthquake is limited to a specific temperature range — 150 to 350 degrees Celsius. This temperature range correlates to a specific depth, about 20 kilometers below sea level, says Tobin. “That’s the key to why the flat, shallow dip angle of the fault off Washington can host bigger ruptures: there’s just a lot more fault surface area between zero and twenty kilometers, compared to a steeper dip angle.”
 

These cartoons show the difference between shallow subduction of the Juan de Fuca plate beneath Washington versus the steeper subduction beneath Oregon. The y-axis shows depth in kilometers. The red-brown coloring of the subducting slabs shows the zone that can rupture. In the above example of Washington, that zone is much greater in area because of the shallow dip angle. The plate is flatter here, so there’s more area in the zone that’s prone to break. Credit: Harold Tobin

 

To the south, the segments of the fault along the Oregon coast are rougher and more broken-up. Plus, they plunge below the North American plate at steeper angles. “It’s harder for the slip to spread over a wide area, and it turns out it’s also harder for the whole large area to get truly stuck and build up the largest stresses,” says Tobin. In comparison, the smoothness of the Washington segment might mean that once the fault begins to slip, that movement will spread over a larger area of the fault.

These new findings might be particularly troubling for communities in the region between Washington and Vancouver Island because they may experience a much more severe earthquake and tsunami. If that occurs, it will mean more significant shaking and potential damage for the populated metro areas of Seattle and Vancouver. “The active earthquake-generating portion of the megathrust is likely to extend farther on shore [t]here,” Carbotte says.

The researchers now need to explore the critical question of whether the four segments of the Cascadia Subduction Zone might rupture individually or all at once. It’s unclear if all four segments ruptured simultaneously during the earthquake in 1700, but each segment can be dangerous on its own. The segment running from Washington into British Columbia, for instance, “is perfectly capable of having a magnitude 9 amount of slip all by itself,” Tobin says. “As we learned from the Tohoku earthquake in 2011, you can pack magnitude 9 into a more compact area if there’s a very large amount of slip.”

As researchers continue to learn about the potential dangers of each fault segment using the 2021 Langseth data, they can learn more about the entire Cascadia Subduction Zone and its history. Already, researchers are exploring possibly earthquake- or tsunami-generated landslides on the Southern Oregon end of the Cascadia Subduction Zone and methane seeps along the margin that may be related to the fault, Carbotte says.

A more complete picture of the Cascadia Subduction Zone can help researchers build better models that will improve shaking estimates and tsunami inundation maps for Pacific Northwest coastlines. Taking these actions will ultimately improve the safety of coastal towns and heavily populated inland regions.

“Having that information included in building codes, or bridge codes, or used for designing dams and infrastructure is very important,” says John Cassidy, a seismologist from the University of Victoria who was not involved in the study. “It’s about understanding the earthquake hazards.”
 

Copyright

Text © 2024 Temblor. CC BY-NC-ND 4.0

We publish our work — articles and maps made by Temblor — under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) license.

APEL FUNDACJI CENTRUM ŻYCIA I RODZINY

Szanowni Państwo, 

Janusz Komenda, Mariusz Dzierżawski, a teraz pan Adam. 

Kto będzie następny? 

Kto za sprzeciw wobec przymusowej tolerancji zostanie zwolniony z pracy? Kto będzie musiał płacić wysoką grzywnę za przytaczanie faktów naukowych dotyczących homoseksualizmu? A kto trafi przed sąd za cytowanie Pisma Świętego i nauczania Kościoła katolickiego? 

Przed polskim wymiarem sprawiedliwości toczy się właśnie kolejna taka sprawa, a dotyczy ona wspomnianego pana Adama.  

Mężczyzna jest doświadczonym i cenionym inżynierem oprogramowania, który do niedawna z sukcesami rozwijał swoją karierę w polskim oddziale jednej z międzynarodowych korporacji z branży IT. Jak to bywa w takich firmach, podejście do postulatów środowisk LGBT reprezentowane przez pracodawcę pana Adama było nad wyraz pozytywne.  

Przez lata mężczyzna ignorował nachalną propagandę LGBT w miejscu pracy. Miarka przebrała się jednak, gdy w ubiegłym roku wszyscy pracownicy polskiego oddziału firmy otrzymali maila z zaproszeniem na warszawską Paradę Równości, a w ich służbowym kalendarzu to wydarzenie zostało oznaczone statusem „wymagany”.  

Pan Adam zareagował wówczas, odpowiadając na publicznego maila i kulturalnie poinformował pracodawcę, że „zapraszanie swoich pracowników na Paradę Równości nie jest w zakresie działalności biznesowej firmy”, a poglądy pracowników są ich prywatną sprawą.  

Co stało się dalej? 

Najpierw panu Adamowi zablokowano konto mailowe, a następnie zwolniono go z pracy. W wypowiedzeniu wprost padło stwierdzenie, że przyczyną rozwiązania umowy jest właśnie wypowiedź pana Adama na temat ruchu LGBT, która „mogła mieć negatywny wpływ na samopoczucie pracowników LGBTQ”, a jego „światopogląd leży w całkowitej sprzeczności z wartościami, jakimi kieruje się Spółka w prowadzeniu biznesu, a także wpływa niekorzystnie na atmosferę w miejscu pracy”.  

Do warszawskiego sądu pracy trafił przygotowany przez prawników z Instytutu Ordo Iuris pozew, w którym domagają się przywrócenia pana Adama do pracy. 

Ale to tylko jedna z tego rodzaju spraw, które w ostatnich latach przeszły przez polskie sądy. Możemy być pewni, że prawdziwa fala cenzury dopiero zbliża się do naszego kraju. 

Prace nad motywowaną ideologicznie ustawą o penalizacji mowy nienawiści ze względu na orientację seksualną lub tożsamość płciową nabierają tempa. 

Tuż przed świętami Rządowe Centrum Legislacji opublikowało oficjalny projekt ustawy, a w ubiegłym tygodniu zakończył się etap konsultacji społecznych. Prawdopodobnie jeszcze w tym miesiącu do sejmu trafi ostateczna wersja projektu. 

A w niej paragraf o karze 3 lat więzienia za poglądy niezgodne z wizją świata narzucaną przez „tęczowych” propagandystów. 

Do intensyfikacji prac polskich polityków popycha także Unia Europejska, która coraz wyraźniej domaga się od państw członkowskich uregulowania tych ideologicznych kwestii po myśli lobbystów LGBT. Jeszcze w styczniu Europarlament zagłosował za uznaniem mowy nienawiści i przestępstw z nienawiści za przestępstwa według prawa UE i wezwał państwa członkowskie do wznowienia rozmów na ten temat. Co więcej, przestępstwa tego rodzaju zostały uznane za równie groźne jak terroryzm czy handel ludźmi. 

Czy wyobrażają sobie Państwo taką rzeczywistość? Świat, w którym za wyrażenie poglądów zgodnych z nauczaniem Kościoła katolickiego, możemy zostać uznani za przestępców równie groźnych jak terroryści? 

Obserwując to, co dzieje się już teraz, nie możemy się łudzić, że chodzi tylko o – jak najbardziej słuszne! – kary za faktyczną przemoc, ataki fizyczne, oszczerstwa czy groźby.  

Pan Adam stracił pracę za kulturalną odmowę narzucanego odgórnie uczestnictwa w pokazie rzekomej tolerancji – Paradzie Równości. Pretekstem do zwolnienia go nie była rzeczywista krzywda, ale samo zagrożenie, że być może ktoś poczuje się zraniony jego brakiem aprobaty dla działań pracodawcy! 

Kilka miesięcy temu prezes fundacji Pro-Prawo do życia pan Mariusz Dzierżawski został ukarany grzywną, mimo iż na swoje twierdzenia (nieprzychylne środowiskom LGBT) przedstawiał dowody naukowe. Janusz Komenda stracił pracę w IKEA za zwykłe zacytowanie Pisma Świętego! 

Ta ustawa to nie bat na przestępców. To bat na każdego z nas – każdego, kto odważy się wyrazić sprzeciw wobec narzucania Polakom destrukcyjnej ideologii. 

A to, co widzimy dziś, to zaledwie przedsmak tego, co czeka nas, jeśli ustawa o „mowie nienawiści” rzeczywiście wejdzie w życie. 

Jeśli nie zareagujemy już teraz, będzie tylko gorzej.

Bronię wolności słowa! 

O taką reakcję prosiłem Państwa już kilka miesięcy temu, a dziś chciałbym przede wszystkim serdecznie Państwu podziękować. 

Pod naszą petycją „Stop dyktaturze mniejszości”, w której apelujemy do Prezydenta o przeciwstawienie się próbom likwidacji wolności słowa i poglądów oraz zakneblowania debaty publicznej, podpisało się już ponad 12 000 osób.  

To najlepszy dowód, że ta sprawa spotyka się z Państwa żywym zainteresowaniem, a próby narzucenia ideologicznej cenzury budzą Państwa niepokój. 

Jeśli jeszcze nie złożyli Państwo swojego podpisu pod apelem, wciąż można to zrobić na stronie stopdyktaturze.pl. 

Chciałbym jednak poprosić Państwa o jeszcze większe zaangażowanie. 

Nie mamy wiele czasu, a jeśli chcemy, aby nasze starania były efektywne, musimy mieć poparcie jak najszerszego grona Polaków.

Mamy nadzieję, że zanim jeszcze przyjdzie pora na działania Pana Prezydenta, uda nam się wywrzeć wpływ na parlamentarzystów. To od nich zależy, czy projekt ustawy kneblującej nam usta przejdzie ścieżkę procedowania w sejmie. Chcemy działać już na tym etapie, aby nie pozostawiać lobbystom LGBT wolnej drogi. 

Dlatego po pierwsze: chciałbym prosić, aby działali Państwo w tej sprawie w swoich środowiskach. Musimy informować, alarmować o nadciągających zagrożeniach, uświadamiać, czym w rzeczywistości poskutkują zapisy prawne o „mowie nienawiści”. Niebezpieczne postulaty ideologii LGBT mogą zwieść wielu piękną otoczką tolerancji i nowoczesności. Dlatego tak ważna jest rola osób, które wiedzą, co kryje się za tą fasadą. 

Ze strony stopdyktaturze.pl mogą Państwo w łatwy sposób pobrać gotowe formularze do zbierania podpisów. Jeśli tylko macie Państwo możliwość, serdecznie proszę, abyście zebrali podpisy od znajomych, przyjaciół czy bliskich. Taką kartę należy następnie przesłać na adres Centrum Życia i Rodziny, również podany na stronie.

Chcę się zaangażować! 

Chcemy jednak trafić z naszym apelem do kolejnych środowisk. Musimy jak najszybciej rozpocząć szeroką kampanię informacyjną w internecie, a także w prasie. 

Przekonaliśmy się już, że takie działania mogą okazać się bardzo skuteczne. Gdy przeprowadziliśmy podobną kampanię prasową z naszą petycją „Stop związkom partnerskim”, odzew czytelników był ogromny! Do naszego biura spłynęły setki kart z podpisami.  

Dlatego również teraz chcemy skorzystać z tego sposobu nagłośnienia sprawy. 

Przeprowadziliśmy już wstępne rozmowy na ten temat z kilkoma redakcjami. Szacowane koszty kampanii prasowej sięgną jednak kilkudziesięciu tysięcy złotych. 

Dlatego pilnie potrzebujemy Państwa wsparcia! 

Bardzo proszę Państwa o pomoc w sfinansowaniu promocji kampanii „Stop dyktaturze mniejszości” dobrowolnym datkiem w wysokości 50 zł, 100 zł, a jeśli mają Państwo taką możliwość, to nawet kwotą 200 zł albo większą.

Wspieram walkę z ideologiczną cenzurą! 

Gotowy projekt może w każdej chwili trafić do Sejmu. To oznacza, że musimy zmobilizować wszystkie siły, aby w decydującym momencie móc pokazać politykom, że nie pozwolimy odebrać sobie wolności słowa.

Kolejne kroki rządzącej koalicji i sprzymierzonych z nią środowisk LGBT wskazują, że zrobią wszystko, by dopiąć swego.

I jest jasne, o co toczy się gra. Muszą zakneblować Polaków, zanim wytoczą na sali plenarnej najpoważniejsze działa: wprowadzanie instytucji związków partnerskich, następnie małżeństw jednopłciowych, a postawieniem kropki nad „i” będzie przyznanie im prawa do adopcji dzieci. 

Dokładnie to znajduje się bowiem na końcu drogi, na którą wejdziemy, jeśli w Polsce uda się wprowadzić ustawę o „mowie nienawiści”. 

Na to nie możemy pozwolić! 

Liczę na Państwa pilną reakcję w tej sprawie! 

Centrum Życia i Rodziny 

W Sprawie donacji

Dane do przelewu: 

Centrum Życia i Rodziny

Skrytka pocztowa 99, 00-963 Warszawa 81 

Nr konta: 32 1240 4432 1111 0011 0433 7056, Bank Pekao SA 

Z dopiskiem: „Darowizna na działalność statutową Centrum Życia i Rodziny” 

SWIFT: PKOPPLPW 

IBAN: PL32 1240 4432 1111 0011 0433 7056 

Skrytka Pocztowa 99, 00-963 Warszawa 

tel. +48 22 629 11 76

***

Szanowni Państwo, Początek sierpnia to dni, w których wspominamy bohaterskie czyny Powstańców Warszawskich, wśród których istotną część stanowili ludzie młodzi – w tym prawie 10 tys. nastolatków. Niezależnie od dyskusji na temat zasadności Powstania, narodowy zryw i męstwo młodego pokolenia (wychowanego przez 20 lat II RP) zainspirowały silny nurt patriotyczny w młodzieżowej kulturze ostatnich dwudziestu lat. Dzisiaj potrzebujemy kolejnych inspiracji i impulsów, które pozwolą pozyskać młodych do walki o Polskę i wolność. Poza kilkoma chlubnymi wyjątkami, ostatnie dwadzieścia lat to jednak historia zaniedbań w walce o młode pokolenie. CBOS opublikował niedawno badania, z których wynika, że obecnie wśród osób w wieku 18-25 lat prawie 30% deklaruje się jako zwolennicy szeroko pojętej lewicy. To najwyższy wynik w historii badań społecznych prowadzonych przez CBOS! Co znaczące, pierwszy raz od ponad 20 lat większy odsetek młodych ludzi deklaruje poglądy lewicowe niż prawicowe. Obserwując te niepokojące tendencje, zadajemy sobie pytanie, jak dotrzeć do młodych z promocją dobra, prawdy i piękna w czasach politycznego dyktatu radykalnych ideologii. Na pewno nie wolno nam w tej misji liczyć na polityków i rząd. Musimy sami wziąć odpowiedzialność za stworzenie atrakcyjnej oferty formacyjnej dla młodych ludzi. Dzięki tegorocznemu połączeniu sił Instytutu Ordo Iuris oraz Centrum Życia i Rodziny, w tym roku rozpoczęliśmy szereg nowych aktywności, dzięki którym już dzisiaj docieramy do tysięcy młodych ludzi w całej Polsce! Zgodnie z założeniami rozwojowymi Instytutu, które przygotowywaliśmy pod koniec 2023 roku, jesteśmy już obecni na festiwalach młodzieżowych. Na razie testujemy różne formy udziału naszych ekspertów. To najwyższy czas, by rozmowy o sprawach ważnych nie były domeną lewicowych organizacji na festiwalach Jerzego Owsiaka. W lipcu byliśmy na Max Festiwalu w Niepokalanowie, gdzie mieliśmy okazję porozmawiać z młodzieżą o tym, jak kształtować swój charakter w dobie kryzysu edukacji i autorytetów oraz wszechobecnej technologii. Młodzi uczestnicy festiwalu byli bardzo zainteresowani rozmowami o obronie życia, wolności słowa, a także naszymi filmami i materiałami edukacyjnymi. Kolejne festiwale przed nami. A po okresie prób, w 2025 roku mamy zamiar dotrzeć do jeszcze szerszego kręgu młodzieżowych wydarzeń. W ostatnich miesiącach ruszyliśmy także w Polskę, by spotykać się osobiście z uczniami, rodzicami i nauczycielami w polskich szkołach. Odwiedziliśmy między innymi Wieliczkę, Luboń czy Trzebnicę. Kilkukrotnie byliśmy także zapraszani na spotkania formacyjne Młodzieży Wszechpolskiej – w tym na Szkołę Centralną. Nadal kontynuujemy też oczywiście dotychczasowe formy dotarcia do młodych ludzi. Obecnie trwa już 28. edycja programu stażowego Instytutu Ordo Iuris. Łącznie przez te lata staże w Ordo Iuris odbyło ponad trzysta osób! Każdego roku kilkaset młodych ludzi jest także wolontariuszami na Marszach dla Życia i Rodziny w całej Polsce. Gdy dołożymy do tego liczne kampanie Ordo Iuris oraz Centrum Życia i Rodziny w polskich szkołach (takie jak kampania Szlachetny piątek, Szkoła przyjazna rodzinie czy Chrońmy dzieci), koła naukowe Ordo Iuris na największych polskich uniwersytetach czy Akademię Ordo Iuris – w ramach której już od 2019 roku, każdego roku kilkadziesiąt młodych studentów, doktorantów i absolwentów prawa i innych nauk humanistycznych mogło poszerzać swoją wiedzą prawniczą oraz nauczyć się sztuki autoprezentacji czy wystąpień medialnych – śmiało można stwierdzić, że dotarliśmy wspólnie do kilkudziesięciu tysięcy młodych Polaków. Nie mamy wątpliwości, że tylko w taki sposób – poprzez konsekwentną formację i bezpośrednie docieranie do młodych ludzi – możemy doprowadzić do prawdziwej zmiany społecznej i zadbać o przyszłość Polski, która leży w rękach współczesnej młodzieży! Wspieram działania na rzecz polskiej młodzieży! Jak widać, już pierwsze miesiące wspólnej działalności Ordo Iuris i Centrum Życia i Rodziny zaowocowały przetarciem nowych szlaków w kwestii ochrony i troski o przyszłość młodego pokolenia. Ale to tylko początek. Rozpoczęliśmy pracę nad przygotowaniem kompleksowej oferty zajęć, warsztatów i spotkań z ekspertami Ordo Iuris oraz Centrum Życia i Rodziny, z którą chcemy wyjść do polskich szkół, uczelni wyższych oraz organizatorów wszelkich festiwali i innych wydarzeń dla młodzieży. Nieoceniona w tym będzie ogólnopolska sieć Szkół Przyjaznych Rodzinie tworzona od lat przez Centrum Życia i Rodziny. Już tej jesieni planujemy natomiast zagospodarować dotychczasową siedzibę Centrum Życia i Rodziny, by stworzyć z niej miejsce regularnych spotkań, konferencji i wydarzeń formacyjnych dla młodych ludzi. Jeśli ten projekt się powiedzie, będziemy mogli z optymizmem patrzeć w przyszłość, rozważając wyjście z podobnymi inicjatywami także do młodzieży w innych polskich miastach. Głęboko wierzymy w to, że w obliczu wszechobecnej lewicowej propagandy, w którą obecnie włącza się już także polski rząd, młodzi ludzie – skłonni z natury do buntu i sprzeciwu – będą poszukiwać alternatywy dla dominującego nurtu. W tej sytuacji, to właśnie na nas spoczywać będzie odpowiedzialność dotarcia do nich z atrakcyjnym przekazem patriotycznym i promocją prawa naturalnego, wartości życia, rodziny i wolności. To ambitne plany, których powodzenie będzie jednak ściśle związane ze zgromadzonymi na te cele środkami. Dlatego będziemy Państwu bardzo wdzięczni za wsparcie wysiłków Instytutu Ordo Iuris oraz Centrum Życia i Rodziny na rzecz walki o młode pokolenie, które będzie wkrótce decydować o przyszłości świata. Wspieram walkę o młode pokolenie! Lewica wie, że „młodzież to przyszłość”..._ Ideolodzy skrajnej lewicy doskonale wiedzą, że aby na trwałe zmienić postawy całych społeczeństw i doprowadzić do ostatecznego przyjęcia ich postulatów, trzeba zawładnąć umysłami tych, którzy za kilkanaście lat będą decydować o kształcie prawa w Polsce i na całym świecie. Młodzi ludzie, naturalnie znajdujący się na etapie kształtowania własnej tożsamości i poszukiwań identyfikacji oraz buntu wobec wartości uznawanych przez swoich rodziców – a do tego często cechujący się pewnym brakiem życiowego doświadczenia, które skutecznie weryfikuje większość lewicowych fikcji – są dla wszelkiej maści propagandystów wyjątkowo łatwym łupem. A jednocześnie wyjątkowo cennym, bo dającym nadzieje na przetrwanie ich niebezpiecznych idei w przyszłości. To dlatego tak zależy im na tym, aby dostać się do szkół, stąd próby demontażu programów nauczania i przerobienia ich na swoją modłę. Stąd też przejęcie mediów, które wprost przesycone są zideologizowanym przekazem, sączonym już od małego. Stąd próby dotarcia do młodzieży poprzez wydarzenia takie jak „Campus Polska przyszłości” czy obecność lewicowych organizacji i polityków na młodzieżowych festiwalach. ...dlatego nie możemy oddać im pola! Zarówno Instytut Ordo Iuris, jak i Centrum Życia i Rodziny od lat w swoich działaniach skupiają się na tematach, które pośrednio lub bezpośrednio dotyczą młodych ludzi. Nasze kampanie związane są przecież z edukacją, przeciwdziałaniem nachalnej promocji postulatów środowisk LGBT w szkołach, ochroną młodzieży przed wulgarną seksedukacją, promowaniem wartości małżeństwa i rodzicielstwa. Wszystko to przyczynia się do kształcenia świadomych i uczciwych intelektualnie młodych ludzi o dobrze wyważonym kompasie moralnym. Centrum Życia i Rodziny już od kilku lat walczy z próbami deprawacji młodzieży w szkolnych ławach. Poprzez akcje takie jak Szlachetny Piątek, staramy się dotrzeć do uczniów z przekazem o wartości wierności, czystości i szlachetności i dać im odwagę do przeciwstawienia się próbom indoktrynacji takim jak organizowane przez środowiska LGBT Tęczowe Piątki. Nasz przekaz kierujemy także do nauczycieli, wyposażając ich w wiedzę i narzędzia, które pomogą im wychowywać młodzież do wartości nawet w tak skrajnie niesprzyjającej instytucji, jaką obecnie staje się polska szkoła. W ramach Instytutu Ordo Iuris przeprowadzaliśmy w szkołach akcję „Chrońmy dzieci!”, dzięki której byliśmy w stanie zatrzymać wdrażanie wulgarnej edukacji seksualnej w wielu polskich szkołach. Przyczyniliśmy się do niemal całkowitego zaprzestania organizowania głośnej niegdyś akcji Tęczowych Piątków, która dziś jest już wydarzeniem obecnym w absolutnie marginalnej liczbie polskich szkół. Skutecznie walczyliśmy też z programem wulgarnej edukacji seksualnej w Gdańsku Zdrovve Love czy warszawską deklaracją LGBT+ Rafała Trzaskowskiego, która także zakładała wdrażanie do warszawskich szkół wulgarnej edukacji seksualnej według niesławnych standardów WHO. Wydaliśmy szereg przystępnych poradników prawnych dla rodziców i nauczycieli oraz udostępniamy bezpłatnie wzór „Rodzicielskiego oświadczenia wychowawczego”, dzięki któremu rodzic może poinformować szkołę, że uczestnictwo jego dziecka we wszelkich zajęciach dodatkowych wymaga uzyskania każdorazowej, odrębnej zgody rodzica, wyrażonej po zapoznaniu się z programem i treścią zajęć. Ostatnio opublikowaliśmy też między innymi raport dotyczący edukacji seksualnej, w którym opisujemy mechanizmy działania „edukatorów” seksualnych i odsłaniamy kłamstwa permisywnego modelu edukacji seksualnej oraz zainterweniowaliśmy w związku z antypolską rewolucją w podstawie programowej polskich szkół, przyczyniając się do wycofania się przez ministerstwo z części szkodliwych zmian. Centrum Życia i Rodziny, wychodząc naprzeciw potrzebie coraz lepszej współpracy szkół z rodzicami uczniów w zakresie wychowania, od lat prowadzi program Szkoła Przyjazna Rodzinie. Jego celem jest stworzenie przestrzeni współpracy dla szkół, organizacji pozarządowych i osób zaangażowanych w promocję wartości rodzinnych, tak aby szkołę uczynić miejscem przyjaznym rodzinie – czyli takim, w którym dostrzegana i respektowana jest jej wartość i rola w rozwoju osobowym człowieka. Nasi eksperci ruszyli w Polskę W ramach rozwoju współpracy z rodzicami i pedagogami odwiedzamy także szkoły w całej Polsce z prelekcjami na temat problemu uzależnień cyfrowych i tego, jak wychowywać i kształtować charaktery młodych ludzi w dobie dominacji świata wirtualnego, a także na temat wchodzącej do szkół tylnymi drzwiami edukacji seksualnej i ideologii LGBT. W ostatnich tygodniach udało nam się odwiedzić między innymi Wieliczkę, Luboń czy Trzebnicę, gdzie spotykaliśmy się z rodzicami i uczniami, by opowiedzieć o próbach ideologicznych przetasowań w podstawie programowej czy obronie przed genderową ofensywą i rosnącą falą uzależnień młodych ludzi od technologii. Na zaproszenie naszych Darczyńców i Sympatyków organizujemy też projekcje filmów Centrum Życia i Rodziny (w tym między innymi filmu „Oraz że Cię nie opuszczę”, w którym przedstawiamy historie osób, które mimo rozpadu małżeństwa postanowiły dochować wierności przysiędze). Na takich pokazach, połączonych często z ciekawymi dyskusjami, pojawiają się też młodzi ludzie, zainteresowani tymi trudnymi tematami, szukający treści głębszych niż serwowana dziś w mediach papka. Gdy tylko skończą się wakacje, planujemy organizować kolejne spotkania z uczniami, nauczycielami i rodzicami w całej Polsce. Serdecznie zachęcamy do kontaktu wszystkich chętnych do zaproszenia naszych ekspertów do swojego miasta. Wspieram te kampanie! Razem pomogliśmy ukształtować tysiące młodych ludzi Ale nasza walka o młodych ludzi to nie tylko obrona przed ideologizacją szkół, praca analityczna, naukowa i komunikacja oraz bezpośrednie spotkania z uczniami, nauczycielami i rodzicami. To także konsekwentna i cierpliwa formacja uczniów i studentów, którzy już od lat uczą się od naszych ekspertów jak odważnie, mężnie i profesjonalnie stawać w obronie życia, rodziny, wiary i wolności. Już w 2019 roku Instytut Ordo Iuris zainicjował powstanie Akademii Ordo Iuris, w ramach której każdego roku organizowaliśmy regularne szkolenia dla studentów, doktorantów oraz absolwentów prawa i innych nauk społecznych i humanistycznych. Uczestnicy Akademii Ordo Iuris mogą nie tylko poszerzyć swoją wiedzę z zakresu prawa konstytucyjnego, cywilnego, rodzinnego, karnego, administracyjnego, gospodarczego czy międzynarodowego, ale też nauczyć się sztuki autoprezentacji czy wystąpień medialnych. Każdego roku w naszej akademii brało udział po kilkadziesiąt lub nawet kilkaset młodych ludzi. Cztery lata wcześniej przyjmowaliśmy na staże pierwszych stażystów. Łącznie staże w Instytucie Ordo Iuris odbyło już kilkaset osób, a obecnie trwa 28. edycja programu stażowego. Kilkaset młodych ludzi pomaga też co roku przy organizacji Marszów dla Życia i Rodziny w całej Polsce. Czas na kolejny krok Chcemy także docierać do młodych ludzi tam, gdzie są oni obecni. Z pewnością znane są Państwu obrazki z festiwali takich jak Pol&Rock (dawniej Woodstock), których uczestnicy mogą spotykać się z suflowanymi im przez organizatorów autorytetami, wśród których byli już między innymi prezydent Lech Wałęsa, Olga Tokarczuk, Borys Szyc, Martyna Wojciechowska i grono lewicowych gwiazd i autorytetów. Nie ma wątpliwości, że takie wydarzenia są bardzo dobrą okazją do formowania młodego pokolenia. Dlatego cieszymy się, że w Polsce powstają także alternatywne festiwale, na których młodzi ludzie mogą dobrze się bawić, nie będąc jednocześnie indoktrynowanym przez skrajną lewicę. W tym roku eksperci Centrum Życia i Rodziny oraz Instytutu Ordo Iuris byli obecni na Max Festiwalu – Rekolekcyjnym Spotkaniu Młodych, które odbyło się w lipcu w Niepokalanowie. Na festiwalu mieliśmy okazje by osobiście porozmawiać z młodzieżą na temat destrukcyjnego wpływu wszechobecnej technologii na ich życie i kształtowaniu charakteru. Uczestnicy festiwalu mogli też bezpłatnie otrzymać publikacje, filmy i materiały edukacyjne Centrum Życia i Rodziny oraz Instytutu Ordo Iuris. Od września mamy natomiast ambitne plany, by wykonać kolejny, istotny krok na drodze do budowania skutecznej ideowej formacji młodego pokolenia. Chcemy bowiem stworzyć miejsce, które będzie nam mogło służyć do organizowania regularnych spotkań, konferencji i wydarzeń formacyjnych dla młodzieży i nie tylko. W dalszej kolejności naszym ambitnym celem będzie stworzenie całej sieci klubów terenowych w całej Polsce, ale powodzenie tych planów będzie zależeć od wielu czynników – w tym przede wszystkim od skali otrzymywanego wsparcia. Chcę wesprzeć walkę o polską młodzież! Wspólnie możemy uratować młode pokolenie Nasze plany są bardzo ambitne, ale także i kosztowne. Tylko w tej jednej krótkiej wiadomości napisaliśmy Państwu między innymi o naszych licznych kampaniach (takich jak Szlachetny Piątek, Chrońmy dzieci czy Szkoła przyjazna rodzinie), naszej walce z genderową indoktrynacją i seksualizacją dzieci i młodzieży w polskich szkołach, o naszych poradnikach prawnych dla rodziców i nauczycieli, o naszych analizach i raportach na temat edukacji seksualnej, o interwencjach związanych z procedowanymi zmianami prawa, o wyjazdach na festiwale młodzieżowe oraz spotkaniach z rodzicami, nauczycielami, uczniami i studentami oraz o przygotowaniu miejsca w centrum Warszawy, w którym będziemy się mogli regularnie spotykać z młodymi ludźmi, którzy chcą kształtować swój charakter i zdobywać wiedzę o tym, co najważniejsze. Wszystkie te aktywności to nie tylko wiele godzin pracy zespołu Instytutu Ordo Iuris oraz Centrum Życia i Rodziny, ale także istotne koszty podróży, druku materiałów i ich promocji, usług informatycznych i medialnych... Mimo tego, jesteśmy zdeterminowani, by zawalczyć o młodych ludzi i zaoferować im realną alternatywę, której tak bardzo dziś potrzebują – w świecie zdominowanym przez wszechobecną indoktrynacje ideologiczną i dyktat radykalnej lewicy. Musimy przebić się przez mur propagandy i kłamstw ideologów, który budują przed ich oczyma media, politycy, aktywiści. Dlatego będziemy Państwu bardzo wdzięczni za wsparcie nas w tej walce. Wspieram działania Centrum Życia i Rodziny! Serdecznie pozdrawiamy

Dane do przelewu: Centrum Życia i Rodziny Skrytka pocztowa 99, 00-963 Warszawa 81 Nr konta: 32 1240 4432 1111 0011 0433 7056, Bank Pekao SA Z dopiskiem: „Darowizna na działalność statutową Centrum Życia i Rodziny” SWIFT: PKOPPLPW IBAN: PL32 1240 4432 1111 0011 0433 7056

 https://czir.org/

 

KOŁAKOWSKA O PERWERSJI ŻYDOPOPRAWNOŚCI POLITYCZNEJ

 

Twierdzić, że poprawność polityczna to tylko język i grzeczność, to tak, jakby twierdzić, że orwellowska nowomowa jest tylko językiem

 

„Imagine...”: intelektualne źródła poprawności politycznej[1]

 

Spośród wielu popularnych utopijnych wizji najbardziej dziś znaną, najwierniej odzwierciedlającą marzenia i ideały całego pokolenia, a zarazem najbardziej przerażającą, jest ta przedstawiona przez Johna Lennona w przeboju Imagine. Jest to bowiem wizja ostatecznego zwycięstwa strażników politycznej poprawności: zwycięstwa ideologii nad zdrowym rozsądkiem i rozumem, nad językiem i historią, nad nauką i nad faktami – nad człowiekiem i wolnością. Innymi słowy, zwycięstwa totalitaryzmu na skalę światową.

 

Odpowiedzialność za tę wizję ponoszą najrozmaitsi wizjonerzy. Sporo można zwalić na Rousseau. Winą można też obarczyć francuskich utopistów, ideę powszechnych praw człowieka i, rzecz jasna, francuskie oświecenie, zawsze występujące w roli głównego podejrzanego, gdy jest mowa o źródłach totalitaryzmu (i wielu innych plag). Jednak nowa totalitarna mentalność –[MHO1]  mentalność poprawności politycznej – więcej zawdzięcza Rousseau, i być może francuskim utopistom, niż duchowi oświecenia. Nie odznacza się wiarą w Rozum ani w potęgę wiedzy; jest na wskroś antyracjonalistyczna, wroga nauce, niechętna wobec badań empirycznych. Owszem, ma ona pewne cechy oświeceniowe lub „gnostyczne”: uniwersalizm, utopijne wizje i przekonanie, że świat można oczyścić ze zła i stworzyć świat nowy, doskonały. Ale nie znajdziemy w niej racjonalizmu. W tej nowej totalitarnej mentalności występują też nowe cechy, przynajmniej na pierwszy rzut oka różne od poprzednich. Rdzeń jest jednak ten sam.

 

Trafnie ujął to Benjamin Constant w swoich Principes de politique[2]. Po „absurdalnej” teorii Rousseau, zgodnie z którą społeczeństwo może sprawować nieograniczoną władzę nad jednostką, przez długi czas wierzono, że „aby lud był wszystkim, jednostka musi być niczym”[3]. Wynika z tego, zauważył Constant, że wolność jest „niczym innym, jak nową formą despotyzmu”. Rządzący lub ci, co władzę sobie uzurpują, „mogą posługiwać się słowem ‘wolność’, by swoje nadużycia usprawiedliwić, ponieważ jest ono, niestety, nieskończenie usłużne”[4]. Ci, co przejęli władzę podczas Rewolucji Francuskiej, osiągnęli to przez „ukrywanie prawdziwych interesów, które nimi kierowały, i przywłaszczanie sobie bezinteresownych na pozór zasad i opinii, które posłużyły im za sztandar”[5]. Zdaniem Constanta idea Rousseau jest odpowiedzialna „za większość przeszkód, z jakimi ustanawianie wolności się spotykało […], za gros nadużyć, jakie wkradają się do wszelkich rządów […] i za większość zbrodni, jakie następują po społecznych konfliktach i politycznych wstrząsach”[6].

 

Constant przestrzega nie tyle przed tyranią większości, ile przed tyranią, która bezprawnie imię większości sobie przywłaszcza i wykorzystuje demokratyczną retorykę dla własnych celów; przed tyranią, która nie tylko ludzi uciska, lecz głosi, iż są wolni, zmusza ich, by to przyznawali, i utrzymuje, że jej działania wyrażają ich wolę. Wszystko to wydaje się nam niepokojąco znajome. I niepokojące jest nie dlatego, że jest znajome z czasów Związku Sowieckiego, lecz dlatego, że dostrzegamy to samo we współczesnej Europie. Rousseau nie jest może źródłem wszelkiego zła, lecz był on pośrednim źródłem inspiracji dla utopijnych elementów myśli totalitarnej, a zarazem dla politycznie poprawnej myśli pokolenia lat sześćdziesiątych, z których wywodzi się wiele aspektów współczesnej mentalności totalitarnej. Wiele jest tu wspólnych korzeni, a jednym z nich jest właśnie teoria Rousseau.

 

Przypominam słowa piosenki Johna Lennona: „Imagine there’s no heaven ... No hell below us. Above us only sky... Imagine all the people living for today... Imagine there’s no countries... Nothing to kill or die for. No religion too... Imagine no possessions... No need for greed or hunger. A brotherhood of man... Imagine all the people Sharing all the world...” [„Wyobraź sobie, że nie ma nieba... Na dole nie ma piekła, nad nami jest tylko niebo... Wyobraź sobie, że wszyscy ludzie żyją dniem dzisiejszym… że nie ma państw... ani niczego, za co warto zabijać lub umierać. Ani religii... ani własności... Nie ma chciwości ani głodu. Panuje braterstwo...”].

 

Przyznaję, że wolałabym w ogóle nie wyobrażać sobie wszystkich ludzi naraz. A jeśli już muszę, to wolę pojedynczo, indywidualnie. Nie sposób jednak wyobrazić sobie „wszystkich ludzi” indywidualnie; takie wyobrażanie zakłada postrzeganie ich jako całości, i to abstrakcyjnej – co już samo w sobie ma daleko idące ideowe konsekwencje. A wyobrażanie sobie wszystkich ludzi naraz w takim właśnie utopijnym świecie budzi grozę. Nie dlatego, że wizja świata bez państw i bez religii, bez wartości, za które warto zabijać lub umierać, bez nieba i piekła, bez własności, jest wizją przerażającą. I nie tylko dlatego, że dreszcz przeszywa  na myśl o tym, jak – to znaczy za pomocą jakich represji – taką utopię wbrew naturze ludzkiej można by (hipotetycznie) wprowadzić i kto by ją utrzymywał. Wizja ta budzi grozę także dlatego, że zdaje się być szeroko podzielaną aspiracją XXI wieku, szczególnie w nowej Europie.

 

Co ta wizja ma wspólnego z poprawnością polityczną? Poprawność polityczna wyrosła z tej samej utopii i na tym samym gruncie: amerykańskiego ruchu protestu dzieci-kwiatów lat sześćdziesiątych. Ma wiele wspólnego z innymi ruchami, modami i ideologiami, które też z tej utopii czerpią: między innymi z feminizmem, antyglobalizmem, ekologią i filozofią New Age. Jest tak samo abstrakcyjna i tak samo bezmyślna; wyrasta z tego samego czystego, dziecinnego idealizmu, w którym nie ma cienia ironii; jej zwolennicy tak samo nie zastanawiają się nad możliwością realizacji swoich ideałów, nad ich implikacjami ani praktycznymi skutkami działań, które w imieniu tych ideałów zalecają lub chcą nakazać. Wszystkie wypowiedzi i działania, zakazy, nakazy, zarzuty i mody intelektualne, które określamy jako politycznie poprawne, z tej właśnie wizji czerpią inspirację. Polityczna poprawność wyobraża sobie wszystkich naraz i mówi: wszyscy jesteśmy równi. Pod każdym względem.

 

Ale, jak to w utopiach bywa, są też równiejsi. Na przykład kobiety. Ale nie wszystkie: tylko poprawnie myślące, o słusznej feministycznej świadomości. Także narody, które nigdy niczego nie osiągnęły, ale za to nienawidzą zachodnich wartości. (Nie wolno mówić, jak to zrobił Saul Bellow kilka lat temu podczas wykładu na Harvardzie, że Zulusi nigdy nie wydali pisarza na miarę Dostojewskiego. Trzeba mówić, że Zulusi mają własne, o wiele lepsze tradycje, a poza tym Dostojewski jest białym samcem i już choćby z tego powodu zasługuje na potępienie.) Także analfabeci. Nie ma głupich; są tylko mądrzy inaczej. Każdy ma własną prawdę, tak samo ważną jak każda inna (choć niektóre są ważniejsze) i ukształtowaną przez to, kim jest. Czegoś takiego jak prawda obiektywna nie ma; jest to pojęcie autorytarne, wymyślone i narzucone przez zachodnią cywilizację w celu zniewolenia „słabszych”.

 

Każdy ma prawo do wyższych studiów, zwłaszcza jeśli jest niepiśmienny i umysłowo upośledzony. A jeśli do tego jest czarną lesbijką, zasługuje na katedrę. Każda szkoła (zwłaszcza w Anglii) powinna prowadzić specjalne zajęcia dla dzieci, które mają trudności z pisaniem, czytaniem, skupianiem się, niekradzeniem, nieprzynoszeniem do szkoły broni palnej i nieatakowaniem nauczycieli. Dziećmi, które takich trudności nie mają, będzie można ewentualnie się zająć, jak znajdą się na to czas i pieniądze. Każda szkoła powinna prowadzić też lekcje po arabsku i w suahili, bo nie wolno, broń Boże, zmuszać dzieci do mówienia językiem kraju, w którym mieszkają: byłby to rasizm, obraza ich godności, negacja wartości ich kultury i ograniczanie ich wolności. Wszystkim dzieciom w szkole (ale nie nauczycielom) należy się szacunek i wszystkie mają prawo do autoekspresji, zawsze i wszędzie, ale zwłaszcza na lekcjach. Egzaminy są metodą represji i wprowadzają niepożądane nierówności, przez co krzewi się „elitaryzm”, a elitaryzm trzeba zwalczać. Fakty nie mają znaczenia.

 

Wszelkie oznaki religii powinny być w szkołach zabronione (zwłaszcza szopki na Boże Narodzenie), chyba że islamskie, bo islam to religia pokojowa, która słusznie potępia to, co potępić należy, a zwłaszcza wąskie, elitarne, imperialistyczne i rasistowskie wartości zachodniej cywilizacji. Wszyscy nielegalni imigranci powinni natychmiast dostać dokumenty, obywatelstwo i prawo głosu, a zwłaszcza prawo do publicznego wyrażania nienawiści wobec kraju, który ich przyjął. Kapitalizm, Ameryka, Izrael, kolonializm, wielki biznes i globalizacja są złem absolutnym, źródłem wszystkich naszych nieszczęść. Każdy ma prawo spełnić wszystkie swoje aspiracje, a najlepiej żądać ich spełnienia od państwa; każdy ma prawo do autoekspresji (lecz nie do wolności słowa); każdego określa jego przynależność do pewnej grupy – seksualnej, społecznej, religijnej, etnicznej; każda taka grupa, jeśli jest mniejszością, ma prawo domagać się od państwa przywilejów. Jedyne rozwiązanie problemów świata – szkół, uniwersytetów, biedy, szpitali, głodu w Trzecim Świecie – to nieustanne i obfite łożenie na nie pieniędzy. Muszą to jednak być fundusze państwowe, z podatków, i nie należy wnikać w to, jaki się z nich robi użytek, zwłaszcza gdy chodzi o Trzeci Świat i dyktatorów, którzy niebywale wprost się troszczą o tych, którymi rządzą, i oczywiście nigdy nie mieli żadnej broni nuklearnej, biologicznej ani chemicznej. Jedyna wojna sprawiedliwa to taka, którą popierają w ONZ przedstawiciele afrykańskich dyktatur marksistowskich, a także Rosja, Francja, Chiny i Syria. Prezydent Bush jest niebezpiecznym półgłówkiem na czele imperialistycznego państwa, które zagraża pokojowi światowemu. Trzeba tępić wszelkie formy rasizmu, a najbardziej Izraelczyków. Źródłem terroryzmu jest ewidentnie bieda w Trzecim Świecie (której przyczyną jest amerykańska chciwość), ale też Izrael i konflikt na Bliskim Wschodzie. I tak dalej.

 

Zwolennicy politycznej poprawności głoszą to w szkołach i na uniwersytetach, w debatach politycznych i w parlamentach. Lubią mówić o tolerancji (ale tylko wobec poprawnie myślących) i multikulturalizmie (który ma służyć tylko antyzachodnim kulturom i tępić naszą własną), różnorodności (jak wyżej), sprawiedliwości (ale tylko społecznej), świadomości (ale tylko społecznej), sumieniu (ale tylko społecznym), prawach jednostki (ale nigdy o obowiązkach), o demokracji (która znaczy tyle, co prawa jednostki, zwłaszcza prawa jednostek należących do pewnych grup), o dialogu (zawsze „pokojowym”, zwłaszcza z Arafatem i Saddamem Hussajnem). Mówią o tym wszystkim w imię utopijnej wizji, w której nie ma biedy, wszyscy są równi i wolni, nieskrępowani historią, tradycją ani religią. W praktyce przekłada się to na nietolerancję, ignorancję, nienawiść, pogardę, zawiść, ograniczenie wolności i cenzurę.

 

Kilka uściśleń. Niektóre z wymienionych tu i poniżej poglądów i sposobów myślenia są skrajne i uznawane tylko przez fanatycznych ideologów politycznej poprawności; nie mogłyby chyba istnieć w izolacji od całej reszty. Inne są bardziej rozpowszechnione, a nawet de rigeur wśród lewicowych elit, i jak najbardziej mogą istnieć w izolacji. Można na przykład szczerze nie cierpieć Busha albo Szarona, szczerze popierać palestyńskie roszczenia do własnego państwa, a nawet święcie wierzyć, że dzieci w Iraku umierają wskutek zachodniego embarga – a nie dlatego, że wszystkie humanitarne dary lekarstw i żywności rozkrada Saddam Hussajn – i nie wierzyć w całą resztę. I można być przy tym wszystkim równie dobrze na lewicy, jak na prawicy. Można, nie będąc wyznawcą poprawności politycznej, wyznawać poszczególne poglądy, które wchodzą w skład ideologii politycznej poprawności. Można je wyznawać szczerze, w sposób przemyślany; albo bezmyślnie, z naiwności, ulegając propagandzie; albo ze snobizmu czy z konformizmu, czy z chęci bycia modnym itd. Można też, wyznając je, nie być świadomym, że poglądy te są politycznie poprawne.

 

Nie sugeruję też bynajmniej, że wszystkie bez wyjątku poglądy, które do tej ideologii należą, są z konieczności czy z definicji fałszywe. Stwierdzam jedynie, iż są one jej częścią.

 

Wyobrażanie sobie wszystkich ludzi naraz jest notorycznie jednym z ulubionych zajęć liberałów (w sensie amerykańskim, społeczno-politycznym). Upodobanie to mogłoby nawet posłużyć jako podstawowa część wstępnej i uproszczonej definicji liberała. Skłonność do takiego wyobrażania płynie z liberalnej wizji natury ludzkiej, która jest wizją ahistoryczną i abstrakcyjną. Liberałowie niejako z definicji wyobrażają sobie wszystkich razem, podczas gdy konserwatyści, których wizja świata i natury ludzkiej jest historyczna, raczej od tego stronią. Można by nawet zaryzykować jeszcze szersze twierdzenie, a mianowicie, że konserwatysta w ogóle nie lubi czegokolwiek sobie wyobrażać – woli odnosić się do tego, co jest i co widzi – podczas gdy liberał bez przerwy coś sobie roi. Jest w tym sporo prawdy, jeśli wolno powiedzieć ogólnie, że myśl liberalna jest abstrakcyjna i uniwersalna, a konserwatywna – praktyczna i indywidualna. Liberalizm z łatwością może się przeobrazić w ideologię; konserwatyzm – z trudem, ponieważ ideologia jest mu z definicji obca.

 

Poprawność polityczna na wszystkich poziomach – jako cecha poszczególnych opinii; jako cecha polityki państw w różnych dziedzinach; jako cecha ogólnego światopoglądu; wreszcie jako cecha języka – ma swoje korzenie w myśli i duchu liberalnym, nawet jeśli daleko od nich odbiega, a czasem nawet bywa z nimi sprzeczna. Jest rodzajem fetyszyzacjiliberalizmu, prowadzącej (niechybnie, jak każda fetyszyzacja) do sprzeniewierzenia się mu. Wywodzi się, jak liberalizm, z wizji egalitarnej, ale w praktyce okazuje się skrajnie nieegalitarna, a także antydemokratyczna. Ma pewien abstrakcyjny model świata, który chciałaby zrealizować; lecz gdy w trosce o los i prawa poszczególnych grup wyróżnia je jako wymagające uprzywilejowanego traktowania – czy tego chcą, czy nie – zapomina o uniwersalizmie, który leży u jej podstaw, wskutek czego postępowanie, jakie chce narzucić, często się kłóci z zasadami modelu, w imię którego rzekomo działa. Zamiast jednoczyć, dzieli i segreguje; wytwarza ogromną liczbę sprzecznych i wzajemnie wrogich partykularnych interesów i poszerza przepaść między nimi, zamiast ją niwelować. Kruszą się wtedy podstawy tego „różnorodnego” i „wielokulturowego” społeczeństwa, które jest rzekomym celem, ponieważ znika wszelka płaszczyzna wzajemnego porozumienia, a wraz z nią możliwość osiągnięcia głoszonych ideałów otwartości i tolerancji. Sprzeczności te są czasem uderzająco podobne do tych, które występują między głoszoną ideologią a praktyką komunizmu.

 

Jednym z ważniejszych przejawów tej nieegalitarności jest właśnie polityka tożsamości grupowej: „gettoizacja” grup etnicznych w imię ich wolności i godności; nienauczanie ich, w imię „antyrasizmu”, języka kraju, w którym żyją (liczne przykłady w Anglii); selektywne zabranianie religii w szkołach (też w Anglii); tępienie, w imię „antyelitaryzmu”, szkół, które dzięki dyscyplinie, utrzymaniu autorytetu nauczycieli i tradycyjnym metodom nauczania osiągają dobre wyniki.

 

Niedawno głośny był przypadek takiej właśnie szkoły (państwowej) w Bretanii: francuscy lewicowi liberałowie (nadal w sensie amerykańskim) głośno protestowali przeciwko jej elitaryzmowi, lecz zarazem – widząc, co się dzieje w poprawniejszych politycznie państwowych szkołach, a prywatne szkoły tępiąc z zasady – po cichu zapisywali do niej swoje dzieci. Są to znamienne dla poprawności politycznej przykłady odbierania wolności i szans w imię wolności i „praw”. Przykładem jest też domaganie się specjalnych praw i przywilejów dla poszczególnych grup etnicznych w imię krzywd, jakie kiedyś w przeszłości im wyrządzono. Sprzeczność z liberalizmem jest pozorna o tyle, o ile wszystkie powyższe postawy i działania, choć kłócą się z liberalnymi zasadami, są w jakimś sensie zgodne z liberalnym sumieniem, które chełpi się, że jest wyjątkowo wrażliwe na ludzkie nieszczęścia. Z kolei przekonanie o unikalnej wrażliwości liberalnego sumienia wzmacnia wśród poprawnych politycznie liberałów skłonność do ignorowania niepożądanych – i nieliberalnych – skutków propagowanej przez nich polityki. Ich rozwiązania problemów świata muszą być słuszne, nawet jeśli przeczą im nauka i doświadczenie – tak samo, jak marksizm-leninizm musiał być uznawany za słuszny przez zwolenników tej ideologii. Współcześni zwolennicy panaceów i utopijnych rozwiązań problemów tego świata uważają, że mają rację z definicji: skoro hołdują utopijnym ideałom, racja musi być po ich stronie. Tych zaś, którzy w to wątpią, traktują jako uosobienie zła. Cechuje ich bolszewickie poczucie wyższości moralnej.

 

Ważną i równie wyrazistą cechą poprawności politycznej jest całkowita pogarda dla faktów i obojętność wobec   p r a k t y c z n y c h   s k u t k ó w   działań, których się domaga. Tak więc nie ma znaczenia, że antyglobalizacja na przykład faktycznie utrzymuje Trzeci Świat w biedzie i bezradności, i w imię zbożnego celu uniknięcia „wyzysku” biednych narodów przez bogate nie pozwala na otworzenie rynku dla ich produktów.

 

„Globalizacja”, jak „kapitalizm”, jest słowem-straszakiem, sloganem łączącym zwolenników poprawności politycznej wszystkich krajów. Podobnie jak kapitalizm, globalizacja nie jest ani ideologią, ani złowrogim spiskiem bogatych przeciwko biednym; nie jest nawet ludzkim wynalazkiem. Jest naturalnym procesem. Potępia się ją jednak jako ideologię, jako „system”, który – jak nieustannie się powtarza – „zwiększa nierówności” i gnębi biednych; widzi się w niej złowieszczy plan narzucony przez szatańskie imperium, by uzyskać kontrolę nad Trzecim Światem i wyzyskiwać żyjących w nim ludzi pracy. W żadnym z argumentów krytykujących globalizację za to, iż prowadzi do nierówności, nie spotkałam się ze wzmianką o tym, że do nierówności prowadzi wolność dążenia do dobrobytu. W Trzecim Świecie ludzie biedni mogą, pracując dla (złowrogich i wyzyskujących ich) międzynarodowych korporacji, zarabiać stawki, które – choć mizerne w porównaniu z zachodnimi – o niebo przewyższają to, co mogliby zarobić w inny sposób. Przeciwnicy „systemu” wolnorynkowego i globalizacji najwyraźniej chcieliby pozbawić ich tych możliwości, lepiej bowiem, żeby pozostali biedni, ale równi, niż żeby powstawały nierówności dzięki bogaceniu się tylko niektórych. Zakłada się najwidoczniej, że brak równości jest sam w sobie czymś gorszym od biedy. Przeciwnicy globalizacji zakładają też, wbrew wszelkim dowodom, że muszą mieć rację, ponieważ są szlachetniejsi – altruistyczni i hojni, „troszczący się” o biednych i uczestniczący w moralnej walce przeciwko (złym z definicji) międzynarodowym korporacjom – a nie dlatego, że ich hasła mają jakikolwiek związek z rzeczywistością. Organizowane przez nich polowania na czarownice przeciwko tym, którzy odważają się kwestionować przyjętą linię działania, przypominają stalinowskie kampanie przeciwko wrogom postępu i prawicowym odchyleńcom.

 

Nie ma też dla nich znaczenia, do jakich skutków prowadzi wcielanie w życie modnego hasła „trwałego rozwoju”. W praktyce „trwały rozwój” okazuje się polegać na protekcjonizmie, na utrzymywaniu barier handlowych zamiast ich znoszenia, na uzależnianiu ludzi od jałmużny, pozbawianiu ich samodzielności i możliwości wydobycia się własnymi siłami z biedy, a także na wspieraniu skorumpowanych i niekompetentnych rządów.

 

Za tym podejściem do świata często kryje się żywiołowa niechęć do rynku – uczucie żywione przez wielu liberałów (nadal w sensie amerykańskim), wszystkich antyglobalistów i zwolenników starych i nowych totalitarnych utopii. Niechęć ta wiąże się z kolei z odmową uznania kilku elementarnych prawd o człowieku: że własna korzyść jest jednym z naturalnych i niedających się wykorzenić motywów ludzkiego działania; że działanie dla własnej korzyści jest działaniem racjonalnym; i że dążenie do osiągnięcia osobistej korzyści raczej wspiera, niż pomniejsza dobro powszechne i ogólny rozwój. Procesy rynkowe uczą odpowiedzialności, dotrzymywania obietnic oraz honorowania umów (ponieważ jest to w interesie każdego) i otwierają przed wszystkimi – zarówno bogatymi, jak biednymi – te same możliwości. Wolny rynek w państwach ubogich wspiera rozwój i wzrost dobrobytu, a także samą demokrację. Wiemy to z doświadczenia. Jednak liberalne i politycznie poprawne myślenie, podobnie jak dawne myślenie totalitarne, cechuje przekonanie, że skoro procesami rynkowymi kieruje wzgląd na korzyść własną i chciwość, a obie te rzeczy (na ogół utożsamiane) uważane są za zło, to same te procesy muszą być złe. Twierdzi się przy tym, wbrew doświadczeniu, iż rynek pogłębia nierówności, odbiera możliwości i jest źródłem ucisku i wyzysku biednych przez bogatych. A skoro procesy rynkowe są złem, nie mogą prowadzić do niczego dobrego; muszą zatem być poddane ograniczeniom i państwowej regulacji, podobnie jak ludzka skłonność do zabiegania o własną korzyść.

 

Aksjomatem jest tu założenie, że świat dzieli się na panujących i podporządkowanych, prześladowców i prześladowanych; a zatem, skoro brak naturalnych sposobów zniesienia tych podziałów, gdyż są nieodłącznym elementem naszego świata, trzeba je zlikwidować siłą. Mentalność ta zakłada też, że ludzie biedni nie umieją działać racjonalnie dla własnej korzyści ani wziąć za siebie odpowiedzialności i że nie można tego od nich wymagać; trzeba ich traktować jako bezradnych, a wszelkie przeszkody, jakie stoją na drodze do polepszenia ich bytu, uznać za nieprzezwyciężalne bez pomocy państwa. Nie można zatem przyjąć, że otwarcie dla nich rynków i zapewnienie im możliwości swobodnego zabiegania o własne interesy byłoby dla nich korzystne (zwłaszcza, że pozbawiłoby to pracy antyglobalistów i wielu pracowników organizacji pozarządowych. Nie mówiąc już o tym, że kłóciłoby się z interesami zwolenników protekcjonizmu – bo tak naprawdę o obronę partykularnych interesów tu chodzi, niezależnie od marksistowsko-leninowskich wyobrażeń o rynku i naturze człowieka). Pogarda, jaka się za tym kryje, i związana z nią skłonność do infantylizacji ludzi i pozbawiania ich odpowiedzialności, są charakterystyczne zarówno dla starej, jak i dla współczesnej mentalności totalitarnej. Charakterystyczne jest też przekonanie, że jedynym prawdziwym autorytetem jest państwo i że ono powinno poprzez instrumenty prawne regulować wszystkie sfery życia – zarówno prywatną, jak i publiczną.

 

Podział świata na dwie klasy – prześladowców i prześladowanych – nie jest czymś nowym. Jest nam dobrze znany, tylko klasy nieco się zmieniły. Polityka oparta na tożsamości grupowej także nie wzięła się znikąd: ma swoje źródło w wizji „wszystkich ludzi” jako abstrakcji, którą następnie dzielimy na segmenty o ściśle określonych rolach i opatrujemy różnymi etykietkami. Jednostki są sprowadzane do tych ról i przez nie definiowane. Każdy członek jakiejś „mniejszości” jest definiowany poprzez nią co do swej istoty. W „starym” totalitaryzmie było dokładnie to samo, zmieniła się tylko podstawa tożsamości: klasę zastąpiła rasa lub płeć. Robotników, chłopów, kułaków i burżuazję zastąpiły kobiety, czarni i homoseksualiści.

 

Inne wspólne dla starej i współczesnej mentalności totalitarnej przekonanie, związane z potępieniem rynku i kapitalizmu jako zła, to przekonanie, że dobrobyt jest grą o sumie zerowej: że bogaci wzbogacają się kosztem biednych i że gdyby tylko udało się ich skłonić (lub zmusić) do oddania części majątku, los biednych by się poprawił. Logika redystrybucji, zrodzona z ideologii i zawiści, zawsze leżała w samym sercu mętnego myślenia lewicy. Teraz stała się również, wbrew zdrowemu rozsądkowi i doświadczeniu, milczącym założeniem polityki europejskich przywódców, zarówno lewicy, jak centroprawicy. I kwestionowanie tej logiki stało się tabu.

 

Liczne są przykłady tej pogardy dla faktów, jaka cechuje poprawność polityczną, i liczne są sfery życia, które chciałaby opanować. Tak więc nie robi też dla niej różnicy, że nie ma żadnych dowodów na szkodliwe skutki produktów genetycznie modyfikowanych, że ich zakaz (w imię „trwałego rozwoju”) pogłębia biedę w Trzecim Świecie i że pseudonaukowe argumenty o ich szkodliwości są w sposób ewidentny absurdalne[7]; że w imię „antyrasizmu” na lotniskach i gdzie indziej przeszukuje się, w ramach walki z terroryzmem, głównie zakonnice w starszym wieku, broń Boże nie ludzi o wyglądzie arabskim; że w Anglii, cierpiącej na dojmujący brak pielęgniarek i lekarzy, osiemnaście tysięcy kandydatów do pracy w szpitalach będzie musiało przejść badania na AIDS, ponieważ ograniczanie tych badań do ludzi z krajów afrykańskich – a o nich jedynie chodzi – byłoby rasizmem. Mniejsza o to, że szkoły, które prowadzą politycznie poprawną politykę nauczania, produkują analfabetów. Nieważne, że poziom egzaminów maturalnych w zawrotnym tempie spada (bo w imię egalitaryzmu go obniżamy); wbrew faktom twierdzimy, że niebywale wprost wzrósł, i na dowód dumnie przytaczamy stale rosnący procent dzieci, które zdają maturę. Nieważne też, że poziom na uniwersytetach (o którym także mówimy, że się podniósł), wskutek braku przygotowania w szkole, jest na pierwszym roku studiów (w Anglii, we Francji, w Ameryce) mniej więcej taki, jak trzydzieści lat temu w szkole średniej. W imię „szerszego dostępu” do studiów i „relewantności” nauczanych przedmiotów poziom obniżamy niemal do zera i wzrost liczby studentów z (bezwartościowymi wskutek tego) dyplomami uważamy za ogromny sukces. I tak dalej.

 

Czytałam niedawno artykuł, opisujący raport o nauczaniu geografii w angielskich szkołach. Okazuje się, że głównymi tematami na lekcjach geografii są „środowisko, trwały rozwój i tolerancja kulturowa”; nauczyciele „mówią uczniom, co powinni myśleć o globalnym ociepleniu i wyzysku mniej rozwiniętych krajów przez wielki biznes. Do każdego problemu jest tylko jedno poprawne podejście, innych interpretacji nie ma”; „dzieci uczą się bardzo dużo o zanieczyszczeniu środowiska i wyzysku, ale nic o rzekach i górach, państwach i stolicach ani o tym, co gdzie leży. Pod koniec szkoły średniej dzieci nie umieją na globusie znaleźć Afryki”.

 

W tym miejscu trudno się oprzeć pokusie zacytowania paru niezwykle trafnych zwrotek z wiersza Janusza Szpotańskiego[8] o postępowych intelektualistach. Toteż, nie starając się nawet jej oprzeć, korzystam z okazji, by je tu przytoczyć:

 

Miłością płonąc do abstraktów,

 

Najbardziej nienawidzą faktów,

 

Fakty teoriom bowiem przeczą,

 

A to jest karygodną rzeczą.

 

Kochają Ludzkość i Człowieka,

 

Ale człowieka przez „C” duże –

 

Ideę, która buja w chmurze;

 

Toteż ich żywy człowiek wścieka,

 

Gdyż będąc tej idei cieniem,

 

Zarazem jest jej... wypaczeniem –

 

Empiria bowiem bardzo brudzi

 

Teoretycznych, czystych ludzi.

 

A także:

 

Ludzkość to całość jak wiadomo,

 

A nie zaś zbiór, gdzie byle homo

 

Może na własną rękę rościć

 

Sobie pretensje do wolności.

 

Za filozofa idąc radą,

 

Nareszcie sobie to uświadom,

 

Że Wolność właśnie tkwi w przymusie

 

I z entuzjazmem poddaj mu się.

 

O poprawności politycznej mówi się dużo również w Polsce. Ci, którym zarzuca się jej wyznawanie lub wyznawanie poglądów, które do niej należą, często się oburzają, że jest to jedynie puste hasło, bez żadnej spójnej treści. Twierdzą albo że czegoś takiego w ogóle nie ma, albo że jest to jedynie grzeczny sposób mówienia, a nie ideologia. Twierdzą też, że ludzie, którzy hasłem tym się posługują, postępują nieuczciwie: że używają go jako wyzwiska, by potępić wszystko, co im się z takich czy innych powodów nie podoba.

 

Owszem, w pewnym sensie mają rację. Nie da się ukryć, że katalog przykładów poprawności politycznej, jakie tu przytoczyłam, jest także litanią wszystkiego, czego najbardziej nie lubię. (Co oczywiście zachęca do pisania, bo któż by zrezygnował z przyjemności spisania takiego katalogu?) I gdyby były to rzeczy takie jak, powiedzmy, nielubienie krewetek, kiełbasy, kotów albo wakacji nad morzem, nie byłoby żadnego powodu, by kogokolwiek to interesowało – ani powodu, by ktokolwiek uważał taki spis za oburzający. Nie lubię i już; można się zgadzać lub nie. Nie są to jednak rzeczy takie, jak nielubienie krewetek. Ten spis nie jest przypadkowy; jest coś ważnego, co wszystkie te rzeczy łączy. I awersja do nich – tak jak awersja do komunizmu, faszyzmu, antysemityzmu, rasizmu czy ślepego fanatyzmu – w zasadniczy sposób różni się od awersji do krewetek.

 

Nie jest to też awersja czysto estetyczna – do sztywnej, absurdalnej nowomowy. Jest to awersja moralna i intelektualna: do mętnego, nieuczciwego myślenia; do wszechobejmujących teorii i generalizacji; do bezmyślnych i zarazem bezwzględnych prób inżynierii ludzkich dusz; do centralizacji, cenzury, dyktatu, zakazów, nakazów i homogenizacji. Przykłady w tym katalogu są przykładami postaw, opinii i działań, których nie lubię, bo mnie obrażają i upokarzają; bo pociągają za sobą zniewolenie i manipulację języka, pogardę dla historii, tradycji i faktów i niszczenie edukacji; bo kryje się za nimi chęć ograniczenia mojej wolności (choć ich zwolennicy twierdzą, że obdarzają mnie niebywałą wręcz wolnością) i narzucenia „jedynie słusznych” poglądów i sposobów myślenia – to wszystko w celu wcielenia w życie jakieś utopijnej, abstrakcyjnej wizji ludzkiego szczęścia, której wszystko ma być podporządkowane i która ma decydować o moim zachowaniu.

 

Nie lubię ich także przez to, że często są przesiąknięte cynizmem i zakłamaniem. Bo jeśli są, jak powyżej podkreślam, szczerzy i pełni dobrej wiary wyznawcy różnych opinii, które należą do zbioru politycznie poprawnych, jest też wielu, do których pasuje znana parodia tekstu Majakowskiego: „Mówimy: partia, a myślimy: Lenin; mówimy: Lenin, a myślimy: partia; i tak ciągle myślimy jedno, a mówimy drugie.”

 

Myślę, że gdy mówimy o poprawności politycznej, wszyscy – włącznie z tymi, których o nią oskarżamy – świetnie wiemy, o co chodzi. Prawdą jest jednak, że nie ma dobrej definicji jej treści. Trudno, istotnie, wyodrębnić to, co mają ze sobą wspólnego te najrozmaitsze i niezliczone jej przykłady, które wszyscy bez trudu i bez wahania umiemy podać. Można jednak, i chyba należy, spróbować określić, o co nam chodzi i postarać się wytłumaczyć, dlaczego zjawisko to budzi nieufność. Chciałabym więc podjąć wstępną próbę takiej – bardzo ogólnej – definicji.

 

Mówiąc o poprawności politycznej, mam na myśli całość tej ideologii, i tych, którzy akceptują pewien zbiór jej podstawowych zasad; nie mam na myśli poszczególnych poglądów ani ludzi, którzy takie czy inne spośród nich wyznają. Należy też zaznaczyć, że poprawność polityczna w Polsce różni się trochę, w szczegółach, od wersji francuskiej, angielskiej czy amerykańskiej (które także różnią się między sobą) i że przykłady, które tutaj podaję, pochodzą głównie z tych ostatnich. Niektóre z nich w Polsce w ogóle nie występują, albo w dużo słabszej formie; inne, odwrotnie, występują głównie w Polsce, rzadziej czy słabiej gdzie indziej.Powrócę na końcu do tej różnicy. Istnieje jednak podstawowy rdzeń poglądów, które ideologię tę definiują.

 

Wstępna definicja mogłaby brzmieć tak: poprawność polityczna jest ideologią lewicową; egalitarną i antyelitarną; wrogą wobec kultury i wartości Zachodu; dogmatyczną i nietolerancyjną, choć tolerancję głoszącą; totalistyczną – chcącą podporządkować swoim wymogom myślenie we wszystkich dziedzinach życia; opierającą się na abstrakcyjnych zasadach, które górują nad zdrowym rozsądkiem; dzielącą społeczeństwo na grupy, które stają się grupami własnych, odrębnych interesów; wyróżniającą się pogardą dla ludzi, dla faktów i dla rozumu, a jednocześnie głoszącą jako swój cel sprawiedliwość i dobro ludzkości. Zwrot „polityczna poprawność” pochodzi z Orwella i jest odniesieniem do komunistycznej partyjnej słuszności.

 

Trudno w tym momencie nie dostrzec pewnych podobieństw do ideologii komunistycznej. Niektóre z nich są, istotnie, uderzające. Jednak widać też ważne różnice, które pozwalają poprawność polityczną wyodrębnić. Najwyraźniejsze z nich to, po pierwsze, innego, nowego rodzaju prześladowani, którym poprawność polityczna ma (rzekomo) służyć. Są to grupy, które poprawność polityczna uznaje za dyskryminowane i marginalizowane (według własnych kryteriów i w swoim własnym, dość osobliwym znaczeniu tych słów), i które podzielają ideologię poprawności politycznej. Z tą selektywnością w naturalny sposób idzie w parze lekceważenie skutków podejmowanych działań, które często okazują się szkodliwe także dla tych, w imieniu których się występuje. Po wtóre, przynależność do takiej czy innej grupy jest traktowana jako podstawowe kryterium tożsamości. Po trzecie, przymus podporządkowania się poprawności politycznej i narzucania jej jest  c z ę ś c i ą  samej ideologii. Innymi słowy: ideologia ta zawiera w sobie metaideologię. Wreszcie poprawność polityczna przeczy własnemu istnieniu – jako ideologia lub tout court. Ukrywa sam fakt, że   j e s t  ideologią – udając, że chodzi jedynie o kwestię grzeczności językowej i że o żadnej ideologii nie ma mowy. Lis w kurniku? Jaki lis? Nikogo tu nie ma prócz nas, kur.

 

Twierdzić, że poprawność polityczna to tylko język i grzeczność, to tak, jakby twierdzić, że orwellowska nowomowa jest tylko językiem. I że nazywanie zniewolenia – wolnością, przymusu – wolnym wyborem, kłamstwa – prawdą, opresji – troską, redystrybucji – sprawiedliwością, hipokryzji – uczciwością, nienawiści do Zachodu – tolerancją, upokarzania i gettoizacji mniejszości etnicznych – multikulturalizmem, antysemityzmu – troską o los Palestyńczyków, protekcjonizmu – troską o Trzeci Świat, zakazów – prawami, obrazy – godnością i ignorancji – wiedzą, to jedynie formy grzecznego wyrażania się. Jest w tym podwójna obłuda. Ci bowiem, którzy sprowadzają poprawność polityczną do języka (zwłaszcza w Polsce; gdzie indziej dzieje się to rzadziej) i bronią jej jako formy grzeczności, zarazem oburzają się, że się z niej szydzi czy ją lekceważy. Lecz jeśli oburzają się z powodu szyderstw i lekceważenia, muszą zakładać, że ich deklaracje, iż tylko o język chodzi, zostały przyjęte. Co przecież było ich celem. Zarazem jednak oburzają się, że nie traktuje się ich poważnie. Jeśli zaś poprawność polityczną traktujemy poważnie, z nieufnością godną niebezpiecznej sprawy, wtedy z kolei skarżą się, żeśmy oszaleli i wpadli w histerię, bo przecież tylko o język chodzi, więc po co tak się gorączkować? Jak zatem mamy ją traktować, jeśli nie wolno ani poważnie, ani niepoważnie? Nie pozostaje – wydawałoby się – nic innego, jak tylko się z nimi zgodzić. I o to właśnie im chodzi.

 

Podobne pułapki bez wyjścia czyhają w treści poszczególnych poprawnych politycznie poglądów. Tak jest na przykład z politycznie poprawnym stosunkiem do Ameryki – to znaczy, jej potępianiem. Ameryka nie może mieć racji: jeśli odmawia mieszania się w sprawy innych krajów – na przykład w wojny za granicą, które Europa popiera – potępia się ją za arogancję i izolacjonizm; jeśli zaś angażuje się w coś za granicą – na przykład w wojny, których Europa nie popiera – jest to potępiane jako imperialistyczna agresja i ingerencja. Tak też jest z niektórymi podstawowymi wartościami naszej cywilizacji, takimi jak prawda, rozum, nauka, tradycja racjonalizmu. Wszystkie te wartości poprawność polityczna chciałaby podważyć i odrzucić; i nie ma jak się z nią spierać, ponieważ spierać się można tylko na podstawie tego właśnie, co jest odrzucane: przekonania, że istnieje coś takiego, jak obiektywna prawda. A wiarę w obiektywną prawdę poprawność polityczna potępia jako odwoływanie się do wartości zachodnich. Pojęcie prawdy obiektywnej jest pojęciem autorytarnym, przemocą narzuconym przez zachodnią cywilizację w celu zniewolenia „słabszych”[9].

 

Poprawność polityczna ma jeszcze jeden poziom „meta”: jej zwolennicy bardzo lubią (podczas wyobrażania sobie wszystkich naraz) odwoływać się do czegoś, co nazywają „liberalnym konsensusem”. Jest to przekonanie, że (a) wszyscy przyzwoici ludzie z podstawową ideologią liberalną się zgadzają, (b) każdy, kto się z nią nie zgadza, jest godzien potępienia, i (c) każdy, kto przeczy, by taka powszechna zgoda istniała, też jest godzien potępienia. Jeśli szukamy zwięzłej definicji poprawności politycznej, może od takiej właśnie należy zacząć: ideologia, która nakazuje wiarę w liberalny konsensus. Wymiar „meta” przejawia się nawet w polityce tożsamości grupowej, podstawowej dla poprawności politycznej: grupy godne poparcia to takie, które akceptują ideologię liberalną.

 

Do wstępnej definicji poprawności politycznej można więc dorzucić „ideologia zaprzeczająca, że jest ideologią” (czy po prostu: „zaprzeczająca swojemu istnieniu jako ideologia”) i „nakazująca wiarę w liberalny konsensus”.

 

Inną ważną cechą politycznej poprawności jest przekonanie, że jedynym prawdziwym autorytetem jest państwo i że to ono powinno regulować, poprzez prawo, wszystkie sfery życia, włącznie z rodziną. W Anglii na przykład o mały włos nie przeszła ustawa zabraniająca rodzicom dawania klapsów swoim dzieciom. Wyznawcy poprawności politycznej wierzą w konieczność ingerencji państwa we wszystkie dziedziny życia i chcieliby za pomocą prawa zabronić tego, co uważają za niesłuszne. Lecz bardzo wiele z tego, co za niesłuszne uważają, uważają za takie nie samo przez się, lecz dlatego, że nie zgadza się z jakimś szerszym, abstrakcyjnym i bardziej podstawowym ideologicznym założeniem. Poprawni politycznie chcieliby zabronić rodzicielskich klapsów nie dlatego, że dzieciom dzieje się krzywda – w końcu mamy już sporo praw zabraniających znęcania się nad dziećmi – lecz dlatego, że chcieliby nie tylko nauczycieli, lecz także rodziców pozbawić autorytetu. Autorytetem bowiem ma być państwo, nie rodzice ani nauczyciele. Jednocześnie zupełnie im nie przeszkadza sprzeczność między skutkami swoich zakazów i nakazów a najbardziej podstawowymi liberalnymi zasadami swojej ideologii.

 

Ta cecha poprawności politycznej wydaje się konieczna; zatem i ją należy dodać do ogólnej definicji: „ideologia domagająca się maksymalnej interwencji państwa w życie i chcąca każdą sferę życia regulować za pomocą prawa”.

 

Do pogardy dla ludzi, rozumu i faktów dochodzą obraza i upokorzenie. Polityczna poprawność jest najbardziej obraźliwa i upokarzająca dla członków tych właśnie grup, o których dobro rzekomo się troszczy: mniejszości etniczne, kobiety, homoseksualiści. Członek takiej grupy przestaje być osobą, jednostką; jest utożsamiany z grupą, do której należy. Każdy jest postrzegany „jako” ktoś: jako kobieta, jako czarny, jako homoseksualista. Obraźliwa i upokarzająca jest dla mnie sugestia, że wszystko, co robię, robię „jako” kobieta. Owszem, są rzeczy, które robię „jako” kobieta: należy do nich na przykład noszenie biustonosza. Można też dodać ciążę i rodzenie. Nie należy do nich natomiast pisanie, czytanie ani myślenie. Wiele kobiet sprzeciwia się takiej klasyfikacji. Jej skutki są dla nich jak najgorsze: książki, które piszą i które zasługują na szacunek, wrzuca się do działu książek grup mniejszościowych. Wiele kobiet sprzeciwia się także sugestii parytetów: nie chcą zasiadać w parlamencie dzięki takiej pomocy (narażającej je między innymi na zarzut, że bez niej by się tam nie dostały) i nie chcą być w życiu publicznym postrzegane „jako” kobiety. Zwolennicy poprawności politycznej podobnie traktują czarnych, homoseksualistów i członków takiej czy innej grupy etnicznej – czy chcą, czy nie chcą być w taki sposób identyfikowani. Zwłaszcza grupom etnicznym dzieje się krzywda, ponieważ odbiera im się, w imię ochrony ich kultury, szansę edukacji, asymilacji i poprawienia swojego losu.

 

Przekonanie, że wszystko, co robimy, i wszystko, czym jesteśmy, związane jest z naszą płcią, rasą, orientacją seksualną lub przynależnością do jakiejś grupy etnicznej, prócz tego, że jest głęboko obraźliwe, rozbija tę właśnie wizję harmonijnego społeczeństwa i dobra wspólnego, która leży u podstaw ideologii poprawności politycznej. Zamiast ludzi łączyć, rozdziela ich i segreguje; stwarza ogromną ilość partykularnych interesów, wywołując między nimi antagonizmy i wykopując przepaść nie do pokonania. Rozdziera się społeczna i polityczna tkanka; załamują się podstawy tego „różnorodnego” i „wielokulturowego” społeczeństwa, do którego niby dążymy; nie ma już wspólnego gruntu porozumienia. Są tylko poszczególne grupy i ich niezliczone, w nieskończoność mnożące się uprawnienia (ale bez obowiązków). I im więcej takich uprawnień, tym mniej swobód. Ideologia multikulturalizmu, dążąca niby do otwarcia na inne kultury, głosząca „tolerancję” i mówiąca wiecznie o „dialogu”, w rzeczywistości otwarcia, tolerancji i dialogu zabrania: zakłada, że różne kultury nie dają się ze sobą pogodzić i że nie może być między nimi porozumienia. Nakazuje zamknąć się szczelnie w swojej własnej (chyba, że jest to kultura zachodnia, judeochrześcijańska: tę chce zniszczyć); zatrzaskuje drzwi i wyrzuca klucz. Lojalność narodową zastępują lojalności grupowe, etniczne, rasowe, mniejszościowe.

 

Sądzę, że można i to włączyć w tę próbną definicję: „ideologia uznająca tożsamość grupową za podstawowe kryterium społeczno-politycznego działania”.

 

Na uniwersytetach, w naukach humanistycznych, dzieje się coś podobnego. Nowe dyscypliny, nowe podejścia i sposoby interpretacji niewątpliwie otworzyły wiele drzwi, odkurzyły i ożywiły skostniałe czasem dziedziny, stworzyły wiele możliwości i – owszem – pomogły kobietom uzyskać akademickie pozycje i uznanie, jakie im się należały. Walka o ideały, które potem stały się częścią poprawności politycznej – jak wczesny feminizm, kiedy jeszcze walczył o uznanie równości kobiet, a nie ich inności; jak ideały socjalizmu, ideały humanitarne i antyrasistowskie – osiągnęła wiele dobregoi przyniosła ogromne korzyści. Ale w końcu ci idealiści, straciwszy wszelki umiar i przeobraziwszy swoje ideały we wszechobejmującą ideologię, zamiast otwierać – coraz bardziej zamykają; zamiast rozszerzać – zawężają; zamiast umożliwiać – zabraniają i wykluczają. I zamknąwszy się w swoim dogmatyzmie i skrajności, w imię otwarcia, pluralizmu i różnorodności rozbijają edukację i humanistykę w ten sam sposób, w jaki rozbijają społeczeństwo. Tworząc nowe dyscypliny i możliwości interpretacyjne, starają się wypierać stare; zamiast wchłaniać je do całości, by ją ulepszyć, rozszerzyć i odnowić, narzucają je wszędzie i odrzucają tradycyjną resztę. Poprawność polityczna, jak w życiu społecznym i politycznym kładzie nacisk na tożsamość grupową, tak też w humanistyce przypisuje tożsamości autora – jego rasie, płci, pochodzeniu – kluczowe znaczenie dla interpretacji jego tekstów. (W wielkiej mierze i pod wieloma względami popiera też postmodernizm, który kładzie nacisk m. in. właśnie na interpretacje tożsamościowe; można właściwie powiedzieć, że postmodernizm jest częścią ideologii poprawnej politycznie w życiu akademickim.) W rezultacie z nauk humanistycznych nie pozostaje nic poza interesami poszczególnych grup – feministycznymi, homoseksualnymi, etnicznymi – gdzie każdy dogmatycznie strzeże swojej domeny, wywalczonego przez siebie skrawka gruntu. Sporą rolę odgrywa tu dbałość o własny interes: chodzi o utrzymanie pozycji i mnożenie stanowisk. Polityczna poprawność na uniwersytetach stała się rodzajem samonapędzającego się przemysłu. I tutaj też, zamknąwszy drzwi, wyrzuca klucz. W tym wypadku jest to klucz otwierający drogę do obiektywnej nauki, uprawianej z szacunkiem dla prawdy.

 

Na koniec warto też wspomnieć o tym, że z powodu poprawności politycznej antysemityzm staje się – zwłaszcza w Anglii i we Francji – coraz bardziej akceptowany w „przyzwoitych” lewicowych sferach. Okazuje się bowiem, że jak się bliżej przyjrzeć, wszystkiemu – jednak, jak zwykle – winni są Żydzi, „faszystowski” premier Izraela i w ogóle cały ten „zasrany kraik”, jak niedawno o Izraelu wdzięcznie się wyraził francuski ambasador w Londynie. Ten nowy antysemityzm odwołuje się nie, jak stary, do ideologii rasistowskiej, lecz do... antyfaszyzmu. Pojawiają się porównania Izraela do Trzeciej Rzeszy, gwiazdy Dawida do swastyki. Szaron bywa potępiany jako „faszysta”, Izrael jako kraj „faszystowski”. Ci sami ludzie, których oburzają wszelkie dowcipy „etniczne” (formalnie zabronione jako obraźliwe w myśl poprawności politycznej) i którzy w imię sprawiedliwości i praw człowieka niosą ofiarną pomoc Palestyńczykom, na słynnym zebraniu antyrasistowskim w Durbanie – a także na demonstracjach organizacji antyrasistowskich w Paryżu – krzyczeli: „śmierć Żydom!”.

 

Świat, jakiego by chcieli zwolennicy poprawności politycznej, ten świat przesiąknięty fałszem i pełen hipokryzji, jest całkowicie sztuczny: sztuczne normy, limity, parytety (w parlamentach, na uniwersytetach); sztuczny język; sztuczna edukacja, nie dająca nic, nie ucząca żadnych faktów i nie wpajająca żadnych wartości; sztuczne zasady moralne, estetyczne, polityczne, społeczne. Jest to świat, który dzieli się na dwie części: na zdominowanych (prześladowanych) i dominujących (prześladujących). Innych nie ma albo są nam obojętni[10]. Według tego schematu są wyznaczone z góry, przez fiat, znaczenia słów i wartości, w jakie mamy wierzyć: sprawiedliwość jest albo „społeczna”, albo definiowana przez walkę prześladowanych (która z definicji jest sprawiedliwa); innego rodzaju sprawiedliwości nie ma. Zło to niesprawiedliwość w jednym z dwóch powyższych znaczeń. Moralność sprowadza się do reguł postępowania, które są zgodne z poprawną ideologią. Wspólnej kultury, wspólnych wartości i tradycji, na podstawie których społeczeństwo mogłoby się rozwijać – nie ma i być nie może. Jest tylko nienawiść i pustka.

 

Jak to się stało, że to, co zaczęło się jako utopijny ruch dzieci-kwiatów, przeobraziło się w ponury i dogmatyczny program reglamentacji społecznej, opartej na interesach poszczególnych grup? Najprostszą i najogólniejszą przyczyną jest to, że  b y ł a  to właśnie utopia. Nierealistyczna, infantylna, nieumiarkowana, niczym nieograniczona: ani zdrowym rozsądkiem, ani rzeczywistością. Tak chyba jest – z natury rzeczy – z każdą utopią. Będąc czystą ideologią, wizją ogólną i nierealistyczną, bez naturalnych mechanizmów równowagi, łatwo ulegała fetyszyzacji, manipulacji i wypaczeniom. I skoro była czymś wbrew naturze, sam pomysł wcielania jej w życie kłócił się z jej istotą, więc wcielać ją można było tylko siłą, na ślepo, na przekór rzeczywistości i nie zważając na fakt, że skutki tego wcielania były – z konieczności – sprzeczne z jej zasadami. W tym sensie degrengolada była nieuchronna, przewidywalna już od samego początku.

 

Warto też zauważyć, że infantylizm tej utopii także od początku był jej częścią, jedną z jej charakterystycznych cech: była to ideologia, która nie tylko wymagała ogłupienia, lecz uznawała ogłupienie za coś szlachetnego. Odcięcie się od przeszłości i odmowa czerpania z niej, odrzucenie odpowiedzialności („życie dla teraźniejszości” w piosence Johna Lennona), pogarda dla wiedzy i nauki, odrzucenie wszelkich form, oderwanie się od historii, od zdrowego rozsądku, od wszelkich struktur i granic, jakie narzuca rzeczywistość – wszystko to uchodziło wśród dzieci-kwiatów za coś dobrego, wręcz koniecznego. Widać w tym pewne pokrewieństwo – choć na bardzo prymitywnym poziomie – z Rousseau’owską ideą „szlachetnego dzikusa”.

 

Nic dziwnego też, że poprawność polityczna stała się dla wielu źródłem korzyści, a w końcu ogromnym przemysłem. Od kiedy zaczęto uprawiać politykę tożsamości grupowej i wcielać ją w życie, skutki były nieuchronne: grupy o własnych interesach kulturowych zawsze będą dążyć do zwiększania swoich wpływów i promowania swoich interesów, politycznych i ekonomicznych. Dla wielu, zwłaszcza w środowisku akademickim, przemysł poprawności politycznej jest po prostu źródłem utrzymania: zapewnia im przywileje, prestiż i stanowiska na uniwersytetach bez żadnej wiedzy ani kwalifikacji, lub dyplomy bez żadnej pracy umysłowej.

 

Interesowność jest zapewne jedną z przyczyn ogromnych wpływów tej ideologii nie tylko w Stanach Zjednoczonych, lecz także w Europie. W Anglii i we Francji dużą rolę odgrywa też wpajane przez polityczną poprawność poczucie winy za kolonializm – poczucie wzmacniane, manipulowane i wykorzystywane przez zainteresowane grupy. Hasło „antykolonializm” jest w ideologii poprawności politycznej podstawowe: jest ono powtarzane bez żadnej historycznej wiedzy i z całkowitą obojętnością co do współmierności prawdziwych krzywd i zarzutów. Polityczna poprawność wyolbrzymia szkody wyrządzone przez kolonializm, ignoruje jego korzyści i domaga się „reparacji” w formie przywilejów dla „wyzyskiwanych”. (Ciekawe są tutaj różnice między Anglią a Francją. We Francji, która w imię wartości republikańskich zawsze starała się mieszkańców kolonii przekształcać we Francuzów, polityka tożsamości grupowej ma o wiele słabsze możliwości zaczepienia niż w Wielkiej Brytanii, która w krajach swojego imperium stworzyła infrastrukturę, ale lokalne zwyczaje i tradycje na ogół zostawiała w spokoju i nie chciała nikogo w nic przekształcać – co można uznać za wyraz szacunku lub pogardy, zależnie od punktu widzenia. Różnice te są ważne, bo pokazują, w jakim stopniu pewne aspekty poprawności politycznej zależą od natury kolonializmu.)

 

Wpajanie poczucia winy za kolonializm jest częścią ogólniejszego celu, jakim jest przekonanie nas, że wszystko, co kiedykolwiek osiągnęła zachodnia cywilizacja, było nie tylko nic nie warte, lecz ogromnie szkodliwe dla całej reszty świata, którą to resztę zachodnia cywilizacja bezwzględnie przez tysiąclecia niszczyła, zniewalała, ujarzmiała itp. Ostatecznym celem jest – naturalnie – doprowadzenie do wniosku, że teraz powinna za to płacić – długo i obficie. I gotówką, ma się rozumieć. Lecz także własnym życiem: powinna, przyznawszy się do winy i dokonawszy samokrytyki, pozwolić się zniweczyć.

 

Państwa – nawet te, w których u władzy są rządy lewicowe i poprawne politycznie – oczywiście bronią się przed finansowymi konsekwencjami takiego bicia się w piersi. Nikt nie ma zamiaru wypłacać trylionów dolarów prawnukom niewolników.[11] Lecz w swojej wewnętrznej społeczno-kulturowej polityce często tym presjom ulegają. Chodzi tu o „dopieszczanie mas” – udawanie, w celu zdobycia głosów i utrzymania się przy władzy, że rząd troszczy się o przeciętnego człowieka i jego prawa – a także o uprawnienia poszczególnych grup (z których każda przecież dysponuje swoim lobby). Lecz jest też inna przyczyna, i tkwi ona w naturalnych skłonnościach nowoczesnych państw. Są to skłonności, które z naturą poprawności politycznej świetnie się zgadzają: skłonność do ingerencji w coraz więcej sfer życia prywatnego, do infantylizacji obywateli, uzależniania ich od państwa i odbierania im odpowiedzialności za swoje życie. W miarę, jak rośnie liczba interwencji, nakazów i zakazów, rozwija się też biurokracja, i na odwrót. Biurokracja państwowa (jak każda inna) i poprawność polityczna mają własną siłę napędu i w niektórych dziedzinach siły te w naturalny sposób nawzajem się wspierają.

 

Z kolei młodzieży ideologia poprawności politycznej podoba się dlatego, że jest łatwa i już spreparowana: to utopia podana jak na tacy, gotowa do włożenia do pieca, odwołująca się do łatwych, chwytliwych haseł. Kto by nie chciał demokracji, sprawiedliwości, tolerancji i pokoju? Kto nie jest przeciwko rasizmowi i faszyzmowi? Myśleć nie trzeba; wszystko jest już wymyślone. Wiedza historyczna jest zbędna. Wreszcie winna jest też, w pewnym stopniu, po prostu siła przyciągania amerykańskich mód.

 

W Polsce wszystko to wygląda trochę inaczej. Kolonialnej przeszłości nie ma; nie ma też masowej imigracji z nie-zachodnich krajów ani istotnych mniejszości etnicznych. Grunt dla politycznej poprawności jest o wiele mniej żyzny. Poza tym Polska ma na razie do rozwiązania zbyt wiele własnych problemów. Sprawa izraelsko-palestyńska wydaje się odległa, przeciętnego Polaka chyba nie za bardzo obchodzi. Jest jeszcze za dużo starego antysemityzmu, by zaczął się rozpowszechniać nowy. To wszystko może ją ocali – to, i pamięć czterdziestu lat komunizmu. (Jak odrzekł ksiądz sekretarzowi partii, który narzekał, że nikt nie przychodzi na zebrania partyjne: „Do mnie przychodzą, bo Kościół nie popełnił podstawowego błędu: nie pokazał im tego raju, który od dwóch tysięcy lat obiecuje”. Otóż myśmy ten partyjny raj widzieli.) Na razie polityczna poprawność w Polsce ogranicza się do uniwersytetów. Mamy feminizm, postmodernizm i antyamerykanizm (ale ten ostatni na razie tylko wśród postępowych intelektualistów). W dużym stopniu są to wpływy amerykańskiej i francuskiej mody. Wraz z wejściem Polski do Unii Europejskiej to wszystko może zacząć się zmieniać.

 

Pozostały dwa pytania. Czym właściwie grozi poprawność polityczna i dlaczego jest ona prawdziwym niebezpieczeństwem? Grozi – mówiąc zarazem zwięźle i łagodnie – ostatecznym wyrzuceniem wspomnianego już klucza. Mówiąc konkretniej i mniej łagodnie, ułatwia ostateczny rozkład naszej cywilizacji. A jest groźbą prawdziwą chociażby dlatego, że politycznie poprawni wiedzą już, iż może się to udać. W końcu komunizm się udał. I widać, zwłaszcza w Anglii, we Francji i w Ameryce, że w niektórych dziedzinach sporo już udało się dokonać. Widać to także w Unii Europejskiej, której osiągnięcia w dziedzinie centralizacji, cenzury, zakazów, nakazów i homogenizacji, są imponujące.

 

Lecz czym właściwie jest to, co może im się udać? Przypominam wyniki wstępnej próby definicji: polityczna poprawność jest ideologią lewicową; egalitarną i antyelitarną; wrogą wobec kultury i wartości Zachodu; dogmatyczną i nietolerancyjną, choć tolerancję głoszącą; totalistyczną – chcącą podporządkować swoim wymogom myślenie we wszystkich dziedzinach życia; opierającą się na abstrakcyjnych zasadach, które przeważają nad zdrowym rozsądkiem; dzielącą społeczeństwo na grupy, które dbają jedynie o własne, odrębne interesy; wyróżniającą się pogardą dla ludzi, dla faktów i dla rozumu, a jednocześnie głoszącą sprawiedliwość i dobro ludzkości jako swój cel; przeczącą własnemu istnieniu jako ideologia; nakazującą wiarę w liberalny konsensus; domagającą się maksymalnej interwencji państwa w naszym życiu i chcącą każdą sferę życia regulować za pomocą praw; uznającą tożsamość grupową za podstawowe kryterium w działaniu społeczno-politycznym.

 

To powinno wystarczyć jako zarys zagrożenia. Można tylko mieć nadzieję, że nie zapomnimy o tym raju, który już widzieliśmy.

 

Agnieszka Kołakowska

 

2003

 

[1] Podtytuł  jest odniesieniem do wczesnej książki Alaina Besançona, Les Origines Intellectuelles du Leninisme (1977), którą przy okazji polecam.

 

[2] Benjamin Constant, Principes de politique : applicables à tous les gouvernements : version de 1806-1810[wyd. pol.: Benjamin Constant, Zasady polityki mające zastosowanie do wszystkich rządów (wersja z lat 1806-1810), przeł. Anastazja Dwulit ; wybór Marcin Bąba, Warszawa 2008].

 

[3] Tamże, 17.1.

 

[4] Tamże.

 

[5] Tamże, 1.3.

 

[6] Tamże.

 

[7] Na temat GM polecam książki Bjørna Lomborga, The Skeptical Environmentalist (Cambridge, 2001) i Alana McHughena, Pandora’s Picnic Basket: the Potential and Hazards of Genetically Modified Foods (Oxford University Press, 2000)

 

[8] Janusz Szpotański, Zebrane utwory poetyckie, s. 138-140.

 

[9] Dobrze o tym, i o wielu spokrewnionych zjawiskach, pisze Roger Scruton w swojej ostatniej książce, “The West and the Rest: Globalisation and the Terrorist Threat”, 2002.

 

[10] O tym, i o wielu innych przejawach politycznej poprawności, świetnie pisze Alain Finkielkraut w swojej ostatniej książce, “L’imparfait du présent", Gallimard, 2002.

 

[11] W tym miejscu trudno się oprzec uwadze, że na konferencji o rasizmie w Durbanie najgłośniej domagali się reparacji przedstawiciele afrykańskich państw, w których kwitnie handel niewolnikami. Równie trudno nie zauważyć, że od państw arabskich, które od stuleci ten handel uprawiały – zarówno w Afryce, jak u siebie – i robią to nadal, nikt się reparacji nie domaga.

 

Serdecznie zapraszamy do włączenia się w >>>ZBIÓRKĘ<<< na wydanie Tomu VI „Dzieł wybranych” o. Jacka Salija OP zatytułowanego „Kazania”. Ostatni tom naszej niezwykłej serii to zbiór 175 kazań ułożonych zgodnie z kalendarzem liturgicznym. Każdy z darczyńców znajdzie się w gronie Współwydawców na pierwszych stronach książki.

 

Autor

Agnieszka Kołakowska

Wszystkie artykuły

(ur. 1960) – publicystka i tłumaczka, pisząca w Polsce i w Anglii. Nakładem wydawnictwa Teologii Politycznej ukazały się książki: „Wojny kultur i inne wojny” (2010) oraz „Plaga słowików” (2016). Książka „Plaga słowików” została nagrodzona Feniksem 2017. Na co dzień mieszka w Paryżu.

 

https://teologiapolityczna.pl/agnieszka-kolakowska-imagine-intelektualne-zrodla-poprawnosci-politycznej?fbclid=IwY2xjawEcNuRleHRuA2FlbQIxMQABHTl3idrDt8HzKGLei6a4Oi0oN3teH7hlDK2eVnqcJQePk5AoXMAzC1cHGQ_aem_vy3C45Lr5r7WBTj55cUTvA

*****